Celem pierwszego etapu jest dostarczenie informacji, umożliwiających szybką wycenę zamówienia. Do obowiązków technologa należy wpisanie przebiegu procesu, czasu i ilości materiałów wejściowych. Na tym etapie technolog uzupełnia specyfikacje wyrobów o materiały technologiczne, których w swoich zestawieniach nie ujął konstruktor. Dodać tu należy, że w proces ten włączają się służby zaopatrzenia, które uzupełniają dane o ceny materiałów i komponentów. Dane wpisane na tym etapie umożliwiają sporządzenie wyceny zamówienia, a także różnego typu zestawienia materiałów i części.

Drugi etap opracowania technologii przebiega nieco spokojniej. Jego celem jest dostarczenie odpowiednich zestawień dla potrzeb produkcji. Prowadzone są też prace projektowe oprzyrządowania i nad uzupełnieniem technologii o opisy operacji technologicznych i różnego rodzaju rejestry np. instrukcji szczegółowych, oprzyrządowania, narzędzi, rozkrojów, rozwinięć arkuszy itp.

Etap opracowania technologii jest typowym przykładem delegowania odpowiedzialności za poszczególne pliki komputerowe. Na etapie tym technolog stosuje opcję "technologia", a także przeznaczony dla konstruktorów "zbiór główny pozycji" i "zbiór strukturalny". Takie delegowanie odpowiedzialności wymaga precyzyjnego kontrolowania wprowadzanych bądź zmienianych pozycji i struktur wyrobu w plikach komputerowych. Kontrolę taką prowadzą oficerowie systemu komputerowego na podstawie wydruków, które zawierają informacje o zmianach w plikach komputerowych dokonanych przez uprawnioną osobę. Uprawnienia do poszczególnych opcji systemu komputerowego są poprzedzone odpowiednim szkoleniem osób wyznaczonych przez kierownika.

Typy struktur

Zbiór strukturalny jest przeznaczony do zapisania wzajemnych relacji występujących między poszczególnymi pozycjami (zarejestrowanymi w zbiorze głównym) w ustalonym okresie. Relacje te świadczą o podrzędności lub nadrzędności pozycji. W wyniku zapisu struktur wyrobu powstają specyfikacje pozycji (typu "użyte na" lub "składa się z") z terminami ich obowiązywania.

W praktyce przemysłowej występują różne potrzeby zapisu strukturalnego wyrobu w poszczególnych fazach przygotowania dokumentacji. W fazie opracowania nowego wyrobu konstruktor sporządza rysunki i specyfikacje, nie interesując się, czy i kiedy jego rozwiązanie będzie produkowane. Problem pojawia się w etapie podejmowania zamówienia na wyrób. Należy udzielić szybkiej odpowiedzi na pytanie, czy wcześniejsze rozwiązania konstrukcyjne spełniają wymagania klienta, a jeżeli nie, to które rozwiązania należy skorygować. Do negocjacji z klientem potrzebne są również informacje dotyczące dopuszczenia do stosowania części zamiennych, instrukcji obsługi, możliwości transportu do klienta itp. W wielu przypadkach informacje te mają decydujący wpływ na podpisanie kontraktu.

Problemy te rozwiązano przez wprowadzenie systemu zapisu dokumentacji technicznej. Obejmuje on dokumentację:

• konstrukcyjną wyrobu typowego

• produkcyjną wyrobu

• remontową (napraw i odnowy) wyrobu.

Zapisy dokumentacji konstrukcyjnej

W strukturze dokumentacji konstrukcyjnej wyrobu typowego wyodrębniono dwa obszary dokumentacji:

wykonawczej (rysunki i specyfikacje), opisowej (opisy i specyfikacje).

W strukturze dokumentacji wykonawczej wyodrębniono grupy funkcjonalne wyrobu np. napęd, podwozie, układy roboczy i wydechowy, instalacja hydrauliczna, pneumatyczna, elektryczna itd. Każdej grupie przyporządkowano odpowiednie pozycje ze specyfikacjami szczegółowymi. Ponadto w skład dokumentacji wykonawczej wchodzą grupy dotyczące wyposażenia wyrobu gotowego, transportu, opakowań, części zamiennych, narzędzi stosowanych podczas eksploatacji wyrobu itp.

W strukturze dokumentacji opisowej wyodrębniono grupy związane z instrukcją obsługi wyrobu, schematami i analizami konstrukcyjnymi, badaniami i pomiarami wewnętrznymi i zewnętrznymi, normami, dopuszczeniami, patentami, katalogami części i inne.