Jak wiadomo, Itanium było dzieckiem firm HP i Intel, a jego projektanci wzorowali się na procesorach PA-RISC, na bazie których przez całe lata budowano uniksowe serwery. Sun instalował w takich serwerach procesory SPARC, IBM procesory Power, a SGI procesory MIPS. Itanium nie miał szans, gdyż nie dorobił się całego deweloperskiego ekosystemu nie mówiąc już o tym, że platforma przez lata nie doczekała się dobrego kompilatora.

Kolejną poważną wadą platformy, która właściwie go dobiła, było to, że nie była kompatybilna z 32-bitowymi procesorami x86. W końcu był to głównie zmodyfikowany procesor PA-RISC.

Zobacz również:

• Nowe drukarki MFP Sharp - tanie i wydajne drukowanie dla MŚP
• Trwa zacięta walka o prymat na rynku układów AI

Dlatego bez natywnego oprogramowania i kompatybilności wstecznej, baza aplikacji które można było na niej uruchamiać była skromna. Złośliwcy nadali nawet z wiadomych względów tej platformie nazwę „Itanic”.

HPE przestało w zeszłym roku przyjmować zamówienia na nowy sprzęt Itanium, a na początku tego roku platformę pogrążył Linus Torvalds. Ogłosił, że jądro systemu Linux nie będzie już wspierać takich układów.

Ostatni procesor Itanium linii 9000 (noszący roboczą nazwę Kittson), trafił na rynek cztery lata temu. I chociaż zgodnie ze złożonym przez Intel zobowiązaniem układ był do dzisiaj wspierany technicznie, to jego żywot właśnie dobiegł końca.

Nasuwa tu się analogia z firmą Oracle, która również doświadczyła podobnych kłopotów. Korporacja po przejęciu w 2010 roku firmy Sun Microsystems, dostała również w spadku produkowane przez nią serwery bazujące na procesorach, których produkcji zaprzestano. Mowa o procesorach Sparc, które Sun przestał instalować w serwerach już w 2017 roku, obiecując jednak wtedy, że będzie je wspierać technicznie do 2034 roku.