Protokołem o większych możliwościach i jednocześnie najbardziej popularnym w sieci jest Open Shortest Path First (OSPF). Został on zaprojektowany z myślą o wymianie informacji routingu w dużej sieci wewnętrznej. Jest to standardowy, dynamiczny protokół routingu opisany w dokumencie RFC i dostępny w routerach wszystkich producentów. OSPF do obliczania tras w tabeli routingu używa algorytmu Shortest Path First (SPF). SPF oblicza najkrótszą (najmniej kosztowną) ścieżkę między routerem a wszystkimi sieciami intersieci, co dodatkowo można wykorzystać do równoważenia obciążenia łączy. Największą wadą protokołu OSPF jest jego złożoność - wymaga właściwego planowania i jest trudniejszy do skonfigurowania i administrowania. Pamiętać należy szczególnie o określeniu parametrów łącza (przepustowości), co wpływa na domyślnie przypisany do urządzenia koszt trasy - wartości te są zwykle różne u poszczególnych dostawców. Poprawnie wdrożony OSPF oznacza także krótszy czas przełączania na trasę alternatywną w razie awarii części sieci lub urządzenia.

Wspomniany już przy okazji omawiania technologii LISP, protokół BGP (Border Gateway Protocol) wykonuje routing międzyoperatorski w sieciach pracujących z protokołem TCP/IP. Należy do klasy protokołów zewnętrznych. Realizuje routing między wieloma systemami autonomicznymi (domenami) i wymienia informacje o routingu i dostępności z innymi systemami posługującymi się protokołem BGP. Border Gateway Protocol w wersji czwartej (BGPv4) jest obecnie podstawowym protokołem, za pomocą którego w internecie są wymieniane dane między poszczególnymi sieciami różnych dostawców. Konfiguracja BGP jest dość skomplikowana, ale coraz więcej specjalistów radzi sobie z prawidłową implementacją tego protokołu. Należy pamiętać, że routery obsługujące BGP muszą spełniać odpowiednie wymogi techniczne, odnoszące się przede wszystkim do pojemności pamięci, która musi przechowywać bardzo duże tablice routingu. Tablice te w BGP zawierają informacje o wszystkich sieciach dostępnych w internecie i nawet stosując operacje zmniejszające wymiar (sumowanie wpisów, grupowanie) - nie da się znacząco "ich" odchudzić.

Zobacz również:

• Cisco wzmacnia bezpieczeństwo dwóch platform sieciowych
• Kiedy wynaleziono AI? Krótka historia sztucznej inteligencji
• Apple po 16 latach może zmienić kultowy element iPhone'a

Protokół EIGRP, choć chętnie wykorzystywany ze względu na łatwą konfigurację, obsługę VLSM (Variable Length Subnet Masks) i krótki czas konwergencji, ma jedną, zasadniczą wadę - jest zastrzeżonym protokołem trasowania Cisco i tylko w urządzeniach tego dostawcy może być używany.

Decyzja o wyborze konkretnego protokołu i jego późniejsza, poprawna konfiguracja nie powinny "zamykać" całej procedury zestawiania połączeń. Należy mieć na uwadze także aspekty związane z bezpieczeństwem, które warto wdrożyć od razu. Przyda się również stworzenie dokumentacji, która pozwoli administratorowi szybciej odnaleźć ewentualne błędy w sieci. Dobrą praktyką jest wydzielenie osobnych interfejsów po to, żeby osoby upoważnione (z uprawnieniami) zarządzały siecią, a w większych wdrożeniach - stworzenie centralnego systemu uwierzytelniania (np. Radius) i rozliczania działań. Uwierzytelnianie jest też podstawową kwestią przy definiowaniu routerów, które mogą otrzymywać i wysyłać informacje o trasowaniu pakietów w danej sieci.