Na logikę

Mniejszą izolację, ale za to większą elastyczność oferuje partycjonowanie programowe, określane również jako wirtualne lub logiczne. Podziału dokonuje się biorąc pod uwagę jeden procesor. Użytkownik nie jest ograniczany liczbą zainstalowanych płyt systemowych, może uruchamiać tyle instancji systemu operacyjnego, iloma dysponuje procesorami. O liczbie partycji nie decyduje również liczba modułów I/O, natomiast pamięć dzieli się wg kilkudziesięciokilobajtowych bloków. Ceną, którą płaci się za większą elastyczność, jest mniejsza izolacja poszczególnych partycji. Awaria procesora czy pamięci wpływa jednakowo na wszystkie domeny pracujące w systemie. Partycje izolowane są jedynie od błędów występujących na poziomie systemu operacyjnego, pod kontrolą którego pracują.

Przedstawiciele firmy IBM, która oferuje na swoich komputerach wyłącznie partycje logiczne, twierdzą jednak, że zastosowana przez nich technologia monitorowania pracy komponentów sprzętowych komputera rozwiązuje ten problem. Wadliwie działający procesor czy pamięć zostają wyłączone, zanim awaria negatywnie wpłynie na działanie systemu. Przyznają jednak, że rozwiązanie nie sprawdzi się w razie awarii całej płyty systemowej. Dodają też, że partycje sprzętowe znacznie zwiększają cenę systemu. Partycje logiczne IBM mają charakter statyczny, ale już w połowie br. firma zamierza zaoferować możliwość dynamicznego dzielenia zasobów serwerów.

Wkrótce natomiast obie meto- dy podziału na partycje - sprzęto- wą i programową - zaoferuje na swoich komputerach Hewlett-Packard. W połowie roku w serwerach Superdome, rp8400 i rp7410, pozwalających dotąd na partycjonowanie sprzętowe, będzie również dostępna możliwość dynamicznego podziału programowego.

Jako programowe partycjonowanie producenci reklamują również niezwykle elastyczny, choć zapewniający niemal iluzoryczną izolację, podział zasobów. W ramach systemów może funkcjonować oprogramowanie, pozwalające na procentowy przydział mocy procesora czy pamięci dla poszczególnych procesów, użytkowników lub grup procesów i użytkowników. Jeśli komputer udostępnia również podział na partycje sprzętowe i programowe, możliwe jest tworzenie hierarchicznej struktury. W ramach domen sprzętowych mogą działać domeny programowe, których zasoby są dzielone między procesy lub użytkowników. W tym zakresie producenci często wykorzystują oprogramowanie niezależnych dostawców. Przykładowo, Compaq korzysta z oprogramowania ARMTech firmy Aurema.

Nie tylko systemy

Sprzedawcy serwerów unixowych twierdzą, że możliwości partycjonowania to jeden z istotnych elementów walki o klienta. W wielu przypadkach bardziej opłacalne jest posiadanie jednego komputera i podzielenie go na domeny niż zakup wielu małych serwerów. Przyznają jednak, że partycjonowanie nie zawsze jest potrzebne, a przy tym znacznie zwiększa cenę systemu. Różnice w cenach między zwykłymi komputerami a wyposażonymi w funkcje partycjonowania, posiadającymi identyczne parametry, dochodzą nawet do 50%.

Przygotowując się do zakupu komputera z założeniem, że będzie on partycjonowany, warto także zwrócić uwagę, czy partycje są obsługiwane przez wykorzystywaną aplikację. Przykładem może być baza danych Oracle'a, która podczas instalacji wymaga od administratora zaalokowania pamięci wykorzystywanej na jej potrzeby. Wartość ta jest ustalana statycznie, tzn. do jej zmiany konieczne jest "zamknięcie" bazy. W ten sposób dodanie nowej płyty procesorowej do domeny, w której pracuje baza, choć nieco zwiększy dynamicznie jej wydajność, nie wpłynie na wzrost wykorzystywanej przez bazę pamięci.