Głos Unii Europejskiej

System telewizji mobilnej łączy tradycyjne funkcje rozsiewcze sygnałów TV z elementami charakterystycznymi dla urządzeń przenośnych. Rekomendowany przez Komisję Europejską (KE), jako preferowane rozwiązanie do przesyłania obrazów wideo w urządzeniach przenośnych, został przyjęty w 2004 r. przez Europejski Instytut Standardów Telekomunikacyjnych ETSI, jako standard DVB-H. Zyskał na popularności dzięki zaangażowaniu w jego promocję producentów telefonów komórkowych (Motorola, Nokia, Ericsson, Samsung).

Mimo że wybór technologii mobilnej nie jest obligatoryjny dla krajów członkowskich UE, wiele działań w nich podejmowanych wskazuje, że właśnie DVB-H stanie się obowiązującym standardem w Europie, podobnie jak stało się to z systemem komórkowym GSM. Problem jedynie w tym, że nadal nie wiadomo, kiedy to nastąpi. Zwłaszcza że decyzja KE spowodowała protesty firm propagujących konkurencyjne rozwiązania. Jedną z nich jest amerykański Qualcomm, którego technologię MediaFLO wybrali operatorzy telekomunikacyjni za oceanem: Verizon Wireless, AT&T oraz NextWave Wireless. Co ciekawe, to konkurencyjne rozwiązanie telewizyjne ma swe europejskie korzenie w brytyjskiej firmie IP Wireless.

Producenci telefonów komórkowych wcześniej niż inni dostrzegli bariery techniczne zarówno w komórkowych generacjach 2G/2G+, jak i wyższych (3G) - przy wykorzystywaniu ich do odbioru telewizyjnego. Ograniczenia w korzystaniu z telewizji mobilnej poprzez sieć telefonii komórkowej wynikają nie tylko z niewielkiej przepływności cyfrowej tych sieci i problemów z odbiorem w szybko poruszających się pojazdach, ale przede wszystkim z limitowania liczby abonentów, którzy chcieliby jednocześnie korzystać z odbioru na żywo programów TV. Przekaz telewizyjny do wielu odbiorców jednocześnie (np. dziesiątki lub setki tysięcy abonentów w obrębie jednego miasta) wymaga innych, bardziej zaawansowanych technik transportu sygnałów radiowych - raczej zbliżonych pod względem parametrów i cech funkcjonalnych do naziemnej telewizji rozsiewczej DVB-T (Terriestrial).

Zaletą wdrażania standardu DVB-H jest możliwość stosowania takich samych multipleksów nadawczych, jak w udostępnianej obecnie naziemnej telewizji cyfrowej DVB-T. Ich przydatność wkrótce zweryfikuje sam rynek, o czym świadczą podobne wdrożenia we Włoszech, Szwajcarii, Holandii i Austrii, zrealizowane kilka lat wcześniej. Ta sytuacja już powoduje większą produkcję terminali wyposażonych w technologię DVB-H, ich podaż więc rośnie, ceny terminali spadają i rynkowe koło zakupów samo zaczyna się nakręcać. O tym, czy ten scenariusz będzie podobny do tego sprzed lat dotyczącego telefonii komórkowej GSM i czy masa krytyczna szybko zostanie przekroczona - pokaże czas. Usługi komercyjne oparte na standardzie DVB-H są coraz częściej wdrażane na świecie, m.in. w Maroku, Indonezji, Rosji i Singapurze.

W krajach unijnych największym impulsem do rozwoju telewizji mobilnej były i nadal są duże imprezy piłkarskie. W lipcu 2007 r. Komisja Europejska przedstawiła strategię promowania telewizji mobilnej w Europie. Uwzględniała ona wykorzystanie technologii DVB-H, stworzonej przez konsorcja europejskie przy wsparciu funduszy unijnych, jako wspólnego standardu naziemnej telewizji mobilnej w Europie. W rezultacie Unia Europejska zarekomendowała w marcu 2008 r. do stosowania w Europie standard telewizyjny DVB-H faworyzowany przez Nokię, ale wspierany także przez innych dostawców komórkowych: Motorola, Philips, Sagem, Ericsson, Samsung oraz europejskich operatorów - Vodafone, O2 czy T-Mobile.