Inną istotną różnicą jest sposób obsługi procesu HTTP w odniesieniu do seryjnego odbioru. Gdy użytkownik zażąda zawartości Weba za pośrednictwem przeglądarki, to pomiędzy przeglądarką a serwerem odbywa się wiele rund wymiany danych. Dzieje się tak dlatego, że każda strona webowa składa się z wielu obiektów i za każdym razem, kiedy użytkownik zleca sprowadzenie strony z Weba, dla każdego obiektu na stronie jest ustanawiana sesja TCP, a po niej następuje zlecenie get HTTP. Protokół HTTP 1.1 ma ulepszony system uzyskiwania obiektów dzięki zastosowaniu pewnej formy techniki pipeline, przekazującej obiekty w grupach. Jednak trzeba mieć na uwadze fakt, że protokół HTTP 1.0 jest nadal używany w przeważającej liczbie ośrodków webowych.

CacheFlow Series 500 stosuje technikę o nazwie Pipeline Retrieval do ominięcia takich seryjnych opóźnień. Algorytm ten otwiera wiele współbieżnych połączeń TCP, w liczbie dopuszczanej przez serwer źródłowy, i odbiera obiekty równolegle. Obiekty są dostarczane na desktop klienta tak szybko, jak tylko pozwala na to przeglądarka. W efekcie Pipeline Retrieval sprowadza obiekty wyprzedzająco, zanim zapyta o nie przeglądarka, zapewniając w ten sposób szybszy dostęp.

Czas reakcji przede wszystkim

Dostęp do buforowanych stron webowych zmniejsza czas reakcji i jest jedną z korzyści zastosowania tej techniki. Jednak produkty stosujące tę technikę muszą też zadbać o aktualność (świeżość) buforowanych danych. Część elementów na stronie webowej może być bardzo zależna od czasu (np. notowania giełdowe). Jest to powód, dla którego motor buforujący musi kontaktować się z oryginalnym serwerem w celu określenia, czy poszczególne obiekty strony webowej nie uległy zmianie od czasu ostatniego pobrania do bufora.

Problemem z takim podejściem jest to, że zlecenia kontroli świeżości wprowadzają pewną niewiadomą opóźnienia - wielkość takiego opóźnienia zależy od czynników środowiskowych, takich jak aktualne warunki panujące w Internecie lub obciążenia serwera docelowego. Dla małych obiektów jest prawie bezużyteczne wprowadzenie odświeżania, ponieważ liczba transmitowanych ramek i bitów jest w przybliżeniu taka sama, jak samych elementów. Dla pakietów wewnętrznych dodawanie setek milisekund opóźnień jest nieuniknione, jeżeli motor buforujący musi czekać na odpowiedź z serwera webowego.

Przemysł urządzeń buforujących nie jest, jak na razie, zdolny przekonać projektantów ośrodków webowych do wprowadzenia czegoś, co jest znane pod pojęciem „explicit expiration” i mogłoby efektywnie rozwiązać problem opóźnień buforowania. Technika ta wymaga od projektanta oznakowywania elementów Weba datą ważności.

Bez globalnego podejścia do stemplowania datownikiem obiektów webowych dostawcy technik buforowania muszą zdawać się na własne algorytmy sprawdzania zawartości pod względem aktualności. CacheFlow używa techniki o nazwie Adaptative Refresh. Algorytm ten selektywnie odświeża obiekty webowe, uwzględniając ich rzeczywiste potrzeby odświeżania. Uaktualnienia obiektu zachodzą z częstotliwością dyktowaną zdolnością motoru buforującego do formułowania „modelu użytkowania” lub „modelu zmian” dla dowolnego obiektu. Segmenty takich informacji są łączone w celu ustalenia wzorca odświeżania dla danej strony webowej. Podejście takie jest techniką antycypacyjną określania terminu ważności stron, a jej zaletą jest możliwość planowania odświeżania w przedziałach czasowych najmniejszego obciążenia sieci, zmniejszając w ten sposób obciążenie serwerów i łączy WAN.

Inne podejście reprezentuje CacheRaQ, wykorzystujący do sprawdzania terminów ważności obiektów algorytm reaktywny, polegający na tym, że bufor, otrzymując zlecenie od klienta, sprawdza lokalnie buforowane obiekty i podejmuje decyzje o sprowadzeniu świeższego obiektu.

Wydaje się jednak, że niezależnie od spraw związanych z przeterminowaniem obiektów buforowanie Weba powinno być standardowym wyposażeniem ośrodków handlu elektronicznego. Buforowanie takie jest szczególnie ważne, ponieważ redukuje obciążenie pasma i opóźnienia. Jeżeli istnieje jakikolwiek sprzeciw wobec buforowania Weba, to jest on podyktowany niepewnością, czy wybrany mechanizm buforujący zawiera mechanizmy zapewniające dostateczną aktualność danych.