Zasilanie systemu teleinformatycznego z centralnego UPS-a w wersji modułowej w konfiguracji N+1
Dla zasilaczy UPS, które nie mogą pracować w tzw. trybie równoległym również istnieje możliwość budowy układów nadmiarowych. W układzie tym występują dwa urządzenia o tych samych mocach (każdy o mocy mniejszej bądź równej mocy odbiorników), przy czym tylko jeden UPS może zasilać odbiory - drugi pracuje nieobciążony (tzw. gorąca rezerwa). UPS "nadmiarowy" zasila statyczny tor obejściowy głównego UPS-a. Konfiguracja taka wymaga, aby podstawowy moduł zasilacza dysponował osobnym wejściem statycznego obwodu obejściowego. Jest to sposób na zapewnienie pewnego stopnia nadmiarowości w konfiguracji, która wcześniej jej nie miała, bez konieczności wymiany istniejącego zasilacza UPS. Jeśli wystąpi zakłócenie, które powoduje przełączenie obciążenia zasilacza podstawowego na statyczny tor obejściowy, UPS (moduł) dodatkowy przejmuje pełne obciążenie. W wariancie tym niezmiernie ważne jest, by jednostka zapasowa była tak dobrana, aby była w stanie przejąć obciążenie w odpowiednio krótkim czasie, gdyż w przeciwnym razie może dojść do przestoju, ponieważ zasilany system IT zostanie pozbawiony zasilania. Do zalet takiego rozwiązania należy zaliczyć możliwość elastycznego doboru zasilaczy (łączenie UPS różnych producentów) oraz brak konieczności synchronizacji jednostek. Do głównych wad takiej konfiguracji zalicza się niższą sprawność, zwiększone wymagania dotyczące parametrów dynamicznych związane z nagłym skokiem obciążenia dla zasilacza nadmiarowego oraz to, że nie jest ona w stanie zapewnić pełnej ciągłości zasilania, gdyż czas przełączania, który jest sumą czasu detekcji zakłócenia i szybkości działania przełącznika statycznego, nie jest oczywiście zerowy. Czas stanu nieustalonego związanego z takim przełączeniem może wahać się od kilkunastu do kilkudziesięciu milisekund w zależności od zastosowanego przełącznika oraz od tego, w którym miejscu sinusoidy napięcia nastąpiło przełączenie, jednak dla ogromnej większości urządzeń nie ma on wpływu na ich prawidłową pracę.
Konfiguracja nadmiarowa rozproszona
Konfiguracja nadmiarowa rozproszona
Konfiguracja nadmiarowa rozproszona jest obecnie często stosowana głównie ze względu na niższe koszty instalacji od rozwiązań alternatywnych. Podstawę tej konfiguracji stanowią co najmniej trzy jednostki zasilaczy UPS o niezależnych wejściowych i wyjściowych przewodach zasilających. Zaciski wyjściowe zasilaczy są połączone z obciążeniem krytycznym przy użyciu układu dystrybucji i rozdziału mocy, którego kluczowym elementem są przełączniki statyczne. Zaletą konfiguracji nadmiarowej rozproszonej jest ograniczenie pojedynczych punktów awarii, a także umożliwienie stosowania procedur serwisowych bez konieczności przerywania zasilania odbiorników. Obciążenia z podwójnym zasilaniem mogą być zasilane z dwóch przełączników statycznych, podczas gdy obciążenia z pojedynczym zasilaniem tylko z pojedynczego przełącznika STS. Ponieważ w centrach danych maleje obecnie liczba obciążeń z pojedynczym zasilaniem, praktyczniejsze wydaje się umieszczanie przy tych obciążeniach większej liczby niewielkich, punktowych przełączników źródeł zasilania. Rozwiązanie nadmiarowe rozproszone pozwala znacząco zmniejszyć początkowe nakłady inwestycyjne, gdyż liczba zainstalowanych UPS zależy od mocy aktualnie funkcjonujących urządzeń. Do głównych zalet tego systemu należy zaliczyć także możliwość serwisowania poszczególnych jednostek UPS, przełączników i innych urządzeń rozdzielczych bez konieczności przełączania obciążeń w tryb obejściowy. Do podstawowych wad tej konfiguracji należy duża zależność od prawidłowego funkcjonowania przełączników STS oraz skomplikowane zarządzanie ze względu na wielość trybów działania.
