Standard 802.11h opisuje mechanizmy stosowane w sieciach 802.11a, dzięki którym sieci te są odporne na zakłócenia powodowane przez inne technologie radiowe (w tym np. przez radar), oraz same nie zakłócają pracy innych systemów transmitujących dane drogą radową (np. systemów transmisji satelitarnej).

Standard 802.11h wykorzystuje dwie technologie: DFS (Dynamic Frequency Selection) i TPC (Transmit Power Control). Technologia DFS definiuje mechanizm wykrywający obecność innych urządzeń pracujących na tych samych kanałach radiowych. Jeśli DFS stwierdzi, że jest to konieczne, przełącza proces transmitowania danych na inny kanał, tak aby praca sieci bezprzewodowej nie była zakłócana przez stację radarową lub inny system transmisji radiowej, np. przez pracującą obok sieć WLAN.

Zobacz również:

• SMS vs RCS vs iMessage - jakie są najważniejsze różnice?

Z kolei technologia TPC została opracowana po to, aby sieć WLAN nie zakłócała pracy innych urządzeń transmitujących dane drogą radiową, np. systemów łączności satelitarnej. Technologia ogranicza moc sygnałów radiowych używanych przez sieć WLAN do niezbędnego minimum. Wszystkim rządzi punkt dostępu, który informuje stacje WLAN, jaka może być maks. moc sygnału. Stacje te nie mogą wtedy przekroczyć progu wyznaczonego przez punkt dostępu, który został oczywiście zdefiniowany na takim poziomie, który gwarantuje poprawną pracę połączenia WLAN. Pierwsze produkty wspierające standard 802.11h mają się pojawić na rynku jeszcze pod koniec 2004 r.

I na koniec krótka informacja encyklopedyczna. Spis 10 podstawowych standardów stosowanych w sieciach WLAN: 802.11a, 802.11b, 802.11d, 802.11e, 802.11f, 802.11g, 802.11h, 802.11i, 802.11k, 802.11n.