Nakładki programowe

Użytkownicy komputerów często spotykają się z pojęciem nakładkowej pracy programów. Co oznacza ten termin? Postaramy się to krótko wyjaśnić.

Użytkownicy komputerów często spotykają się z pojęciem nakładkowej pracy programów. Co oznacza ten termin? Postaramy się to krótko wyjaśnić.

Komputer PC z racji swej konstrukcji i przyjętych założeń systemu operacyjnego pracuje wykorzystując obszar 640 KB pamięci RAM. Dla wielu programów obszar ten jest wystarczający. Są jednak programy, szczególnie te, które obsługują pokaźne zbiory danych, które nie mieszczą się w dostępnym obszarze pamięci RAM. Obszar ten jest jeszcze dodatkowo zmniejszony przez rezydujący w pamięci operacyjnej system DOS. Aby jednak umożliwić pracę programom, których kod jest większy niż obszar dostępnej pamięci operacyjnej, programiści stosują trik polegający na wczytywaniu do pamięci funkcjonalnych modułów - dodatkowych kawałków programu z dysku twardego lub dyskietki w momencie, gdy moduł ten ma być użyty przez operatora. Tak dzieje się, gdy przykładowo użytkownik chce użyć opcji „help" programu, lub gdy chce automatycznie sprawdzić pisownię wyrazów tekstu pisanego za pomocą edytora tekstu.

Działanie programu nakładkowego rozpoczyna się z chwilą wczytania go z dysku do pamięci operacyjnej. Wczytywany jest moduł podstawowy, niezmienny, zajmujący możliwie mało „miejsca". Uruchomienie programu podstawowego powoduje, że rezerwuje on specjalne obszary pamięci operacyjnej dla danych i dla nakładek. Obszar dla danych nie jest dostępny dla nakładek. Program główny spełnia rolę zarządzającą dalszą pracą innych modułów - nakładek, które znajdują się na dysku i nie są wczytywane do pamięci operacyjnej z modułem głównym. Gdy użytkownik wybierze opcję, która nie jest realizowana przez moduł podstawowy, program główny powoduje wczytanie do zarezerwowanego na nakładki obszaru pamięci odpowiednią nakładkę. Gdy operator wywoła następną opcję, której realizacja opisana jest w następnej nakładce program główny wczyta nową nakładkę na miejsce poprzedniej i spowoduje wykonanie odpowiednich procedur. Zależnie od potrzeb program główny wczytuje kolejno nowe nakładki. Każdorazowe odwołanie się modułu podstawowego do nakładki powoduje sprawdzenie czy właściwa nakładka znajduje się w pamięci operacyjnej, jeżeli nie wywoływana jest opcja wczytywania odpowiedniej nakładki. Taka konstrukcja programu pozwala na znaczne zwiększenie obszaru przeznaczonego dla danych, które mogą mieć postać tekstu, opisu rysunku czy wyników obliczeń. Nakładkowa budowa programu ma też swoje wady. Najważniejszą jest zwolnienie działania programu przez ciągłe powtarzanie operacji czytania dysku twardego lub dyskietki.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200