Na dłuższą metę GPRS jest uciążliwy, jednak na drodze Warszawa-Poznań i Warszawa-Gdańsk byliśmy raczej na terenie, w którym poprawnie funkcjonował standard EDGE pozwalający na transfery w granicach 20-25 kB/s. Słowem: podczas korzystania z popularnych szlaków komunikacyjnych raczej nie będziemy skazani na przepustowość zbliżoną do klasycznego, analogowego modemu. Oczywiście w miastach karta przełączała się w tryb 3G.

Wady

Wbrew pozorom blue connect nie ma aż tak wielu wad, oczywiście pod warunkiem, że nie musimy utrzymywać pięcioosobowej rodziny z jednej renty. W przypadku najtańszego abonamentu (transfer do 500 MB miesięcznie, zakup karty na własną rękę - to wydatek rzędu 700 zł, gdy zdecydujemy się na Allegro/eBay), płacimy jednorazową opłatę aktywacyjną w wysokości 122 zł oraz niecałe 49 zł miesięcznego abonamentu.

W zamian otrzymujemy nieskrępowaną mobilność oraz przepustowość na poziomie neostrady tp 256 kb, a kiedy naprawdę zostanie uruchomione HSDPA - nawet w okolicy neostrady tp 1,5 Mbit. Oczywiście nie marzymy o teoretycznych granicach możliwości technologii, które pozwalają na transfery wynoszące do 14,4 Mb/s (patrz artykuł: "10 megabitów w telefonie?"), a przy realnych założeniach - ok. 3-5 Mb/s.

Z innych wad możemy wymienić... diodę na karcie Option GlobeTrotter GT Max. Jest ona tak zamontowana, że niezależnie od tego, po której stronie mamy slot PCMCIA - o ile tylko znajduje się on w pobliżu nadgarstków - dioda zawsze będzie nam świecić prosto w oczy. To wyjątkowo uciążliwe, gdy podróżujemy nocnymi pociągami; my zdecydowaliśmy się na zaklejenie diody minimalnej wielkości plasterkiem izolacji.

Żałujemy też nieco, że karta nie chowa się całkowicie w slocie PCMCIA. W luźnej torbie, owszem, nie musimy jej wyjmować na czas transportu notebooka, jednak dla torby ciasnej i dopasowanej lepiej jest kartę zdemontować - nam podczas wkładania laptopa notorycznie otwierała się złożona wcześniej antenka.