Poza schematem

Design thinking przypomina SCRUM, metodykę projektową charakteryzującą się częstymi iteracjami i szybkim dostarczaniem gotowego produktu (w zasadzie dostarczaniem go na koniec każdej iteracji) stosowaną z powodzeniem w tworzeniu oprogramowania, i co ciekawe - choć to metodyka lekka - starszą niż nobliwe, rządzące na rynku PM metodyki Prince czy PMBOK. Wydaje się jednak, że design thinking łatwiej niż Scrum może nabrać cech uniwersalnych, znaleźć zastosowanie w sytuacjach, gdy szuka się rozwiązania całkiem nowego. Dlatego, że sięga poza zdefiniowanie schematu działania i ewentualnie zachowań w trakcie projektu (ahierarchiczność Scruma). Określa atmosferę wokół projektu, kulturową otoczkę. "Elementy myślenia projektowego jako uniwersalnej koncepcji innowacyjności, to obok zachęty do grupowania w zespoły interdyscyplinarne, metody polegającej na definiowaniu problemu, obserwacji zachowań użytkownika, szybkim przechodzeniu do rozwiązań, także dopuszczanie myślenia abdukcyjnego, wyobrażania sobie różnych modeli rozwiązań w sytuacji ograniczeń. To ostatnie w szczególności różni ten sposób budowania innowacji od korporacyjnego formatu" - wylicza Bartłomiej Serafiński.

Istotne jest pewne zastrzeżenie, które być może czyni design thinking łatwiejszym do wyobrażenia jako uniwersalną koncepcję, działającą choćby w dziale IT. "Design thinking nie jest sposobem na codzienne życie firmy. Nie można być nieustannie pobudzonym twórczo, potrzeba okresów ciszy, trawienia problemów lub sukcesów i mobilizacji w odpowiednim momencie. O dojrzałości firmy do myślenia projektowego świadczy między innymi umiejętność przekazywania sygnałów o zmianie trybu działania" - mówi Bartłomiej Serafiński.