Dużo nie znaczy dobrze

Kolejny krok to zaznaczanie kartek z wypowiedziami klientów. Zaznaczamy wypowiedzi, które uznajemy za ważne, przy czym każdy uczestnik może zaznaczyć tylko jedną kartkę. Po każdej rundzie zaznaczania zbiera się kartki, które nie zostały oznaczone. Robi się to do momentu, gdy planowana liczba zaznaczonych wypowiedzi przekroczy 30%. Kartki z zaznaczonymi wypowiedziami będą podlegały dalszej analizie.

Metoda MoSCoW

Metoda MoSCoW polega na sklasyfikowaniu wymagań do poszczególnych grup:

Must be - musi być - komponenty, bez których projekt nie będzie spełniać wymagań użytkowników.

Should be - powinno być - wymagania nie krytyczne, ale zapewniające spełnienie potrzeb biznesowych.

Could be - może być - wymagania można uwzględnić, o ile nie wpływają negatywnie na jakikolwiek element projektu.

Won’t be - nie może być - wymagania funkcjonalności, które są zbędne dla projektu i wpływają negatywnie na postrzeganie produktu przez użytkownika.

Czasami Won’t jest zastępowane przez Would (będzie - wymagania do zrealizowania w przyszłości, które ulepszą projekt), nie jest to jednak najlepszy pomysł, ponieważ zakładamy, że wszystkie funkcjonalności są zgodne z potrzebami odbiorców końcowych. A takie wnioski można wyciągać tylko po przeprowadzeniu badań.

Project manager może także wyznaczyć zasady wdrożenia funkcjonalności z poszczególnych grup. Na przykład: z grupy M należy wykonać 100% wyznaczonych zadań, z grupy S - nie mniej niż 70%, zaś z grupy C - nie mniej niż 20%.

Kwestionariusz Kano

Model Kano odpowiada na pytanie, jak duży wpływ na zadowolenie użytkowników będzie miało wprowadzenie zmian w projekcie oraz pokazuje, jak klienci oceniają produkt.

Wykres (rys. 1) przedstawia układ współrzędnych, gdzie na osi X zaznaczono poziom implementacji danego projektu, a na osi Y poziom zadowolenia klienta, czyli naszego użytkownika. Przyjęto, że:

- wraz z postępem implementacji rośnie poziom zaangażowania środków finansowych w poprawę jakości naszego produktu;

- zadowolenie użytkownika jest proporcjonalne do etapu implementacji funkcjonalności;

- spełnienie wymagań podstawowych nie powoduje wzrostu satysfakcji, a ich niespełnienie daje gwałtowny spadek satysfakcji;

- spełnienie wymagań progu ekscytacji powoduje nagły wzrost zadowolenia, a ich niespełnienie nie będzie miało żadnych konsekwencji.

Model opiera się na podziale funkcjonalności na grupy, charakteryzujące się określonym poziomem zadowolenia użytkownika:

- Funkcjonalności podstawowe (M) - bez nich produkt nie zaspokoi potrzeb użytkownika. Ich obecność nie powoduje wzrostu zadowolenia, ale brak kończy się rozczarowaniem.

- Funkcjonalności pożądane (O) - inaczej mówiąc, są to cechy produktu oczekiwanego (zbiór cech i warunków, których oczekuje użytkownik korzystający z danego produktu) i produktu postrzeganego (zbiór wrażeń, odczuć i skojarzeń, jakie łączy użytkownik z danym produktem).


TOP 200