Zasilanie z UPS-ów w konfiguracji 2N, zasilanych poprzez przełącznik statyczny

W wypadku zasilaczy o mocy od kilku do kilkunastu kVA, które nie zapewniają pracy w trybie równoległym, stosuje się szybkie przełączniki statyczne w celu zapewnienia redundancji 2N. W układzie tym są dwa zasilacze o tej samej mocy (mniejszej bądź równej mocy odbiorników), przy czym tylko jeden UPS może zasilać odbiory - drugi pracuje nieobciążony. W wypadku awarii UPS-u zasilającego odbiory przełącznik przełącza się na zasilanie z drugiego, wcześniej nieobciążonego. Taki układ nie zapewni zasilania ciągłego, gdyż czas przełączania, będący sumą czasu detekcji zakłócenia i szybkości działania przełącznika statycznego, jest równocześnie czasem braku zasilania. Stan nieustalony związany z takim przełączeniem może trwać od kilkunastu do kilkudziesięciu milisekund, w zależności od zastosowanego przełącznika oraz od tego, w którym miejscu sinusoidy napięcia wyjściowego nastąpiło przełączenie.

Również UPS-y modułowe mogą pracować w konfiguracji 2N, ale ze względu na większe koszty jest to wariant rzadko spotykany, stosowany jedynie do zasilania najbardziej newralgicznych systemów teleinformatycznych.

Zasilanie z centralnego UPS-u w konfiguracji N+1

Innym powszechnie stosowanym rozwiązaniem jest instalowanie UPS-u w konfiguracji nadmiarowej N+1 (rys. 4), składającej się z minimum trzech jednostek klasycznych, pracujących równolegle (z połączonymi galwanicznie wyjściami), lub zastosowanie zasilacza o budowie modułowej z dodatkowym modułem nadmiarowym.

W wypadku klasycznych UPS jest to rozwiązanie stosunkowo skomplikowane technicznie (praca równoległa wielu zasilaczy UPS wymaga przestrzegania dosyć kłopotliwych warunków ich instalacji) i w związku z tym droższe. Ponadto wszystkie zasilacze funkcjonujące równolegle muszą być wyposażone w specjalne układy umożliwiające ich równoległą pracę. W przypadku pracy równoległej więcej niż trzech zasilaczy często trzeba stosować dodatkowe urządzenia. Przykładem może być zasilacz APC SILCON, który w wypadku współpracy więcej niż czterech jednostek musi być wyposażony w zewnętrzny elektroniczny przełącznik obejściowy. W związku z tym należy się liczyć ze zdecydowanie wyższymi nakładami niż wynikające z prostej arytmetyki.

Z powodu większej złożoności układ ten jest bardziej kłopotliwy w eksploatacji dla niedoświadczonej obsługi i dlatego może być bardziej zawodny niż rozwiązania 2N. Jest ponadto stosunkowo drogi i w związku z tym rzadko stosowany w obiektach tworzonych od podstaw. Taki wariant powstaje zwykle w wyniku rozbudowy systemu 2N w związku ze zwiększeniem zapotrzebowania na moc, spowodowanym rozbudową systemu teleinformatycznego.

Układ N+1 (rys. 4) jest natomiast wyjątkowo korzystny przy zastosowaniu UPS-ów o budowie modułowej, takich jak Symmetra (PowerStruXure) firmy APC lub PowerReactor3 firmy Camco. Nie występują wtedy problemy związane z budową instalacji zasilającej ze względu na stosowanie tylko jednego urządzenia. Rozwiązanie takie jest również skalowalne, co pozwala dostosować moc UPS-ów do nowych wymagań systemu, gdyż można go rozbudowywać w zależności od potrzeb. Należy zwrócić szczególną uwagę na rozwiązanie PowerReactor 3, które dysponuje dużymi możliwościami rozbudowy systemu, aż do mocy 144 kVA. Również koszty serwisowania tego typu urządzeń są mniejsze - uszkodzony moduł może wymienić wyznaczona osoba po krótkim przeszkoleniu przez serwis producenta. Czas usunięcia awarii, dzięki budowie modułowej, jest też zdecydowanie krótszy. W miejscu instalacji można przechowywać zapasowe moduły mocy. Moduły UPS są montowane w szafach 19' (rozwiązania APC) lub stojakach (rozwiązania Camco).