Standard 802.11s opisuje warstwy MAC i PHY (fizyczną) w sieciach mających topologię kraty. Sieci takie charakteryzują się tym, że nie ma w nich pojedynczego punktu, którego awaria unieruchamia całą sieć WLAN. W komórkowej sieci WLAN standardu 802.11 poszczególne punkty dostępu przekazują sobie pakiety w podobny sposób jak to robią rutery. Sieć taką można w prosty sposób rozbudowywać dodając kolejnych użytkowników i punkty dostępu. Tak więc podstawową zaletą takich sieci jest skalowalność i nadmiarowość połączeń, podobna do tej z jaką mamy do czynienia w Internecie.

Bezprzewodowe sieci kratowe mogą być sieciami zewnętrznymi lub wewnętrznymi i mogą być budowane zarówno przez dostawców usług sieciowych (dostęp do Internetu), jak i przez przedsiębiorstwa. Można sobie wyobrazić scenariusz, w którym instytucja rozbudowuje swoją sieć LAN o dodatkowy segment, komunikując się z nim drogą bezprzewodową, stosując bramę światłowód-WLAN. Kratowe sieci 802.11 mogą też rozszerzać zasięg działania sieci metropolitarnych.

Sieci takie ma już w swojej ofercie wiele firm, w tym BelAir Networks, Firetide, Nortel i Tropos Networks. Firma RoamAD specjalizuje się w produkcji zewnętrznych sieci WLAN 802.11s, dostarczając je głównie dostawcom Internetu.

W zewnętrznych sieciach WLAN firmy Tropos pakiety są przekazywane kolejnym punktom dostępu w podobny sposób jak to robią rutery. Zadanie to realizuje firmowy protokół rutingu noszący nazwę Predictive Wireless Routing Protocol, zaprojektowany na bazie tradycyjnego protokołu Open Shortest Path First.

Decydując się na sieć kratową trzeba zawsze upewnić się, zgodnie z jakim standardem 802.11 ona pracuje (b, a czy g) i jakie są w niej stosowane mechanizmy bezpieczeństwa. Niektóre firmy pracują już nad bezprzewodowymi sieciami kratowymi, które będą oparte na innym standardzie niż 802.11.