Stosowanie transmisji HSCSD jest korzystne pod względem kosztów eksploatacyjnych jedynie w przypadku przesyłania dużej ilości danych. Tutaj płaci się bowiem za czas połączenia i liczbę zaangażowanych kanałów, a nie za liczbę przesłanych bitów informacji. Jest to dobre rozwiązanie zwłaszcza dla delegowanych pracowników firmy macierzystej, którzy muszą kontaktować się bezprzewodowo z własną siecią korporacyjną. Chociaż do obsługi poczty elektronicznej ten rodzaj komunikacji jest już mniej korzystny od nowszej formy transmisji pakietowej GPRS, Nokia wprowadziła właśnie ten rodzaj transmisji we wszystkich ostatnio produkowanych telefonach.

Według danych GSM Association w końcu lutego 2002 liczba użytkowników sieci GSM na świecie (Europa, Azja, Afryka, obszar Pacyfiku oraz Izrael), korzystających z szybkiej transmisji HSCSD, osiągnęła 107,81 mln, rozlokowanych w 27 krajach. Transmisję HSCSD już wdrożono w 38 sieciach komórkowych, które komunikują się między sobą za pośrednictwem międzysieciowej usługi roamingowej. Komutację kanałów w technologii HSCSD traktuje się jednak jako przejściową formę transmisji danych przez sieci komórkowe GSM.

Ulepszoną wersją przekazów z komutowaniem kanałów jest rozwiązanie ECSD (Enhanced Circuit Switched Data), w którym przez wprowadzenie ośmiowartościowej modulacji fazowej 8PSK (Phase Shift Keying) otrzymuje się takie same przepływności jak w HSCSD, lecz przy mniejszej liczbie szczelin czasowych.

Stosunkowo niewielka efektywność transmisji danych w trybie HSCSD stała się bezpośrednim powodem opracowania przez ETSI (od 1992 r.) kolejnego standardu transmisji pakietowej - GPRS (General Packet Radio Service) - promowanego w ramach GSM (faza 2G+). Przekaz danych w trybie komutacji pakietów pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie dostępnego pasma radiowego przez statystyczne multipleksowanie TDMA jednego fizycznego kanału radiowego dla wielu użytkowników jednocześnie. Takie podejście usuwa zasadniczą niedogodność sztywnego rezerwowania kanałów radiowych na pełny czas trwania transmisji przez jednego użytkownika GSM. Pakietowy sposób przesyłania informacji oznacza, że użytkownicy mogą być formalnie połączeni z Internetem przez cały dzień (nie blokując łącza), a wysyłać i odbierać dane tylko wtedy, kiedy zachodzi potrzeba. Łączenie w technologii GPRS ma dwie zalety: pomija krytyczny pod względem czasu zawodny proces zestawiania łącza z Internetem oraz wykorzystuje sieć GSM wyłącznie podczas rzeczywistej transmisji. W rezultacie użytkownik nie ponosi kosztów transmitowania ciszy ani przerw w rozmowie.

W standardzie GPRS stosuje się cztery różne schematy kodowania kanałowego, oznaczane od CS1 do CS4, o przepływnościach odpowiednio: 9,05, 13,4, 15,6 oraz 21,4 kb/s. Uzyskiwane w systemie użytkowe szybkości transmisji zależą więc od liczby łączonych kanałów, przyjętego schematu kodowania oraz jakości łącza radiowego. Mimo iż uzyskiwana jednokierunkowo teoretyczna przepływność w tej technologii osiąga ponad 170 kb/s (8 ´ 21,4 = 171,2), z wielu powodów w rozwiązaniach praktycznych nie przekracza się szybkości kilkudziesięciu kb/s (np. 4 ´ 13,4 kb/s = 53,6 kb/s). W zasadzie wystarcza to do mobilnego przekazu informacji tekstowych, plików danych, obrazów graficznych, sekwencji wideo oraz kontaktowania się z Internetem.

Technologia transmisji GPRS (najczęściej o przepływności 53,6 kb/s) ma w przyszłości posiłkować się mechanizmami trasowania (routing) - podobnie do sieci IP - i stać się bezprzewodowym rozszerzeniem istniejących sieci pakietowych. Umożliwi to łatwiejsze korzystanie z usług stron WWW, szybszą komunikację za pomocą poczty elektronicznej, efektywne faksowanie przez IP, wprowadzanie komunikacji alarmowej czy automatycznych ostrzeżeń drogowych, a także dalsze rozszerzanie usług wideofonicznych.

Ostatnim etapem usprawniania technologii komórkowej GSM, przybliżającym system do następnej generacji telefonii (3G), jest najszybszy (jak do tej pory) przekaz danych w ulepszonej wersji GPRS, oznaczanej jako EDGE (Enhanced Data Rates for GSM Evolution). Koncepcja komunikacji EDGE umożliwi radiową transmisję danych w dwóch podsystemach: z tradycyjną komutacją kanałów jako ECSD (Enhanced Circuit Switched Data) oraz bardziej efektywną transmisją z komutacją pakietów w trybie rozszerzonym EGPRS (Enhanced GPRS). W praktyce technologia EDGE ma stanowić naturalny pomost między sieciami pochodzącymi z różnych rozwiązań komunikacyjnych, stosowanych zarówno w sieciach GSM jak i TDMA.