IGRP

Protokołem, który miał uzupełnić braki RIP, jest IGRP. Podobnie jak RIP, to protokół typu distance vector, który jednak przypisuje wartości poszczególnym routerom w sieci nie tylko na podstawie odległości, ale również zmierzonego opóźnienia w transmisji, przepustowości, obciążenia itd. Administrator może dowolnie ustawić "środek ciężkości", określając, jaką wagę mają mieć poszczególne parametry, co ma wpływ na ustawienie listy preferowanych routerów i tras przesyłania pakietów.

Podobnie jak RIP, IGRP wymusza na sąsiednich routerach okresową aktualizację tablic routingu. Standardowo odbywa się to co 90 s.

IGRP znacznie szybciej niż RIP reaguje na brak połączenia z innym routerem. W momencie wykrycia awarii protokół na podstawie zebranych informacji o routingu w sieci i przesyła pakiety alternatywną trasą. Atutem IGRP jest możliwość obsługi innych tras do realizacji tej samej transmisji, co pozwala na równoważenie obciążenia. Z kolei wadą jest brak obsługi masek sieciowych o zmiennej długości (VLSM).

IGRP nie udostępnia mechanizmów wzajemnej identyfikacji routerów.

OSPF

Alternatywą dla IGRP jest protokół OSPF. To pierwszy z protokołów, który nie uwzględnia pomiaru odległości (distance vector), lecz stan łączy (link state). Każdy router testuje stan każdego połączenia z innymi routerami i wymienia z nimi wszystkie posiadane informacje o organizacji routingu w sieci. Dzięki temu każdy router posiada informacje nie tylko o swoich najbliższych "sąsiadach", ale o stanie jeśli nie całej, to dużego fragmentu sieci. Może więc określić najkrótszą trasę routingu dla pakietów (wg parametru pod nazwą koszt łączy - im większa przepustowość, tym mniejszy koszt przesłania pakietu).

Gdy któryś z routerów odnotuje zmianę stanu jednego z łączy, przesyła informację o tym fakcie ( nazywaną LSA - Link State Advertisement) także do pozostałych. Wszystkie routery odnotowują zmianę stanu łącza i aktualizują swoje tablice routingu. Metoda ta jest znacznie szybsza od zastosowanej w protokołach typu distance vector.

OSPF pozwala wytyczać różne trasy routingu w zależności od typu pakietów IP (każdemu można przydzielić różny koszt przesłania pakietów). Protokół ten może równolegle korzystać z kilku tras przesyłania pakietów, o ile kosztują tyle samo.

Wadą OSPF w porównaniu z IGRP jest zdecydowanie większe obciążenie sieci powodowane wymianą komunikatów między routerami (wymieniane są całe tablice routingu).

OSPF umożliwia identyfikację stron komunikacji z wykorzystaniem haseł 8-literowych (przesyłanych komunikatami LSA), a także identyfikacji kryptograficznej MD5.

EIGRP

EIGRP stanowi rozszerzoną wersję IGRP. Jego podstawowymi zaletami są wieloprotokołowość (oprócz IP może obsługiwać IPX i AppleTalk) oraz brak konieczności stałego, okresowego aktualizowania tablic routingu sąsiadujących routerów. Zamiast mechanizmu aktualizacji wprowadzono mechanizm wzajemnego sygnalizowania dostępności routerów (jest wysyłany tzw. pakiet hello). Dzięki temu istotnie została zmniejszona liczba danych wymienianych między routerami.

EIGRP łączy najlepsze cechy protokołów wykorzystujących informacje o pomiarze odległości i stanie łączy. Obsługuje również maski podsieci o zmiennej długości, umożliwia przesyłanie jedynie inkrementalnych aktualizacji tablic routingu i pozwala na szybsze niż w IGRP przełączanie transmisji na alternatywne łącza (jeśli router przestanie otrzymywać pakiety hello od swojego "sąsiada" - przełączenie jest natychmiastowe).

EIGRP umożliwia identyfikację z wykorzystaniem haseł tekstowych lub identyfikacji kryptograficznej MD5.

HSRP

HSRP to protokół routingu opracowany przez Cisco Systems i obsługiwany wyłącznie przez jej urządzenia. Jako sposób wymiany informacji pomiędzy routerami wykorzystuje protokół EIGRP.

Zaletą HSRP jest to, że przełączenie transmisji danych w razie awarii jest natychmiastowe i niezauważalne dla użytkowników. W rozwiązaniu tym zdefiniowany jest router wirtualny (o wirtualnym adresie IP i adresie MAC), pod którym w rzeczywistości ukryte są dwa lub większa liczba prawdziwych routerów podłączonych do alternatywnych łączy. Dzięki temu w razie awarii nie ma potrzeby przeprowadzenia jakiejkolwiek rekonfiguracji stacji roboczych - pakiety trafiające do wirtualnego routera są po prostu przesyłane przez sprawny router fizyczny.