Rozwój usług telekomunikacyjnych wiąże się z pojawieniem uniwersalnych sieci wielousługowych z protokołami IP. Ich charakterystyczną cechą jest otwarta architektura ze skalowaniem szybkości (pay as you grow), wspólna platforma zarządzania TNMS (Telecommunication Network Management System) oraz transmisja sygnałów w różnych technologiach transportowych (SDH, ATM, Ethernet, ESCON, FICON, sygnały wideo). Współcześnie wykorzystuje ona całkowicie przezroczystą sieć DWDM o przepływnościach od 640 Gb/s (64 kanałów 10 Gb/s) do 160 kanałów o przepływności 10 Gb/s lub 80 kanałów o przepływności 40 Gb/s.

Pojawienie się w tej dekadzie pierwszych firmowych rozwiązań sieci następnej generacji NGN pozwoliło na łatwą i efektywną implementację w pełni szerokopasmowych i multimedialnych usług, łącznie z nowymi aplikacjami internetowymi. Rozbudowana infrastruktura sieci NGN umożliwiła łączenie usług głosowych, internetowych i transmisji danych, oferowanych dotąd oddzielnie w sieciach z komutowaniem łączy TDM i sieciach z przełączaniem pakietów SDH/ATM.

<hr size=1 noshade>Jan Mieszczanek, System Integration Manager Ericsson

Dwie technologie zaważyły moim zdaniem na kierunku rozwoju telekomunikacji w ostatnich 10 latach: Internet i telefonia mobilna. Podobnie jak w Internecie - sieci projektowane do usług głosowych zaczęły rozszerzać zakres swoich zastosowań. Bez reklamowego szumu, bez inwestycji spopularyzowały się komunikaty SMS, a także różne serwisy świadczone przy ich wykorzystaniu, w tym multimedialne aplikacje MMS, usługi lokalizacyjne, informacyjne, marketingowe i personalizacyjne. Rozwijają się także cyfrowe zarządzanie prawami autorskimi, m-commerce oraz inne usługi komunikacyjne obejmujące mobilną pocztę elektroniczną, instant messaging, push-to-talk, videomessaging oraz audio- i wideostreaming wysokiej jakości. Wprowadzenie mobilnych systemów szerokopasmowych (UMTS, WCDMA) przyspieszy proces konwergencji. Mobilny Internet stanie się za kilka lat codziennym narzędziem pracy i rozrywki.

<hr size=1 noshade>Sławomir Wolski, doradca Działu Wsparcia Technicznego C&C Partners

Istotnym krokiem w rozwoju sieci komputerowych w ostatnich latach było wprowadzenie okablowania na miedzianej skrętce 4-parowej. Ważnym elementem było pojawienie się złącza szczelinowego LSA-PLUS, pozwalającego na szybki montaż oraz zapewniającego ujednolicenie systemu używanego powszechnie w telekomunikacji z systemem okablowania strukturalnego. Szybkość 100 Mb/s (Fast Ethernet) w sieciach transmisji danych przez długi czas była standardem miedzianego okablowania kat. 5, ale obecnie obserwuje się powolne wprowadzanie komponentów kat. 6 (250 MHz), dzięki którym sieci te pozwalają uzyskiwać przepływności 10 Gb/s w pełnym torze transmisyjnym (4 pary) na dystansie do 100 m (pierwsze próby na okablowaniu Krone). Równolegle w sieciach LAN rozwinęła się technologia światłowodowa z miniaturowymi złączami (MT--RJ) i wtykami do szybkiego zakończenia kabli bezpośrednio w miejscu instalacji - co znacznie upraszcza procedurę instalacji okablowania typu FTTD (światłowód do biurka) w instytucjach. Według Krone instalowanie okablowania kat.7 (pasmo 600 MHz) jedynie dla teleinformatyki nie będzie jeszcze przez długi czas potrzebne, podobnie jak i podnoszenie szybkości powyżej 10 Gb/s. Rozwiązania kat. 7 będą natomiast potrzebne do serwowania usług szerokopasmowych obejmujących przekaz sygnałów TV.

<hr size=1 noshade>Marcin Bujak, Product Manager Molex Premise Networks

W ostatnim dziesięcioleciu okablowanie strukturalne ulegało wielu przeobrażeniom, podobnie jak inne sieciowe technologie teleinformatyczne. Zmiany te, choć z pewnością nie tak spektakularne jak postęp w dziedzinie mikroprocesorów czy protokołów transmisyjnych, były jednak znaczące. Sprecyzowane w 1991 r. przez TIA/EIA w standardzie TIA/EIA-568 wymagania odnośnie złączy i kabli pracujących w paśmie do 16 MHz (kategoria 3) szybko okazały się niewystarczające do zaspokojenia rosnącego w błyskawicznym tempie zapotrzebowania na pasmo. Połowiczne rozwiązania problemu w postaci kategorii 4 (pasmo 20 MHz) nie przyniosło spodziewanych rezultatów i w latach 1991-1994 powstały uzupełnienia definiujące wymagania dla osprzętu działającego do częstotliwości 100 MHz (TSB36 - kable, TSB40 - złącza, TSB30A - złącza i kable krosowe). Stały się one podstawą ukształtowania w 1995 r. normy TIA/EIA-568-A

opisującej wymagania dla osprzętu kategorii 5. W ślad za opracowaniem amerykańskim powstały standardy międzynarodowe (ISO/IEC 11801:1995) oraz europejskie (EN 50173:1996), definiujące bardzo zbliżone wymagania (dla klas zamiast kategorii okablowania) i zachowujące identyczne pasma z niewielkimi zmianami w zakresie parametrów transmisyjnych sieci LAN. Ta sytuacja długo nie ulegała zmianie do czasu, gdy po raz pierwszy udało się dokonać transmisji Gigabit Ethernet za pomocą skrętki miedzianej UTP, co w 2000 r. spowodowało konieczność uszczegółowienia, w opracowaniu TIA/EIA-568-A-5, wymagań stawianych okablowaniu dla nowej kategorii 5e. W 2001 r. w normach amerykańskich zrezygnowano definitywnie z dodatku będącego oddzielnym dokumentem i wydano normę TIA/EIA-568-B. Wysokie koszty sprzętu aktywnego dla aplikacji 1GbE (1000Base-T) były główną przyczyną rozpoczęcia prac normalizacyjnych nad wyższą kategorią okablowania, która w założeniu miała pracować do częstotliwości 250 MHz. W ich wyniku powstała norma TIA/EIA-568-B.2-1, a 20 czerwca 2002 r. kategoria 6 stała się faktem. Prace normalizacyjne dla okablowania miedzianego UTP w aplikacjach 10GbE (10 Gb/s) nadal są w toku.

<hr size=1 noshade>Andrzej Sanka, Sales Support Manager Avaya Poland

Niezależnie od tego, czy mówimy o klasycznych systemach PBX czy uzupełnianych o głos (IP-enabled PBX) lub o systemach całkowicie opartych na IP (IP-PBX), wykorzystanie do komunikacji głosowej sieci IP otworzyło nowe możliwości nie tylko obniżenia kosztów komunikacji w przedsiębiorstwach, ale także wprowadzenia nowych usług i aplikacji. Przyszłością komunikacji są rozwiązania konwergentne, czyli aplikacje komunikacyjne realizujące określone cele biznesowe przedsiębiorstwa w oparciu o uniwersalną infrastrukturę przesyłania informacji (głosu i danych). Mówiąc o przyszłości systemów komunikacyjnych, nie można nie wspomnieć o protokole SIP. Zapewnienie przez SIP komunikacji pomiędzy dowolnymi urządzeniami końcowymi, obsługa połączeń głosowych, zunifikowanych wiadomości (głos, faks, e-mail), natychmiastowych wiadomości, CRM, aplikacji e-Business czy też nadchodząca era sieci komórkowych 3G i operatorów komunikacyjnych, oferujących usługi w standardzie SIP - będą stanowiły silny impuls do upowszechniania się systemów i urządzeń wspierających ten stosunkowo nowy standard w szeroko pojętej komunikacji globalnej.