Bluetooth jako stos zachowuje się trochę inaczej niż stos protokołów IP. Przykładowo, weźmy pod uwagę transmisję "best effort". W protokole IP tryb "best effort" oznacza, że transmisja nie będzie wymagała realizacji zaawansowanej kontroli jakości pakietów. W Bluetooth zaś "best effort" świadczy o tym, że nie uzyskujemy zaawansowanej priorytetowej usługi, tylko standardowy użyteczny kanał. Innym przykładem różnicy jest sposób, w jaki Bluetooth definiuje poszczególne kanały ruchu, np. dla strumieni audio. Bluetooth będzie wysyłał strumienie pakietów i ponawiał transmisję, jeżeli zostaną one odrzucone, a po określonym czasie przestanie je wysyłać. Standard 802.11 także będzie retransmitował dane, ale nie będzie wykorzystywał pomiaru czasu, tylko konfigurowalną liczbę powtórzeń.

Nowe kroki translacyjne nie powodują strat w wydajności, ponieważ nie ma potrzeby realizacji kolejkowania w warstwie adaptacyjnej, co najczęściej przynosiło straty w wydajności stosu sieciowego. Stos 802.11 akceptuje pakiety między 20 a 25 Mb/s - to jest ponad 10 razy szybciej niż klasyczny Bluetooth. Pozostaje pytanie, jak nowa technologia będzie się zachowywała w odwrotnym kierunku, gdy stos Bluetooth odbierze pakiety na poziomie 20-25 Mb/s ze stosu 802.11?

Część technologii Bluetooth, odpowiadającej za te procesy, nie jest ustandaryzowana. Jeżeli producenci sprzętu nie wprowadzą odpowiednich mechanizmów w swoich wdrożeniach Bluetooth 3.0, mogą wystąpić problemy z wydajnością. Aby dostosować się do nowej specyfikacji, musi nastąpić zmiana w omawianej warstwie stosu, dodająca zasoby na kolejkowanie.

Nowe urządzenia powinny wykorzystywać klasyczne radio Bluetooth do standardowych połączeń oraz radio 802.11, w celu uzyskania większej szybkości transmisji danych. Powiązanie dwóch teoretycznie niezależnych technologii rozwiązuje problemy kompatybilności klasycznego połączenia Bluetooth. Gdy wymagana przez aplikację przepustowość jest niewielka, urządzenie wraca do normalnej pracy z optymalnym zarządzaniem energią i wydajnością.

Szybkość wersji 3.0 to prawdopodobnie największa zaleta technologii. Bluetooth 3.0 ma także inny atut - funkcjonalność EPC (Enhance Power Control), która ogranicza problemy z rozłączeniami w momencie przemieszczania się urządzeń. Warstwa AMP w wersji Bluetooth 3.0 + HS pozwala na wykrywanie połączenia wymagającego większej szybkości transmisji i uruchamia radio tylko wtedy, gdy zachodzi potrzeba transmisji danych. Zapewnia to najlepsze wykorzystanie energii, a także wzmacnia bezpieczeństwo radiowe.

Istotną częścią specyfikacji jest wsparcie funkcji zarządzania jakością pakietów. Warstwa 802.11 AMP implementuje QoS za pomocą EDCA (Enhanced Distributed Chanel Access), który jest mechanizmem znanym ze standardu IEEE 802.11e. Wykorzystanie tego mechanizmu jest jednak opcjonalne. Jego dostępność jest rozgłaszana w fazie wyszukiwania AMP. Jeżeli oba końce połączenia będą rozgłaszały gwarantowany typ usługi, zostanie utworzone logiczne połączenie o gwarantowanej usłudze. Gdy wykorzystamy tę funkcjonalność, urządzenia rozgłaszają zestaw parametrów EDCA i oczekują na odpowiedź. Dodatkowo, w zapytaniu o możliwość połączenia jest zamieszczany element oznaczający zdolność do realizacji QoS.

Z poziomu użytkownika nie będzie widoczna zmiana w obsłudze technologii. Użytkownik będzie musiał przejść przez ten sam proces obsługi technologii Bluetooth co do tej pory, ale będzie on realizowany po prostu szybciej.