Dwa w jednym - efektywniejsze wykorzystanie pasma

Rozwiązaniem problemu integracji dwóch typów sieci, a także rosnących kosztów związanych z ich niezależną rozbudową i utrzymaniem, jest budowa sieci telekomunikacyjnych następnej generacji, określanych terminem NGN (Next Generation Network). Sieć taka, oprócz integracji obu struktur, umożliwiałaby przekazywanie głosu w ramach swojego rdzenia w formie pakietów sieciowych, a nie poprzez komutowane szczeliny o stałej przepustowości 64 Kb/s. Już samo przesyłanie głosu w formie pakietów może przynieść operatorom ogromne oszczę-dności - każda chwila ciszy podczas rozmowy telefonicznej przekłada się w takim przypadku na znacznie mniejszą liczbę pakietów, a zaoszczędzone w ten sposób pasmo może być wykorzystane w tym samym czasie na potrzeby innych transmisji. Coraz efektywniejsze algorytmy kompresji głosu pozwalają również znacznie zmniejszyć zapotrzebowanie na pasmo dla jednej rozmowy - z 64 Kb/s do zaledwie kilku Kb/s. Łącze o takiej samej przepustowości może więc służyć do obsługi kilkakrotnie większej równoczesnej liczby rozmów telefonicznych.

Głównym założeniem, stawianym przed sieciami telekomunikacyjnymi następnej generacji, nie jest jednak wyłącznie możliwość przesyłania za ich pośrednictwem głosu w formie pakietów. Sieci takie mają przede wszystkim umożliwiać nieograniczone skalowanie - zarówno od strony przepustowości łączy (np. z wykorzystaniem technologii DWDM, pozwalającej skalować przepustowość pojedynczego światłowodu), jak i wydajności urządzeń służących do przesyłania informacji - tak by sprostać nie tylko bieżącym potrzebom, ale również wymaganiom aplikacji, które dopiero powstaną. Sieć taka musi być również funkcjonalnie zbliżona do modelu Internetu, który, jak pokazuje historia, jest w stanie dynamicznie się rozwijać, a jednocześnie zapewniać bezawaryjność sieci jako całości nawet w przypadku uszkodzeń pojedynczych urządzeń czy podsieci. Rozwiązania pracujące w takiej sieci powinny korzystać z możliwości rozproszenia, a jednocześnie dublowania swojej funkcjonalności w taki sposób, by uszkodzenie pojedynczego węzła było nie- zauważalne dla abonentów sieci.

Centrala w kawałkach

Urządzeniem, a w zasadzie grupą urządzeń i oprogramowania, które ma realizować usługi telekomunikacyjne (telefoniczne, ale również nowej klasy usługi zintegrowane, polegające na wzajemnej interakcji głosu i innych mediów) w modelu rozproszonym jest softswitch - nowej klasy przełącznik telekomunikacyjny, zastępujący całkowicie tradycyjne centrale.

Rozwiązanie umownie nazywane softswitchem w rzeczywistości składa się z trzech podstawowych elementów: właściwego przełącznika tele-komunikacyjnego (softswitch), realizującego funkcje komutacji połączeń, bram medialnych (Media Gateway), pełniących rolę interfejsów między jednorodną siecią pakietową a tradycyjnymi sieciami, takimi jak PSTN, ISDN, xDSL, GSM itd., oraz bram sygnalizacyjnych (Signaling Gateway).

Softswitch jest dostępny w formie oprogramowania z otwartymi i udokumentowanymi interfejsami API, umożliwiającymi programistom łatwe wzbogacanie jego funkcjonalności w dodatkowe usługi (w porównaniu z tradycyjnymi i hermetycznymi pod tym względem centralami telekomunikacyjnymi). Oprogramowanie pełni funkcje analogiczne do centrali telefonicznej - w szczególności, posługując się standardowymi protokołami sygnalizacji, nadzoruje zestawianie połączeń telefonicznych. Uzupełnieniem softswitcha, określanego również nazwami Call Agent lub Media Gateway Controller, są bramy medialne oraz bramy sygnalizacyjne. Te ostatnie odpowiedzialne są za dwukierunkową konwersję różnych sygnalizacji stosowanych w tradycyjnych sieciach telefonicznych, np. SS7, R2 czy DSS1, na protokół sygnalizacyjny, stosowany w sieciach pakietowych, np. SCTP (Session Control Transport Protocol).