OTN synonimem IPoDWDM

Wzrost internetowego ruchu i obsługa zryczałtowanych rozliczeń mobilnych zaostrzyły konkurencję na rynku dostawców, a przede wszystkim uwypukliły odwieczny dylemat: jak podnosząc przepustowość sieci, zmniejszyć jednocześnie koszty operacyjne instalacji?

Jednym z dobrze znanych i stosowanych sposobów jest wdrażanie struktur optycznych IP (także IP/Ethernet), których atrakcyjność polega na stosunkowo łatwej integracji różnych platform transportowych. Począwszy od pojedynczych łączy klasy punkt-punkt, przez gigabitowe i wielofalowe pierścienie o zróżnicowanych szybkościach transportowych, po terabitowe trakty optyczne DWDM używane w przekazach na duże odległości.

W tradycyjnych systemach DWDM z autonomicznymi wyspami i domenami, trzeba było korzystać z różnych systemów zarządzania siecią (NMS), niestety podnoszących koszt i utrudniających kompleksowe zarządzanie. Wady tej nie mają zintegrowane sieci IPoDWDM oraz będące synonimem tych struktur - ulepszone rozwiązania OTN (Optical Transport Network), w których stosuje się transpondery, dwukierunkowo łączące odległe oddziały oraz węzły międzysieciowe. Początkowo, jako wolno stojące urządzenia, stanowiły one punkty demarkacyjne między różnymi domenami sieci teleinformatycznych lub domenami rutowanymi IP (także w alternatywnych technologiach) a domeną transportową OTN DWDM.

Wielousługowe sieci OTN (IPoDWDM), definiowane standardem ITU-T G.709, wraz z inteligentnymi transponderami klasy OTN DWDM obecnie pozwalają na realizowanie w pełni przezroczystej komunikacji sieciowej, zapewniając optymalną jakość transmisji optycznej. Zwłaszcza że większość znanych dostawców urządzeń teleinformatycznych ma w swej ofercie własne rozwiązania z transponderami optycznymi, zgodne z wymaganiami OTN (Alcatel-Lucent, Cisco Systems, Ericsson, Juniper, Nokia Siemens), przeznaczone do tworzenia gigabitowego bądź terabitowego transportu przez sieć IP.

Kolejne usprawnienie infrastruktury IPoDWDM stało się możliwe po całkowitym wyeliminowaniu wolno stojących transponderów optyczno-elektrycznych (O/E/O) i wbudowaniu ich funkcji w optyczne moduły interfejsowe (porty sieciowe), zwykle już bez konwersji sygnałów do postaci elektrycznej. Po zintegrowaniu protokołu IP z technologią DWDM w węzłach sieci szkieletowej, transport pakietów IP przebiega wyłącznie w domenie optycznej - bez ograniczania funkcji realizowanych dotąd przez transpondery zewnętrzne, dzięki czemu znacząco obniżyły się koszty instalacyjne.

Inteligentne transpondery

Klasyczne sieci DWDM (bądź IPoDWDM) w większości przypadków są oparte na wychodzących z użycia wolno stojących transponderach, zwykle przetwarzających tylko sygnały optyczne z elektrycznymi między odległymi urządzeniami sieciowymi.

Na jakość transmisji optycznych istotny wpływ wywiera technologia DWDM, dzięki której uzyskuje się większą elastyczność w dostosowaniu sieci do wymagań różnych operatorów. Proces integracji z innymi sieciami przebiega zgodnie ze standardem ITU G.709, także z korekcyjnym kodowaniem nadmiarowym klasy FEC (Forward Error Correction) bądź rozszerzonym E-FEC (Extended), łącznie z rozbudowaniem funkcji usługowych OAM (Operation, Administration and Maintenance). Obok zalet wolno stojące transpondery optyczne mają, niestety, i wady. Te ostatnie związane są z: rozdzieleniem warstwy przełączającej (IP/Eth) od transportowej (OTN/DWDM) oraz wzrostem kosztów operacyjnych wynikających ze sporych gabarytów, a także zwiększonego zużycia prądu, konieczności stosowania dodatkowych patchcordów czy wzmożonej emisji ciepła i chłodzenia.