Zdefiniowane reguły muszą być reprezentowane jako struktury danych, w przeciwnym razie nie będą mogły być przechowywane i przetwarzane. Aby uregulować tę kwestię, IETF zdefiniował Policy Framework Core Information Model, który określa zespół kategorii wysokiego poziomu zorientowanych obiektowo, które mogą zostać zastosowane do ogólnego przedstawiania reguł podziału zasobów. Kategorie obiektowe w modelu centralnym mogą być rozciągane nad podkategorie dla prezentowania specyficznych typów reguł, np. bezpieczeństwa sieci lub QoS. Producentów wiąże generalne porozumienie dotyczące gromadzenia informacji odnoszących się do reguł w katalogach kompatybilnych z LDAP, tak że Policy Framework Working Group zdefiniowało również "kartę praw" Core Information Model w schemacie katalogowym LDAP.

Koncepcje struktury cieszą się poparciem różnych producentów sieciowych i są zdefiniowane w projektach IETF. I chociaż żadna z nich nie uzyskała jeszcze statusu RFC (Request For Comments), to w sumie te idee tworzą spójną wizję metody, zgodnie z którą sieć oparta na regułach podziału zasobów może zostać utworzona w przyszłości.

Standardy QoS

Istnieją trzy standardy QoS dla sieci przedsiębiorstw: Diff-Serv, protokół rezerwowania zasobów RSVP (Resource reSerVation Protocol) i 802.1p. Parę słów o tych standardach:

• Diff-Serv definiuje sposób, w jaki bajt typu usług ToS (Type of Services) IPv4 lub IPv6 Traffic Class jest stosowany do specyfikowania warunku QoS. Diff-Serv odpowiada obecnemu użyciu bitów IP Predominance w obszarze ToS. Protokół ten został przewidziany do przekazywania dla QoS ogólnych kategorii ruchu lub grup ruchu;
• RSVP jest protokołem bazującym na strumieniu. Umożliwia on aplikacji sygnalizowanie QoS (opóźnienie, szerokość pasma), którego wymaga, wysyłając komunikaty sterujące przez sieć. Routery rezerwują zasoby dla strumieni aplikacji lub rezygnują z dostępu do sieci. RSVP został wprowadzony w routerach Cisco Systems i Nortel Networks, jak również w produktach innych firm już ponad rok temu;
• 802.1p. stanowi mechanizm warstwy drugiej umożliwiający stosowanie nagłówków 801.1Q wirtualnej sieci lokalnej dla oznaczenia pakietu z QoS.

Administratorzy sieciowi przedsiębiorstw wprowadzą prawdopodobnie Diff-Serv dla większości warunków QoS, używając niekiedy RSVP dla bardzo wrażliwych aplikacji, jak na przykład VoIP (Voice over IP), które wymagają rezerwowania zasobów i kontroli dopuszczeń (czyli - innymi słowy - lepiej odrzucić wywołanie telefoniczne, niż dostarczyć usługę złej jakości).

W modelu Diff-Serv zastosowanie QoS na poziomie urządzenia sieciowego implikuje cztery etapy. Pakiety na stosownych etapach są:

• klasyfikowane według informacji przenoszonej przez nagłówek warstwy czwartej;
• cechowane w celu oznaczenia klasyfikacji;
• sortowane w sposób selektywny, głównie po to, aby uniknąć przeciążeń;
• dystrybuowane, rozumiane przede wszystkim jako możliwość przejście w stan oczekiwania i samo wysyłanie przy spełnieniu określonych warunków.

W praktyce klasyfikowanie i cechowanie oznacza kreowanie list kontroli dostępu. Kontrola i sortowanie są wykonywane za pośrednictwem algorytmu RED (Random Early Detection) lub zrównoważonego RED o nazwie WRED (Weighted Random Early Detection). Trasowanie jest przeprowadzane dzięki licznym algorytmom, takim jak na przykład zrównoważony mechanizm zarządzania kolejkami (WFQ), zarządzanie kolejkami oparte na kategorii lub klasie i inne. Obecnie do administratora sieciowego należy konfigurowanie takich algorytmów, jak: kształtowanie ruchu (Traffic Shoping) i Policing. Nie dziwi więc fakt, że szerokie implementowanie QoS opartego na IP należy ciągle do rzadkości.