<font face="arial" color="green" size="3">Urządzenia integrujące zbieżne technologie

Główna ich zaleta to łatwość zarządzania. Urządzenia integrujące zbieżne technologie (sieci telefoniczne z sieciami przesyłającymi dane) mają tę zaletę, że są łatwe do zarządzania. A jest to bardzo ważna cecha systemów VoIP, ponieważ użytkownicy mogą wtedy w stosunkowo łatwy sposób kontrolować pracę całego systemu i zarządzać nim, co nie jest normalnie takie proste. Przykładowym rozwiązaniem tego typu są centrale InstantOffice (Vertical Networks), oferujące małym biurom komplet usług obsługujących telefonowanie i przesyłanie danych. Użytkownicy takiej centrali mogą prowadzić rozmowy telefoniczne, używać poczty głosowej, stosować routing i łączyć ze sobą sieci LAN. A wszystkie te możliwości oferuje jeden produkt, którym można elastycznie zarządzać.

<font face="arial" color="green" size="3">Mieszanka rozwiązań

Oprócz wymienionych powyżej urządzeń (a więc wolno stojących bram, central telefonicznych typu IP PBX i urządzeń integrujących zbieżne technologie) istnieją też inne produkty. Co ciekawe, nie są to koniecznie jakieś mało znaczące czy tuzinkowe rozwiązania. Wręcz odwrotnie, są to nieraz kompleksowe i duże systemy.

Lucent ma w swojej ofercie produkty, które pozwalają integrować istniejący już system telefoniczny z systemem IP, w różnych punktach i na różne sposoby. Jeśli użytkownik chce użyć centrali telefonicznej Definity PBX, tak aby zintegrować ją z systemem IP, ma do dyspozycji rozwiązanie PacketStar ITS-E. Jeśli istnieje potrzeba zbudowania szybkiego łącza opartego na protokole IP, Lucent oferuje wydajne rozwiązania Definity IP Trunk for Enterprise. Użytkownik chce na przykład zainstalować telefony IP. Proszę bardzo, może wtedy wybrać produkt oznaczony symbolem Definity IP Ethernet Telephones. A co zrobić, jeśli użytkownik chce pozostawić analogowe telefony i faksy, ale uruchomić u siebie centralę IP PBX? Nie ma problemu, wymaganiom takim sprosta rozwiązanie IP ExchangeComm.

Protokół H.323

Opracowany i zaakceptowany przez ITU w 1996 r. protokół H.323 zrewolucjonizował sposób prowadzenia telekonferencji i przesyłania głosu przez sieci IP. H.323 nadzoruje proces przesyłania danych multimedialnych w sieciach pakietowych, wykonując to zadanie w czasie rzeczywistym. Standardy wchodzące w skład protokołu H.323 definiują dokładnie, jak poszczególne elementy systemu pracujące zgodnie z tym protokołem inicjują sesje multimedialne i jak stanowiska pracy wymieniają między sobą skompresowane dane audio i wideo. Już na początku lat 90. poszczególne firmy zainteresowały się przesyłaniem głosu przez sieci IP. Po jakimś czasie na rynku pojawiły się pierwsze aplikacje realizujące takie zadanie. I tu powstał problem. Wszystkie aplikacje pracowały najczęściej w oparciu o firmowe rozwiązania, tak iż użytkownicy nie mogli stosować w jednym środowisku urządzeń produkowanych przez różne firmy, gdyż nie były one ze sobą zgodne. Od razu zrodził się pomysł, aby opracować jeden standard, który obowiązywałby wszystkie firmy. I tak właśnie powstał protokół H.323. Trzeba tu od razu powiedzieć, że pierwsza wersja standardu H.323 koncentrowała się na przesyłaniu głosu przez sieci LAN. Po jakimś czasie projektanci tego rodzaju aplikacji postanowili wprowadzić tę technologię do Internetu. Okazało się wtedy, że protokół H.323 V.1 nie wystarcza. Dlatego zaczęto od razu myśleć o kolejnej wersji tego protokołu, spełniającej oczekiwania użytkowników pracujących w Internecie. Prace nad protokołem H.323 V.2 zakończono pod koniec 1997 r. i w styczniu 1998 protokół H323 V.2 został oficjalnie zaakceptowany przez ITU.