Chociaż niektóre komentarze brzmiały jak nekrologi, to prawie wszyscy zgodzili się, że na razie wszystko w Apple pozostanie jak było, a jak będzie, to zobaczymy, bo niby skąd mamy wiedzieć i rzucili się z lubością na kolejną sensację, jaką było zwolnienie szefowej Yahoo. Przeprowadzone zresztą w stylu, którego wstyd byłoby użyć nawet wobec najbardziej szeregowego pracownika, zatrudnionego na ćwierć etatu. Rzec można jednak - trafił swój na swego, bo i ona nie pozostała dłużna, wysyłając wiadomość o wszystkim do całej załogi, a w wypowiedzi dla prasy, wyrażając się o niedawnych kolegach z zarządu w słowach nie tylko nader niewybrednych, ale wręcz bardzo mocnych i nieparlamentarnych.

Po drodze przedmiotem uwagi był przez chwilę szef firmy HP, która zrezygnowała ponoć z produkcji i sprzedaży, nie wiem nawet, czy to już tabletów, czy jeszcze mądrych telefonów, rzucając remanentowe resztki do sprzedaży po cenach tak niskich, że tu i tam przed otwarciem sklepów ustawiły się kolejki klientów. Szefowi temu wymawia się, że pochodząc z firmy oprogramowania (SAP), lekceważy stronę sprzętową i dlatego prowadzi HP ku rezygnacji z produkcji już nie tylko wspomnianych tabletofonów, ale również komputerów osobistych (w których do czasu połączenia z Compaq - HP nie był zbyt mocny), a może nawet i sztandarowego wyrobu, jakim są drukarki.

W krążących pośród ludu opowieściach duże wzięcie miały zawsze historie, w których w sporne szranki, zamiast mało tym zainteresowanych narodów, stawali by sami władcy. I oczekiwania ludu poniekąd się ziściły, bo po takie właśnie rozwiązanie sięgnął amerykański sędzia, mający rozstrzygnąć jeden z licznych sporów na linii Oracle - Google. Otóż sędzia ten zarządził, aby w wyznaczonym krótkim terminie do dyskursu w tej sprawie stanęły nie zastępy prawników obu firm, lecz osobiście jej najwyżsi szefowie, których łączy chyba tylko jedno - noszą to samo imię: Larry. Notabene starszy z nich dwóch przyjął pod swe skrzydła poprzednika wspomnianego szefa HP, który to poprzednik stracił zajęcie, bo zapłacił ponoć firmowymi środkami za obiad z jakąś dziewczyną, a co wszyscy odebrali jako pretekst, a nie właściwą przyczynę.

Wracając jednak do firmy Apple i jej do niedawna szefa - jego rezygnacja podjęta została z klasą i stylem, na jaki stać tylko nielicznych. Chociaż podobno szefem nie był łatwym, bo potrafił ingerować w drobiazgi i pilnować ich realizacji, tak jak gdyby od nich wszystko zależało, ale tego właśnie wynikiem był, uzasadniony czy nie, ale jednak nimb doskonałości kolejnych przebojów rynkowych jego firmy.

Ukształtowała się z tego jakby architektura odwróconej ruskiej matrioszki: najpierw był najmniejszy z trójki iPod, stacje dokujące, które umieszcza się dziś wszędzie, nawet na drzwiach lodówek. Potem przyszedł iPhone, który przedmiotem kultu stał się na długo przed pojawieniem się w sprzedaży. Cykl zamknął (na razie) największy z tej trójki - iPad - a po drodze był jeszcze sklep internetowy iTunes, który pokazał branży nagraniowej, jak ważną w niej rolę pełni godziwa cena. Świadomie pomijam w tej swoistej architekturze komputery osobiste Apple, bo one były wcześniej i nie całkiem tu pasują - po prostu to miejsce czeka na coś innego.

Prawdziwą jednak klasą, czego jakoś nikt nie zauważył, błysnął namaszczony przez Jobsa jego następca Tim Cook. W jego komunikacie do załogi nie ma ani słowa o biznesie, zadaniach, zyskach czy do cna już zużytych, a właśnie przy takich okazjach powtarzanych, słów o "dalszym budowaniu i wzmacnianiu przewagi konkurencyjnej".

Jest za to mowa o wspólnej dumie z firmy, w której przyszło nam pracować, stosunku do niej ("I love Apple"), o przekonaniu, że "najlepsze ciągle przed nami" i o konieczności utrzymania charakteru miejsca magicznego, jakim jest Apple.

Jednym słowem: iKlasa.