LTE należy do rozwiązań klasy 4G

MIT. Według definicji ITU (International Telecommunication Union), ani technologii LTE, ani WiMAX nie można jeszcze nazywać systemem komórkowym czwartej generacji (4G). Obecnie technologię LTE można określać najwyżej jako 3,9G lub jako Super 3G, a problem ten dotyczy też mobilnej wersji systemu WiMAX (IEEE 802.16e). Obie technologie nie spełniają kryteriów ITU w kwestii standardów zalecanych dla 4G (jako tzw. IMT-Advanced).

Operatorzy zastąpią 2G/3G rozwiązaniami LTE

MIT. Oczekuje się, że operatorzy nie zrezygnują z istniejących rozwiązań komórkowych 2G/3G w dającej się przewidzieć przyszłości. Sieci te stały się niezwykle skuteczne w udostępnianiu transmisji głosowej i przez lata rozwoju umożliwiły dobre pokrycie terenu oraz zadowalającą jakość komunikacji głosowej. Sieci LTE, podobnie jak WiMAX, będą początkowo rozmieszczane jako "wyspowe" nakładki w nowych częstotliwościach radiowych, z ofertą usług szerokopasmowych dotąd mało efektywnych w tradycyjnych rozwiązaniach 3G. Docelowo operatorzy mają zamiar udostępniać klientom wielosystemowe terminale do bezpośredniego komunikowania się w różnych trybach pracy (np. HSPA/LTE, HSPA/WiMAX czy być może nawet LTE/WiMAX). Ich celem jest sprawne dostarczenie abonentom optymalnych aplikacji z obydwu światów (zasięg + szybkość), a jednocześnie będą oni mogli spokojnie wdrażać 4G w kilku następnych latach.

Migracja do LTE jest łatwiejsza niż do WiMAX

FAKT. Większe podobieństwo infrastruktury komórkowej 3G do sieciowych rozwiązań LTE (w porównaniu z mobilną wersją WiMAX) może docelowo skutkować niższymi kosztami wdrażania LTE niż rozwiązań WiMAX. Jest wielce prawdopodobne, że w praktyce będą jednak funkcjonować w terenie obydwa systemy radiowe: LTE i WiMAX. Wiadomo też, że Intel ściśle współpracuje w 3GPP w celu zapewnienia, by operatorzy istniejących sieci 2G i 3G mogli wdrażać WiMAX równie łatwo i przy kosztach podobnych lub nawet niższych niż w LTE. Według operatora Net-net, rozwiązania WiMAX są obecnie konkurencyjne w stosunku do LTE z punktu widzenia kosztów, gdyż powszechna dostępność wszystkich elementów rozwiązania LTE pojawi się nie wcześniej niż za dwa lata. Optymalizacja współdziałania między WiMAX i sieciami 2/3G umożliwi operatorom utrzymanie istniejących sieci komórkowych do przekazów głosowych, a technologia WiMAX zapewni pokrycie terenu infrastrukturą o wysokiej przepływności potrzebną do transmisji danych.

WiMAX nie da takiego efektu skali jak 2/3G

FAKT. Świat zachłysnął się mobilną komunikacją głosową, która stała się istotnym czynnikiem dynamicznego rozwoju sieci i terminali komórkowych. Szerokopasmowa transmisja danych nie będzie tak powszechnie użytkowana jak komunikacja głosowa, a ponadto zarówno dla WiMAX, jak i LTE są potrzebne znacznie szersze i deficytowe na całym świecie zasoby radiowe. Ich odzyskiwanie wszędzie jest procesem powolnym, a bez pełnej szerokości widma radiowego dla tych zastosowań transportowych (10 MHz, 20 MHz lub 30 MHz), działanie aplikacji szerokopasmowych jest ułomne (za mała szybkość, niewiele klientów, uboga różnorodność usług, brak reklam, większe koszty jednostkowe, wzrost zakłóceń). Ilościowy fenomen telefonii komórkowej może się więc nie powtórzyć w aplikacjach szerokopasmowych 4G.