Middleware - czyli pośrednia warstwa oprogramowania między siecią a aplikacją klient/serwer - zwalnia programistę od konieczności studiowania skomplikowanych problemów protokołów komunikacyjnych, API, metod dostępu, zajmowania się aspektami fizycznym sieci itp.

Middleware składa się z trzech zasadniczych części: zestawu funkcji programistycznych API, właściwych dla używanego sprzętu i systemu operacyjnego na komputerze klienta (obecnie największe znaczenie mają stacje klienckie DOS/Windows); programu tłumaczącego lokalny dialekt SQL na postać właściwą dla używanego SQL serwera bazy danych i części komunikacyjnej, zajmującej się przesyłaniem komunikatów przez sieć.

Najbardziej skomplikowana i najwartościowsza dla programisty jest część sieciowa middleware. Dawniej aby móc komunikować się przez sieć Novell należało poznać zestaw API dla tej sieci; podobnie działo się dla sieci TCP/IP czy NetBIOS. Jeżeli więc w systemie występował więcej niż jeden protokół komunikacyjny, programista musiał poznać je wszystkie.

Przejście na odpowiednie sterowniki middleware pozwala mu na ograniczenie się do zestawu funkcji API wybranego typu middleware.

Obecnie najbardziej popularne są stacje klienckie w środowisku DOS/Windows, największe więc znaczenie ma opracowana przez Microsoft specyfikacja middleware Open DataBase Connectivity (ODBC). Typowy zestaw ODBC zawiera program zarządzający do Windows, wczytujący do pamięci sterownik ODBC - odpowiedni do użytego protokołu sieciowego i bazy danych. Można więc sobie wyobrazić sytuację, że zmienimy z dnia na dzień protokół sieciowy a aplikacja nie ulegnie zmianie, ani użytkownik nie zauważy tego faktu. Zmieni się jedynie użyty sterownik ODBC.

Większość producentów baz danych dostarcza obecnie sterowniki ODBC do swych baz danych, zawierające różne moduły tłumaczące np. dialekt SQL Informixa na dialekt SQL Oracle lub dowolny inny. Część komunikacyjna będzie dopasowana do użytego protokołu sieciowego.