Test 6: routing pakietów IP (test obowiązkowy)

Opis: każda para przełączników musiała w prawidłowy sposób zawiadywać pakietami TCP/IP, opierając się na wpisach umieszczonych w tabeli marszrut statycznych.

Metodologia: powinna opisywać konfigurowanie marszrut statycznych; proszę jednak zauważyć, że przełączniki tworzące parę, która potrafi obsługiwać pakiety IP zgodnie z protokołami RIP wersja 1.0 lub 2.0, udowadniają jednocześnie, że routing pakietów IP jest przez nie wykonywany w spójny sposób. A ponieważ wszystkie przełączniki przeszły z wynikiem pozytywnym testy RIP 1.0 i 2.0 (test 5), routingu pakietów IP nie trzeba już było weryfikować.

Stopień złożoności testu: niski.

Testowane przełączniki: wszystkie przełączniki Layer 3.

Wyniki: wszystkie przełączniki pracowały zgodnie.

Krótka analiza: tego rodzaju zgodność pozwala przenosić wpisy marszrut statycznych z jednej podsieci do drugiej, co jest szczególnie użyteczne wtedy, gdy sieć się składa z kilku oddzielnych podsieci. W efekcie tego rodzaju działania uzyskujemy wyniki podobne do zapewnianych przez protokoły RIP 1.0 i 2.0, jednak jest to bardziej pracochłonna metoda, ponieważ każdą marszrutę trzeba w tym przypadku wprowadzać do tabeli ręcznie.

Test 7: routing pakietów IPX (test opcjonalny)

Opis: każda para przełączników musiała obsługiwać poprawnie pakiety IPX, używając marszrut statycznych lub protokołu RIP.

Metodologia: dwa przełączniki zostały tak skonfigurowane, że każdy obsługiwał konkretną stację roboczą (jeden port przełącznika), a do jednego z innych portów każdego przełącznika dołączono wspólną sieć, przez którą oba przełączniki mogły wymieniać między sobą pakiety (patrz rysunek 2). Przełączniki mogły zawiadywać pakietami IPX, używając do tego celu marszrut statycznych lub protokołu IPX RIP. Obie stacje robocze wymieniały między sobą dane (pakiety IPX) przez okres jednej minuty.

Stopień złożoności testu: niski.

Testowane przełączniki: wszystkie przełączniki Layer 3.

Wyniki: wszystkie przełączniki pracowały zgodnie.

Wszyscy producenci dostarczyli przełączniki skonfigurowane w taki sposób, że obsługiwały domyślnie routing pakietów IP. Protokół IPX RIP nie był skonfigurowany, ponieważ zainteresowanie tego rodzaju routingiem jest stosunkowo niewielkie. Jednak wszyscy producenci wyrazili chęć wzięcia udziału w tym teście (routing pakietów IPX), chcąc przez to wykazać, że ich produkty mogą z powodzeniem obsługiwać pakiety IPX.

Krótka analiza: nietrudno domyślić się, że mechanizmy routingu pakietów IPX muszą być obecne w sieciach NetWare (Novell), które nadal są eksploatowane przez wiele przedsiębiorstw.

Test 8: protokół VRRP (test opcjonalny)

Opis: każda para przełączników musiała wykazać, że jest w stanie wykorzystać router zapasowy, jeśli router podstawowy ulegnie awarii, postępując zgodnie z procedurą przewidzianą przez protokół VRRP.

Metodologia: dwa przełączniki, dwie stacje robocze i dwa koncentratory (patrz rysunek 3) skonfigurowane w taki sposób, aby test oparty na programie "ping" mógł sprawdzić, czy w razie awarii jednego węzła sieci (podstawowego przełącznika/routera) pakiety IP mogą być dzięki protokołowi VRRP kierowane do zapasowego przełącznika/routera. Test powtarzano dwa razy, a w drugim jego przebiegu przełącznik/router podstawowy (master) konfigurowano jako zapasowy (slave), a zapasowy jako podstawowy.

Stopień złożoności testu: średni.

Testowane przełączniki: BigIron 4000 (Foundry) i Matrix E7 oraz SSR 2000 (Enterasys).

Wyniki: wszystkie przełączniki pracowały zgodnie.

Przełącznik firmy Cisco (Catalyst 6500) nie brał udziału w teście VRRP, ponieważ urządzenie to buduje zapasowe ścieżki routingu, pracując zgodnie z firmowym protokołem HSRP.

Krótka analiza: dzięki protokołowi VRRP administrator sieci może mieć pewność, że w razie awarii jednego routera (podstawowego) pakiety będą nadal przesyłane do stacji przeznaczenia, tyle że przez router zapasowy (jeśli taki pracuje w sieci). Technologia VRRP różni się tym od przyspieszonej rekonwergencji opartej na technologii "spanning tree", że w VRRP istnieją cały czas dwie aktywne ścieżki, a w razie awarii jednej z nich pakiety są kierowane do drugiej. W systemach rekonwergencji opartych na technologii "spanning tree" jedna ścieżka jest nieaktywna, jest aktywowana dopiero wtedy, gdy do akcji wkroczy protokół BPDU.

Przyszłość

Producenci są zainteresowani wprowadzeniem do kolejnej rundy testów zgodności przełączników rozwiązań z zakresu QoS (jakość świadczonych usług), opartych np. na takich standardach jak 802.1p, 802.1q i Differentiated Services. Niektórzy producenci, w tym Alcatel, sugerowali, aby testować też funkcje, takie jak: OSFP (Open Shortest Path First), Border Gateway Protocol 4, i sprawdzać, czy przełączniki potrafią transmitować pakiety w trybie "multicasting" (jedna stacja-wiele stacji). Być może w trzeciej rundzie testów te sugestie zostaną uwzględnione.