Tradycyjne metody planowania systemów informatycznych są niewystarczające do wdrażania rozwiązań wspierających przepływ informacji pomiędzy jednostkami publicznymi.

W Stanach Zjednoczonych co roku ponad 100 agend rządowych zajmuje się, w ramach tysięcy inicjatyw, świadczeniem usług publicznych - z zakresu podatków, zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska itd. Kluczowe staje się zapewnienie koordynacji tych działań - w przeciwnym razie niezależne grupy realizatorów będą podejmowały niespójne decyzje, powstawać będą "wyspy informacyjne", procesy biznesowe będą izolowane, a opracowywane rozwiązania informatyczne okażą się częściowo lub wręcz całkowicie nieskuteczne. W celu zapobieżenia powstania chaosu (zarówno organizacyjnego, jak i informacyjnego), co prowadziłoby nieuchronnie do marnotrawstwa środków publicznych, od 12 lat w Stanach Zjednoczonych wdrażane są w jednostkach federalnych i stanowych koncepcje architektury korporacyjnej (enterprise architecture).

W literaturze architekturę korporacyjną definiuje się jako formalny opis struktury i funkcji komponentów korporacji (komponentami są np. ludzie, procesy biznesowe, struktury organizacyjne, jak również systemy informatyczne), wzajemnych powiązań pomiędzy tymi komponentami oraz pryncypiów i wytycznych zarządzających ich tworzeniem i rozwojem w czasie.

Architektura korporacyjna zawiera architekturę odniesienia, będącą opisem stanu początkowego (jest ona określana często mianem as is), architekturę docelową (nazywaną to be) oraz plan przejścia, opisujący strategię transformacji architektury odniesienia do architektury docelowej.

Architekturę korporacyjną można rozważać też jako program działań wsparty odpowiednimi metodykami i narzędziami, dzięki któremu istnieje możliwość koordynowania różnych aspektów działania organizacji w holistyczny sposób.

Szczególnie istotną - z punktu widzenia administracji publicznej - korzyścią związaną z architekturą korporacyjną jest zapewnienie interoperacyjności jej systemów. Potwierdzają to wyniki badań opublikowane przez P. Christiansena oraz J. Gotzea. 91% respondentów wskazało, że interoperacyjność pomiędzy jednostkami rządowymi była głównym motorem podjęcia prac nad architekturą korporacyjną. Stanowi to potwierdzenie tezy K. Hjort-Madsen, który zauważa, że stosowane do tej pory, tradycyjne metody planowania systemów informatycznych są niewystarczające do wdrażania rozwiązań wspierających wymianę informacji pomiędzy jednostkami publicznymi. Dopiero architektura korporacyjna pozwala na spójne połączenie wszystkich zasobów informatycznych organizacji z jej strukturą i procesami oraz zapobiega powstawaniu silosów informacyjnych w poszczególnych jednostkach.

Dodatkowo, A. DiMaio - analityk z firmy Gartner - zauważa, że architektura korporacyjna jest narzędziem wspierającym proces transformacji organizacji - w tym w szczególności jednostek publicznych. Przy czym, samą transformację definiuje on jako zmiany w procesach i organizacji wspomagane przez rozwiązanie informatyczne, prowadzące do realizacji celów strategicznych jednostki. Podaje przykłady rządów: kanadyjskiego, niemieckiego, angielskiego oraz amerykańskiego, które wykorzystują to podejście już od kilku lat.