Od czasu wynalezienia telefonu systemy komutacyjne (centrale) bardzo się zmieniły. Początkowo komutacja abonentów następowała poprzez ręczne przełączanie linii w prostych krosownicach, oczywiste jest więc, że aparaty telefoniczne nie posiadały tarcz numerowych były natomiast wyposażone w induktory i dzwonki.

Induktory pokręcane korbką wysyłały elektryczny sygnał wywołania - prąd zmienny o napięciu kilkudziesięciu woltów. Sygnał ten powodował uruchomienie elektromagnesu umieszczonego w centrali - krosownicy przy linii danego abonenta zaś optycznym sygnałem wywołania było odpadnięcie dźwigienki (klapki). Każdy abonent miał swój elektromagnes z klapką stąd nazwa tych central - centrale klapkowe. Telefonistka przyjmowała zgłoszenie od abonenta inicjującego połączenie (AbA), wywoływała w podobny sposób tj. induktorem abonenta żądanego (AbB), a następnie łączyła ich ręcznie. Przez kolejne lata modyfikacji podlegały centrale oraz aparaty telefoniczne. Łącząca abonentów telefonistka pozostała jednak do dziś.

Opracowanie i skonstruowanie elektromechanicznego wybieraka zautomatyzowało funkcjonowanie central telefonicznych. Aparaty telefoniczne zaopatrzono w tarcze numerowe, których impulsy powodowały poprzez wybierak automatyczne osiąganie abonenta AbB. W centrali znajdowało się również wiele przekaźników elektromechanicznych. Rolą ich było zapewnienie automatycznej obsługi abonenta związanej z przygotowaniem układów wybieraków do impulsowania, podaniem do abonenta inicjującego AbA sygnału akustycznego z generatora elektromechanicznego, czyli z tzw. maszynki sygnałowej, wysłaniem do abonenta AbB elektrycznego sygnału wywołania (dzwonienie) oraz zestawieniem połączenia. Po odłożeniu mikrotelefonu abonenta AbA połączenie automatycznie ustawało.

Z czasem centrale telefoniczne zaczęto zaopatrywać w elementy elektroniczne, którymi zastępowano wybieraki i przekaźniki elektromechaniczne. I tak narodziły się centrale używane dzisiaj.