Przy zastosowaniu bezpośrednich łączy Fibre Channel/ESCON macierze mogą być oddalone od siebie maksymalnie o 66 km. Odległość tę można praktycznie dowolnie zwiększyć, stosując technologię transmisji Fibre Channel over IP (FC-IP). EMC zaleca stosowanie routerów firm: Computer Network Technology (CNT), InRange, StorageTek lub Computerm, które zamieniają sygnały Fibre Channel na "długodystansowe" protokoły tele- komunikacyjne (IP, ATM). Do transmisji na duże odległości można wykorzystać zarówno łącza bezpośrednie, jak i wirtualną sieć prywatną (VPN).

IBM

IBM oferuje kilka różnych rozwiązań do kopiowania danych między odległymi macierzami. Pierwsze z nich to wywodząca się z mainframe technologia Peer-to-Peer Remote Copy (PPRC), umożliwiająca synchroniczny mirroring lokalnych bądź odległych dysków logicznych. Dane nie są zapisywane lokalnie dopóty, dopóki odległa macierz nie potwierdzi transakcji. Dla zachowania wydajności zapis synchroniczny odbywa się do pamięci cache macierzy, natomiast zapis danych na dysk - asynchronicznie. Jeżeli potwierdzenie nie napływa, macierz generuje informacje o błędzie operacji wejścia/wyjścia. Wykonywanie kopii w trybie PPRC odbywa się na poziomie macierzy, nie jest więc związane z żadnym konkretnym systemem operacyjnym. PPRC jest dostępne jedynie dla macierzy ESS (Shark).

W ofercie IBM znajduje się także dedykowane dla systemów mainframe rozwiązanie do tworzenie kopii w trybie asynchronicznym - Extended Remote Copy (XRC). W przeciwieństwie do PPRC, XRC jest rozwiązaniem programowym - większość komponentów XRC rezyduje na serwerze. Dzięki temu, a także dzięki nadawaniu poszczególnym zapisom znaczników czasowych rozwiązanie to jest bardzo dobrym zabezpieczeniem na wypadek awarii.

W XRC każda z aplikacji zapisuje swoje dane na lokalnej macierzy. Po potwierdzeniu zapisu przez podsystem I/O, rezydujący na serwerze komponent System Data Mover (SDM) grupuje dokonane zmiany w rekordy i zapisuje w pliku dziennika. Dopiero wtedy następuje zapisanie danych do zdalnego systemu, prowadzącego własny plik dziennika. Lokalny i zdalny plik dziennika są następnie porównywane przez SDM pod kątem zgodności.

Funkcjonalność PPRC i XRC można zwiększyć za pomocą rozwiązania GDPS - Geographically Dispersed Parallel Sysplex. Zastosowanie GDPS pozwala kontrolować proces synchronizacji danych nie tylko na poziomie macierzy, ale także bibliotek taśmowych i serwerów. Chodzi bowiem o to, aby możliwie wcześnie wykrywać nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemów i nie dopuszczać do propagacji błędów. Według IBM, dzięki kompleksowości tego rozwiązania, możliwe jest znaczące skrócenie czasu odtwarzania systemu po awarii.

Zarówno PPRC, jak i XRC służą do zabezpieczania danych przed awarią sprzętu lub utratą całego środowiska przetwarzania. Nie zabezpieczają jednak przed błędami wynikającymi z awarii aplikacji lub nieuwagi użytkownika. Z myślą o takich zagrożeniach powstało uzupełniające rozwiązanie o nazwie Split Mirror. Jego działanie polega na "zamrożeniu" replikacji PPRC/XRC na krótki czas i wykonaniu w tym czasie "fotograficznej" kopii danych za pomocą mechanizmu Flash-Copy w ośrodku zapasowym. Po wykonaniu kopii dane z głównego ośrodka są ponownie synchronizowane z ośrodkiem zapasowym.

Hitachi Data Systems

Hitachi Data Systems opracowała wyjątkowe rozwiązanie o nazwie NanoCopy, łączące zarówno synchroniczność, jak i asynchroniczność. Solidność koncepcji leżącej u podstaw NanoCopy sprawiła, że rozwiązanie to licencjonują i sprzedają pod własnymi markami główne firmy z branży, m.in. Hewlett- -Packard (oprogramowanie Business Copy) oraz Sun Microsystems (macierze StorEdge 9910 i 9960). Oprócz tego Sun oferuje własne rozwiązanie synchroniczne o nazwie Solstice Network Data Replication oraz oprogramowanie InstantImage do tworzenia kopii typu snapshot.

Kopiowanie w trybie NanoCopy polega na sekwencyjnym wykonywaniu "fotograficznych" kopii danych na trzech systemach: macierzy produkcyjnej (A), zdalnej macierzy zapasowej (B) oraz podłączonego do zdalnej macierzy podsystemu archiwizującego (C). Zabezpieczanie danych rozpoczyna się od wstrzymania synchronizacji między macierzami (A) i (B). W kolejnym kroku na zdalnej macierzy (B) wykonywana jest kopia typu snapshot. Oznacza to, że od tego momentu wszystkie zmiany w urządzeniu (B) są zapisywane na wydzielonej przestrzeni dyskowej z informacją, gdzie powinny być zapisane docelowo. Na podstawie kopii wykonanej na urządzeniu (B), biblioteka (C) wykonuje własną kopię za pomocą mechanizmu ShadowImage. Gdy proces ten dobiegnie końca, synchronizacja między macierzą (B) a biblioteką (C) jest wstrzymywana. W efekcie tej sekwencji operacji powstają trzy identyczne, spójne kopie danych: (A), (B) i (C) dla określone- go czasu.

Na tym jednak nie koniec. W kolejnym etapie odblokowywana jest synchronizacja między urządzeniami (A) i (B), w efekcie czego zmiany powstałe w urządzeniu (A) od momentu pierwszej blokady zostają przeniesione do (B). Przed przeniesieniem aktualizacji z (B) do (C) system (B) sprawdza, czy od rozpoczęcia procedury w systemie (A) nie pojawiły się symptomy awarii. Jeżeli tak, to cały system jest w "komfortowej" sytuacji: urządzenie (B) ma najbardziej aktualną kopię danych produkcyjnych, a urządzenie (C), czyli biblioteka, zawiera dane z ostatniego prawidłowo wykonanego backupu. Jeżeli wszystko jest w porządku, zaktualizowane dane są kopiowane z macierzy (B) do biblioteki (C) metodą ShadowImage. Po określonym przez administratora czasie operacja jest powtarzana - następuje wstrzymanie synchronizacji między (A) i (B) oraz wykonanie kopii snapshot na (B) itd.