Specjaliści wyodrębnili kilka cech, którymi powinien się charakteryzować korporacyjny asystent cyfrowy. Część z nich jest wspólna dla rozwiązań typu smartfon czy PDA, ale są też dedykowane wyłącznie wyspecjalizowanym narzędziom EDA. Obudowa cyfrowego asystenta klasy korporacyjnej powinna być zwarta, prostopadłościenna (candybar form factor), waga całego urządzenia nie powinna przekraczać 140-180 g. Stopień ochrony IP (Ingress Protection) wyznaczono na minimum 42 (pierwsza cyfra oznacza poziom zabezpieczenia przed ciałami stałymi, a druga przed wodą). Urządzenia typu EDA powinny się charakteryzować także odpornością na upadek z wysokości przynajmniej 90 cm.

Ekran asystenta cyfrowego klasy korporacyjnej, jako jeden z najważniejszych elementów urządzenia, powinien mieć wielkość 3-4 cali i być wyposażony w czujniki światła oraz rozwiązania częściowo odbijające światło (transflective). Dzięki temu nawet w pełnym słońcu ekran LCD nie musi być podświetlany, a jego obraz jest czytelny i wyraźny.

Istotną funkcją rozwiązań typu EDA są rozbudowane systemy łączności (co odróżnia je od zwykłych PDA). Standardem są wszelkie moduły radiowe (Bluetooth, RFID, Wi-Fi, WWAN/UMTS/3,5G), bardzo często EDA są wyposażone w odbiorniki GPS oraz systemy głosowe (zarówno full-duplex, jak i push-to-talk).

W zależności od przeznaczenia konkretnego modelu, narzędzia typu EDA mogą mieć wbudowane czytniki kart magnetycznych, kodów kreskowych, moduły NFC, aparaty i kamery cyfrowe (o matrycy minimum 2 Mpx).

Urządzenia EDA mają zwykle klawiaturę w standardzie QWERTY. Umożliwiają także zdalne zarządzanie najczęściej używanymi funkcjami.

Firmy chcące zainwestować w wyspecjalizowane rozwiązania typu EDA mogą skorzystać z oferty kilku producentów. Ceny takich urządzeń są zwykle wyższe niż najbardziej zaawansowanych smartfonów czy PDA, ale jak podkreślają eksperci, jest to bezpośrednio skorelowane z wydajnością i mniejszą awaryjnością produktów klasy enterprise. Według przeprowadzonych w 2009 r. badań zespołu VDC Research, użycie urządzeń konsumenckich (mających pożądane funkcje, ale nie przystosowanych do specyficznych działań biznesowych) zwiększa awaryjność sprzętu nawet o ponad 20%. To zaś przekłada się na wzrost całkowitych kosztów utrzymania TCO (Total Cost of Ownership) nawet o 50%.