Można powiedzieć, że koncepcja Li-Fi jest stara jak świat, a już z cała pewnością jak alfabet Morse'a. Z tą drobną różnicą, że zamiast całego zestawu liter i cyfr, urządzenie wykorzystuje klasyczny w programowaniu system zero-jedynkowy. Jedna strona transferu - nadajnik - zamienia pakiety danych na zera i jedynki, po czym wyświetla uzyskany ciąg cyfr przy pomocy zainstalowanej w urządzeniu diody. Druga strona - odbiornik - sczytuje dynamiczne błyski o różnym natężeniu i zamienia impulsy odpowiednio na zera lub jedynki, odtwarzając tym samym pierwotną treść przekazu. W ten sposób odbywa się ruch. Brzmi prosto. W praktyce jednak sprawienie aby realizacja takiego świetlnego mostu informacyjnego zakończyło się sukcesem do najłatwiejszych nie należy.

Mimo iż Li-Fi nadal jest w przysłowiowych powijakach, eksperci ds. sieci zachwalają jej potencjał. Oczekuje się, że łącza tego typu będą miały znacznie większy zasięg niż używane obecnie sieci bezprzewodowe. Prostota systemu zapewnia natomiast niski pobór prądu, a w efekcie znacznie niższe koszty eksploatacji i produkcji. Kluczową, podkreślaną na każdym kroku słabością Li-Fi jest natomiast fakt, że odbiornik musi "widzieć" nadajnik. Dystrybucja sygnału odbywa się bowiem nie drogą radiową, a optycznie.

Oczywiście, świat nie usłyszał o Li-Fi dopiero teraz. Technologia rozwijana jest już od kilku lat. Podczas targów Mobile World Congress 2014 w Barcelonie (24-28 lutego 2014) zaprezentowany zostanie jednak w pełni sprawny prototyp urządzenia wykorzystującego technologie Li-Fi.

W ramach twórcy i ewangelisty nowej technologii wystąpi profesor Harald Haas z Uniwersytetu Edynburskiego.