Jak przygotować infrastrukturę IT do wirtualizacji?
-
- Józef Muszyński,
- 28.08.2012, godz. 09:00
Pamięć sieciowa do wirtualizacji
Każda sensowna wirtualizacja musi uwzględniać użycie współdzielonej pamięci masowej. Wynika to z natury wirtualizacji na poziomie przedsiębiorstwa. Wszystkie hosty muszą mieć możliwość adresowania tej samej pamięci, w tym samym czasie. Taka pamięć może przybierać różne formy: iSCSI, NFS lub Fibre Channel. Jak dotychczas, najszybsza jest technologia Fibre Channel - ale też najdroższa. iSCSI i NFS są dobrze dostosowane do produkcyjnego wdrażania infrastruktury wirtualizacji (zakładając, że obsługuje je wybrany hiperwizor). Przy wdrożeniach wirtualizacji na średnią i dużą skalę - popularna jest np. iSCSI.
Jeżeli wybierze się Fibre Channel, to jedynym wymaganiem jest wybranie HBA obsługiwanych przez dostawcę wirtualizacji i oczywiście odpowiednie skonfigurowanie wszystkich przełączników i pamięci. Przy iSCSI można uzyskać dodatkowe korzyści z akceleratorów łączy dla iSCSI, które nie są specjalnie drogie. Jeżeli potrzebna jest większa wydajność i niezawodność, rozdział jednostek logicznych pamięci (LUN) na wirtualne serwery powinien być budowany na woluminach RAID10, które zapewniają ochronę w postaci kopii lustrzanych. W większości średniej wielkości środowisk, wystarczająca jest RAID5 lub RAID5 z gorącą rezerwą, ale jeżeli wirtualizowane są systemy transakcyjne, to szybkość pamięci jest istotna.
Zobacz również:
Określając systemy pamięciowe, trzeba mieć na uwadze również wymagania serwerów wirtualnych względem pamięci dyskowej. Nie jest dobrym pomysłem obciążanie serwerów wirtualnych dużymi pamięciami lokalnymi (co jest korzystne w przypadku serwerów fizycznych). Tu lepszym rozwiązaniem jest przydzielanie LUN do serwerów wirtualnych lub użycie na samym serwerze iSCSI lub NFS do połączenia z centralną macierzą pamięci masowej. Ograniczenie rozmiaru lokalnego dysku dla każdego serwera wirtualnego pozwala na szybszą migrację pamięci, zapewniając dużo większą elastyczność i redukując czas składowania.
Można także wykorzystać zalety pamięci warstwowej, umieszczając LUN serwerów danych na innej, wolniejszej macierzy i łącząc ją z serwerami przez interfejsy wirtualne albo fizyczne.
Z trzech ww. podstawowych metod dostarczania współdzielonej pamięci hostom wirtualizacji, iSCSI i NFS używają standardowej sieci Ethernet, natomiast Fibre Channel wykorzystuje własne adaptery szyny hosta i przełączniki przy całkowitym oddzieleniu sieci pamięci od sieci Ethernet. Decyzja, której techniki użyć, w dużym stopniu zależy od istniejącej infrastruktury i dostępnego budżetu.
W optymalnym scenariuszu wirtualizacji zaleca się stosowanie w szkielecie sieci przełączników z zapasowymi łączami i wystarczającą liczbą portów do obsługi redundantnych połączeń z hostami wirtualizacji w każdej planowanej sieci. Ponadto, aby uzyskać pełne korzyści z wirtualizacji serwera, przełączniki te powinny obsługiwać: komunikację w warstwie 3, Hot Swap Routing Protocol (HSRP) lub Virtual Routing Redundancy Protocol (VRRP), agregację łączy, VLAN i VLAN trunking (wiele wirtualnych interfejsów sieciowych na pojedynczej karcie sieciowej). Mechanizmy te mają pomóc w utrzymaniu odpowiedniej wydajności oraz zapewnić łatwość zarządzania i odporność na awarie.
W przypadku platform wirtualizacji średniej wielkości może to być na przykład kilka modularnych przełączników z dużą liczbą portów do miedzianych połączeń 1G lub mniejszą - do połączeń miedzianych 10G lub optycznego Ethernetu. Takie przełączniki powinny być wzajemnie połączone, aby zabezpieczyć je przed skutkami awarii, i muszą mieć zdolność agregowania łączy.
W większej infrastrukturze dodatkowe przełączniki mogą być umieszczane w stojakach serwerowych i redundantnie połączone ze szkieletem sieci, zapewniając żądane pasmo dla całego stojaka. Topologia takiej sieci jest stosunkowo prosta - każdy przełącznik brzegowy ma wiele redundantnych połączeń ze szkieletem sieci i używa Spanning Tree do wyznaczania dróg sieciowych oraz zapewniania ścieżek obchodzących miejsca awarii.
