Okablowanie optyczne bywa zwykle kojarzone z siecią szkieletową. Jednak we współczesnych sieciach światłowody zdobywają coraz mocniejszą pozycję w środowisku lokalnym. Jeden ze sposobów migracji struktur opartych na okablowaniu miedzianym w stronę sieci optycznej polega na zastosowaniu technologii konwersji mediów.

Konwersję realizują mediakonwertery – urządzenia zapewniające przejście z jednego medium transmisyjnego na inne, na przykład ze skrętki miedzianej na światłowód. Były one do niedawna urządzeniami niszowymi, lecz z biegiem czasu utorowały sobie drogę do sieci informatycznych. Niemały wpływ na to miało pojawienie się koncepcji FTTP (Fiber To the Office). W jej założenia mediakonwertery wpisały się idealnie, dzięki czemu można było realizować optymalne kosztowo systemy okablowania światłowodowego budynków. Dzisiaj wspomniana koncepcja jest trwale związana z mediakonwerterami.

Własności i zastosowania

W idealnej sieci lokalnej okablowanie spełnia tylko jedną normę. W praktyce jednak sieci LAN są wyposażone w okablowanie zgodne z różnymi normami sieciowymi. Użytkownicy takich sieci stoją również i przed innymi problemami, chociażby: w jaki sposób przezwyciężyć ograniczenia związane z niewystarczającym zasięgiem transmisji danych. Mediakonwertery stanowią remedium na te kłopoty. Są implementowane zgodnie z regułą "plug and play", umożliwiając połączenie mediów na płaszczyźnie fizycznej. Dzięki okablowaniu światłowodowemu Ethernet 10Base-2 może wreszcie przekroczyć przypisane mu 185 m.

Konwertery mediów znajdują zastosowanie w sytuacji, kiedy zachodzi potrzeba zwiększenia zasięgu sieci za pośrednictwem światłowodów. W miedzianych sieciach Ethernet 10 i 100 Mb/s łącze punkt–punkt nie może przekroczyć 100 m. Zastosowanie światłowodów wielomodowych i mediakonwerterów przedłuża ten zasięg do 2 km.

Mediakonwertery zazwyczaj nie regenerują w pełni sygnału. Dlatego należy zawsze przestrzegać maksymalnych długości kabli, ustalonych w stosownych standardach sieciowych, czy też maksymalnej wielkości domeny kolizyjnej w przypadku sieci z dostępem CSMA/CD, jakimi są Ethernet i Fast Ethernet. Przy określaniu zasięgu transmisji ważne jest też rozróżnienie półdupleksu i dupleksu. Coraz rzadziej stosowany półdupleks nastręcza wielu kłopotów, zwłaszcza w segmencie sieci Fast Ethernet. Maksymalna długość segmentu światłowodowego połączenia punkt–punkt wynosi 412 m. Zastosowanie konwerterów mediów zmniejsza maksymalny zasięg segmentu. Wprowadzenie tego urządzenia powoduje opóźnienie sygnału od 25 do 100 jednostek bitowych. Długość segmentów obniża się o jeden metr na jednostkę. Ograniczenia te można ominąć przez zastosowanie przełączników pracujących w trybie dupleks. Dupleks jest mniej skomplikowany z uwagi na brak kolizji. Przy zastosowaniu mediakonwerterów z układami optycznymi DFB (Distributed Feedback Laser) można połączyć segmenty sieci Fast Ethernet na odległość 100 km bez użycia wzmacniaczy.

Funkcje

Kontrola stanów połączenia między węzłami jest naturalnym zadaniem systemu zarządzania. W razie użycia mediakonwerterów pojawi się problem podziału medium na dwa niezależne segmenty. Przerwanie połączenia w jednym z nich może nie być widoczne w innym. Producenci mediakonwerterów poradzili sobie z tym problemem. Wprowadzono funkcję transparencji połączeń – Link Transparency – która przekazuje informacje o błędach między urządzeniami.

Ażeby system zarządzania siecią mógł analizować status łącza, w mediakonwerterach zostały też zintegrowane Link Through i ALM (Advanced Link Monitoring). W przypadku tej pierwszej funkcji status połączenia przekazywany jest między segmentami. Oznacza to, że w razie przerwania połączenia po stronie skrętki przerywane jest połączenie światłowodu. Proces zachodzi także w przeciwną stronę. Ułatwia to wykrywanie przerwanych połączeń.

Druga z tych funkcji zapewnia w istocie dokładniejszą identyfikację stanów awaryjnych. Dzięki niej można wykryć uszkodzenia pojedynczego włókna światłowodowego czy defekt nadajnika optycznego. Konwertery mediów z funkcjami monitorującymi są przezroczyste i doskonale zdają egzamin w środowiskach wymagających wysokiej niezawodności i odpowiedniego do potrzeb poziomu bezpieczeństwa. Obydwie funkcje pokazano na rys. str. 43.