Architektura

Przy braku wbudowanego kontrolera pamięci bardzo duży wpływ na szybkość działania ma pamięć podręczna drugiego poziomu. W niej właśnie leży siła procesorów Conroe (czyli dwurdzeniowych układów Core 2 Duo). Pamięć ta jest w nich współdzielona pomiędzy rdzeniami, dzięki czemu możliwy jest szybki dostęp jednostek wykonawczych jednego rdzenia do danych modyfikowanych przez rdzeń drugi.

Core 2 Extreme Quad (Kentsfield) jest prostym złożeniem dwóch procesorów Core 2 Duo. W zadaniach wielowątkowych, które silnie obciążają procesor komunikacja między rdzeniami często odbywa się poprzez powolną magistralę Front Side Bus i wymienianie danych poprzez pamięć RAM. W efekcie choć każda para rdzeni jest bardzo wydajna, jednak sumaryczna wydajność procesora w części testów nie jest dużo wyższa niż w przypadku Conroe.

Najlepszym rozwiązaniem byłoby uswpólnienie pamięci podrecznej drugiego poziomu, jednak to nieco skomplikowałoby strukturę procesora, a przede wszystkim - na skutek znacznego zwiększenia powierzchni pojedynczego układu - zmniejszyłoby uzysk produkcyjny i niekorzystnie odbiłoby się na cenie. Dobrym rozwiązaniem byłoby wmontowanie wspólnej dla obu rdzeni pamięci podręcznej L3. To jednak również podniosłoby koszty, choć oczywiście znacznie poprawiłoby wydajność. Czterordzeniowe procesory monolityczne Intel planuje wprowadzić w przyszłym roku wraz z wdrożeniem technologii produkcji 45 nm.