Jestem przeciwnikiem wszelkiej reglamentacji. Metoda rozdziału zależna od dziwnych przywilejów, poza posiadaniem wszystkich możliwych wad nienaturalności, rodzi korupcję w nadzwyczajnym wprost urodzaju. Oprócz normalnego przekupstwa, z którym jesteśmy na co dzień już zaznajomieni, dochodzi tutaj ogniwo o szczególnie niezdrowych korzeniach i ekstremalnych skutkach. W świecie reglamentowanym przemawianie do kieszeni staje się najistotniejszym argumentem, chociaż stworzone pozory uczciwości postępowania zdawałyby się wykluczać tego typu praktyki.

Jak każdemu praktykującemu hydraulikowi wiadomo - nie ma świecie rury, której nie dałoby się odetkać. Na takiej samej zasadzie nie wierzę w nieprzekupne gremia decyzyjne. Szczególnie perfidne wydaje się limitowane wyrażanie zgody na wykonywanie zawodu przez absolwentów studiów kierunkowych. W niektórych branżach tylko i wyłącznie rodzinna przynależność do klanu zawodowego lub też niezwykła zasobność portfela wobec braku koligacji jest w stanie zapewnić starającemu się o miejsce pośród mafijnej takiej czy innej koterii. Z niepokojem obserwuję próby tworzenia organizmów łaskawie zezwalających wśród coraz to innych profesji - ostatnio pośród architektów w moim regionie. Na szczęście przynależność do wielu tego typu organizacji nie jest jeszcze prawnie wymagana.

W informatyce pod tym względem panuje sielanka. Pamiętam, że kilka lat temu pojawiały się pojedyncze głosy nawołujące do zapanowania nad warcholstwem informatycznym i wydawania stosownych certyfikatów świadczących o umiejętnościach zawodowych, co miałoby podnieść rangę oraz wykluczyć osobników podających się za profesjonalistów. Jak jednak praktyka pokazuje, do niczego takiego nie doszło, a jedynymi uwierzytelniającymi dokumentami są umiejętności i ewentualnie certyfikaty zdobyte na kursach specjalistycznych.

I niech tak pozostanie. Teraz jest już za późno, aby cokolwiek w tej kwestii zmieniać i regulować. Osobnicy informatykopodobni przez lata praktyki stali się informatykami, więc nic im nie grozi od strony zawodowej, a ci, którzy stać się jeszcze nie zdążyli profesjonalistami ze względu na zbyt krótki staż w instalowaniu samo-instalującego się oprogramowania systemowego stacji roboczych, być może już nikomu nie będą musieli niczego udowadniać. Czasy są bowiem takie, że w coraz większej liczbie firm informatykę stosujących wystarczy byle amator jako help-desk dla spraw najbardziej trywialnych, a po resztę woła się specjalistów z zewnątrz, których liczba też jakoś zaczyna uszczuplać się ostatnio.

Z moich obserwacji i kontaktów prywatnych wynika spostrzeżenie, w sumie niezbyt optymistyczne, że w wielu małych i średnich firmach, jeśli już dochodzi do zatrudnienia informatyka, stosuje się rzadko merytoryczne kryteria doboru, a to z tego prostego powodu, że zajmuje się tym ktoś ze szczytów władzy, jednocześnie tak informatycznie ograniczony, że ma pełne prawo do prezentowania swej niewiedzy, a jego postępki są tym samym w pełni usprawiedliwione. W związku z tym nawet nie ma potrzeby mydlenia oczu certyfikatami oraz innej maści udokumentowanymi umiejętnościami, których znaczenie bywa zazwyczaj pustym brzmieniem, być może z wyjątkiem MBA, sympatycznie kojarzącego się z NBA. Zresztą cokolwiek byś człowieku ukończył, jakiekolwiek papiery i umiejętności byś posiadał - zaczniesz pracować w obecnym naszym kabaretonie i zobaczysz, jak przyjdzie do pokoju twego ten czy inny dyrektor lub prezes, spojrzy na ekran z wyświetloną pomocą typu troubleshoot i powie: "A ten znowu gra". No i jak w takiej atmosferze ktokolwiek wykonujący tenże zawód zostanie doceniony?