Alternatywą wirtualizacji pamięci "na własnym podwórku" jest skorzystanie z opcji pamięci w chmurze. Może to być zarządzanie pamięcią we własnym ośrodku wykonywane z chmury lub pamięć udostępniana z chmury. Dane wirtualizowane mogą migrować pomiędzy sprzętem w ośrodku i chmurą. Tego typu rozwiązania oferują m.in. EMC, NetApp. Można to uznać za wirtualizację pamięci, ponieważ dane są "przenośne" - korzystają bądź z wewnętrznych komponentów sprzętowych, bądź zewnętrznych zasobów w chmurze. Jednak takie podejście wprowadza też problemy ogólne dotyczące chmury: gwarancje bezpieczeństwa, ryzyko związane z wielodzierżawnością, a także problem zapewnienia odpowiedniego pasma sieci, gwarantującego dostatecznie szybki dostęp do danych. Implementacja wirtualizacji pamięci w praktyce nie jest łatwa i, jak dotąd, słabo przebija się na rynku.

Jeszcze mniej dojrzała niż wirtualizacja pamięci, jest wirtualizacja sieci, chociaż sieć jest spoiwem sklejającym wszystkie elementy wirtualnego centrum danych.

Zobacz również:

• AI ma duży apetyt na prąd. Google znalazł na to sposób
• 5 priorytetów, które obniżają koszty chmury i usprawniają operacje IT
• Cyfrowa transformacja z AI - co nowego na Google Cloud Next 24

Podstawową przesłanką wirtualizacji sieci jest scentralizowanie przełączania i sterowania routingiem, co ma ułatwić zarządzanie i uczynić sieć bardziej dynamiczną i łatwiejszą do skalowania. Wirtualizacja sieci ma istotnie zmniejszyć czas prowisioningu zasobów sieciowych.

W roku 2012 rozwinęła się idea pracy sieciowej definiowanej programowo (SDN - software defined networking). W schemacie SDN, system podejmujący decyzje o tym, gdzie ruch jest kierowany (control plane) jest oddzielony od systemu ekspediującego ruch do wybranego miejsca (data plane) w przełącznikach i routerach. Control plane implementowany jest przez oprogramowanie pracujące na serwerach, a data plane w wyposażeniu sieciowym. Takie podejście pozwala administratorowi na zarządzanie obciążeniami ruchu w sposób elastyczny i bardziej efektywny. Pozwala też na używanie tańszych przełączników przy jednoczesnym utrzymaniu pełnej kontroli nad ruchem.

W konwencjonalnej sieci pakiety dostarczane do przełącznika są ekspediowane zgodnie z regułami zapisanymi w jego firmware. Przełącznik dostarcza każdy pakiet zmierzający do tego samego miejsca przeznaczenia tą sama drogą i traktuje wszystkie pakiety w ten sam sposób. Stosowane w przedsiębiorstwach inteligentne przełączniki wyposażone w specjalizowane mikroukłady (ASIC - application-specific integrated circuit) potrafią rozróżniać różne typy pakietów i traktować je odmiennie, ale takie przełączniki są bardzo drogie. W SDN administrator sieci może kształtować ruch z centralnej konsoli bez ingerowania w indywidualne przełączniki. Może on zmieniać reguły przełączania zgodnie z potrzebami - nadając priorytety czy nawet blokując pewne typy pakietów. To pozwala na używanie tańszych, popularnych przełączników i jednoczesne utrzymanie pełnej kontroli nad ruchem sieciowym. Administratorzy mogą centralnie sterować ruchem sieciowym bez konieczności dostępu do sprzętowych urządzeń sieciowych.

SDN właśnie się pojawia, a pierwsi zwolennicy SDN to dostawcy chmur obsługujący środowiska wielodzierżawne oraz bardzo duże przedsiębiorstwa poszukujące efektywnych powiązań z dostawcami usług. Przewiduje się, że w tym i następnym roku pojawi się wiele próbnych, pilotażowych wdrożeń, a w latach 2014 i 2015 można się spodziewać znaczącego wzrostu liczby użytkowników.

SDN: trudne początki

Dla wielu użytkowników termin SDN jest jednak cokolwiek mętny. Można przecież zadać pytanie: jaka to cześć sieci nie jest zależna od oprogramowania? Każda zapora, router czy przełącznik ma oprogramowanie (firmware), które nim steruje. Jednak z w przypadku SDN zarządzanie i control plane nie są jedynymi elementami implementowanymi w oprogramowaniu - również główna część data plane.

W przypadku SDN używa się powszechnego sprzętu serwerowego do zarządzania, sterowania i przemieszczania danych użytkownika. W "tradycyjnym" podejściu oprogramowanie zarządzające i sterujące pracuje na specjalizowanych układach (ASIC) odpowiedzialnych za przemieszczanie bitów. Dzięki SDN użytkownik może wdrażać całkiem nowe komponenty sieciowe, konfigurować je i wprowadzać do systemów produkcyjnych "bez używania śrubokręta".