HDMI (skrót od High-Definition Multimedia Interface) zostało wprowadzone w 2003 roku przez konsorcjum producentów wyświetlaczy, w tym Sony, Philips, Panasonic i Toshiba. To duże korporacje, których celem są głównie rozwiązania oparte na obrazie. Właśnie dlatego HDMI jest standardem, który najczęściej można znaleźć w urządzeniach takich jak telewizory, projektory i komputery domowe.

Kilka lat później (2006 r.) inne duże konsorcjum, głównie producentów komputerów i chipów, pracowało nad stworzeniem DisplayPort (DP), będącego kontynuacją starszych standardów VGA i DVI. Skupiono się głównie na monitorach komputerowych i profesjonalnym sprzęcie IT, a więc na rynkach bardziej skupionych na danych.

Złącza DisplayPort a HDMI

19-stykowe złącza HDMI są w rzeczywistości dostępne w 5 kształtach, ale tylko 3 z nich są powszechnie spotykane: dobrze znany typ A (standard HDMI, używany głównie w telewizorach, projektorach i laptopach), typ C (mini HDMI, powszechnie znaleźć na tabletach i niektórych laptopach) oraz typu D (micro HDMI, na tablety i smartfony). Mniej znany typ B (29 pinów) jest używany do zastosowań z podwójnym łączem, podczas gdy typ E ma zaczep blokujący, który zapobiega luzowaniu się kabla w zastosowaniach motoryzacyjnych. Inne złącza HDMI zwykle wykorzystują tarcie, aby utrzymać wtyczkę w gnieździe – chociaż czasami stosuje się mechanizmy blokujące, które zapobiegają poluzowaniu się kabla. Takie mechanizmy są dużo częściej spotykane w rozwiązaniach DisplayPort.

Złącza DisplayPort mają 20 pinów. Dostępne są dwa rozmiary: standardowy DisplayPort i mniejsza alternatywa firmy Apple o nazwie Mini DisplayPort. Ten ostatni to ten sam port, co Thunderbolt.

Chociaż większość pełnowymiarowych złącz DisplayPort ma mechanizm blokujący, który zapobiega ich przypadkowemu odłączeniu, ta funkcja nie jest wymagana przez oficjalną specyfikację.

Rozdzielczość i przepustowość

Każda nowa wersja standardu HDMI i DisplayPort zazwyczaj wprowadza kilka drobnych nowych funkcji oraz wyższą rozdzielczość i przepustowość. Nie oznacza to jednak, że nowy wyświetlacz zawsze obsługuje najnowszą wersję standardu. Nie ma sensu umieszczać standardu obsługującego rozdzielczość 8K na wyświetlaczu HD. Najważniejsze, aby standard odpowiadał potrzebom wyświetlacza. Jeśli nie, zapłacisz więcej za coś, czego nie możesz użyć.

Najpopularniejsza obecnie wersja (do wyświetlaczy na ścianach wideo) to DisplayPort 1.2. Obsługuje rozdzielczości wideo do 3840 x 2160 pikseli przy częstotliwości odświeżania 60 Hz. Nawiasem mówiąc, oficjalna nazwa tej rozdzielczości to UHD, ale często używa się również terminu 4K (w branży filmowej oznacza to z kolei rozdzielczość 4096 x 2160). Obsługuje również wszystkie popularne formaty wideo 3D.

Maksymalna przepustowość przesyłana kablem DP 1.2 wynosi 17,28 Gb/s. DisplayPort 1.4, obsługujący 5120 x 2800 @60Hz przy przepustowości 25,92 Gb/s, staje się natomiast coraz bardziej popularny.

Najczęściej używana wersja HDMI, wersja 2.0, oferuje rozdzielczość UHD przy 60 Hz i przepustowość 14,4 Gb/s. Innymi słowy, ważniejsze jest przyjrzenie się numerowi wersji (zarówno na źródle, jak i wyświetlaczu) niż porównywanie samych nazw DisplayPort z HDMI.

W międzyczasie uruchomiono HDMI 2.1, obsługujące 4K przy 120 Hz lub 8K przy 60 Hz. Chociaż nie jest to powszechne, ten standard jest już używany w niektórych modelach z najwyższej półki i konsolach do gier nowej generacji. Dostępny jest również DisplayPort 2.0, oferujący rozdzielczość 10 240 x 4320 i imponującą przepustowość 77,4 Gb/s, ale obecnie żaden model telewizora czy laptopa na rynku nie korzysta z tego standardu.

Zarówno HDMI, jak i DisplayPort obsługują do 8 cyfrowych kanałów audio do 24 bitów i 192 kHz. Główna różnica polega na tym, że HDMI obsługuje zwrotny kanał audio (ARC). Oznacza to, że nie tylko urządzenie źródłowe (zwykle odbiornik AV) może przesyłać dźwięk do telewizora, ale dźwięk może również płynąć w innym kierunku. Można tego użyć, gdy telewizor ma wbudowany odbiornik transmisji (np. oglądasz Netflix na telewizorze smart), ale nie chcesz słuchać dźwięku za pomocą wbudowanych głośników telewizora i wolisz system dźwięku przestrzennego amplituner AV. Chociaż jest to cenny przypadek użycia w elektronice użytkowej, prawie nigdy nie jest używany w profesjonalnej wizualizacji AV.