Dostęp przez satelitę

W dużych miastach coraz popularniejszy staje się dostęp do Internetu oparty na technologiach xDSL i instalacjach telewizji kablowej. Niestety, w wielu miejscach wykorzystanie tego typu rozwiązań jest niemożliwe z przyczyn technicznych (najczęstszym powodem jest brak odpowiedniej infrastruktury operatora). Można wtedy rozważyć zastosowanie technik dostępu satelitarnego.

W dużych miastach coraz popularniejszy staje się dostęp do Internetu oparty na technologiach xDSL i instalacjach telewizji kablowej. Niestety, w wielu miejscach wykorzystanie tego typu rozwiązań jest niemożliwe z przyczyn technicznych (najczęstszym powodem jest brak odpowiedniej infrastruktury operatora). Można wtedy rozważyć zastosowanie technik dostępu satelitarnego.

Usługi wykorzystujące technikę satelitarną nie są nowością na rynku polskim, niemniej w ostatnim czasie obserwuje się znaczny wzrost zainteresowania tą formą dostępu do sieci. Oferowane na rynku usługi różnią się, m.in. parametrami transmisyjnymi, dlatego wybierając konkretne rozwiązanie należy z jednej strony ocenić potrzeby, z drugiej - możliwości technicznej realizacji przy akceptowalnej cenie.

Trochę historii

Pierwszy przekaz sygnału telewizyjnego przez satelitę Telstar odbył się w lipcu 1962 r. Jednak dopiero na początku lat 90. nastąpił szybki rozwój powszechnie dostępnych usług łączności satelitarnej. Obecnie po orbitach okołoziemskich krąży kilka tysięcy satelitów. W wielu zastosowaniach łączność satelitarna jest najlepszym, a często też jedynym rozwiązaniem.

W Polsce łączność satelitarna działa od ponad 20 lat. Pierwsze systemy satelitarne zainstalowano w Dolinie Wilkowskiej w Górach Świętokrzyskich w Centrum Usług Satelitarnych TP SA.

Dwa kierunki, dwie techniki

Dostęp przez satelitę

Schemat działania systemu z jednokierunkowym łączem satelitarnym

Techniki satelitarnego dostępu do Internetu można podzielić na dwie kategorie:

  • dostęp z wykorzystaniem jednokierunkowego kanału satelitarnego

  • dostęp z wykorzystaniem dwukierunkowego kanału satelitarnego.
W obu przypadkach uzyskuje się asymetryczny tryb pracy (kanał zwrotny ma mniejsze pasmo) z tą różnicą, że w przypadku zastosowania jednokierunkowego kanału satelitarnego konieczne jest zapewnienie kanału zwrotnego realizowanego tradycyjnymi metodami dostępu (najczęściej zwykły dial-up). Wadą tego typu rozwiązania jest uzależnienie od infrastruktury telekomunikacyjnej - konieczność posiadania np. linii telefonicznej.

Działanie systemu z jednokierunkowym kanałem satelitarnym jest następujące: wygenerowane przez użytkownika zapytanie jest przesyłane np. połączeniem dial-up do centrum satelitarnego. Centrum satelitarne pozyskuje żądaną treść, a następnie wysyła ją do użytkownika drogą satelitarną z określoną prędkością. Informacja zwrotna może być również wysłana kanałem dial-up (lub innym, którym użytkownik wysyła zapytania), co maksymalizuje dostępną przepustowość. Wysłana treść jest odbierana przez antenę użytkownika, a następnie demodulowana oraz dekodowana przez modem (urządzenie DVB/IP).

Ciekawszym z technicznego punktu widzenia jest system z dwukierunkową transmisją satelitarną. Chociaż początkowo niezbyt cieszył się on popularnością, to jednak dziś wielu dostawców na rynku polskim świadczy usługi tego typu. Rozwiązanie opiera się na wykorzystaniu technologii VSAT (Very Small Aperture Terminal), zakładającej stosowanie niedużych terminali satelitarnych. Cechą odróżniającą sieci VSAT od innych technologii satelitarnych są małych rozmiarów anteny (średnica najmniejszych nie przekracza 1m, największe mają 3 m). Tego typu sieci stosuje się w miejscach, w których brak łączy naziemnych (lub są niskiej jakości). Ich zaletą jest duża elastyczność w łączeniu sieci lokalnych (z punktu widzenia geograficznego, przepustowości, liczby stacji końcowych, niezależności warunków transmisji i odległości między terminalami).

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200