Większość problemów administrowania desktopami w przedsiębiorstwach związana jest z aplikacjami: pracownicy potrzebują coraz to nowych aplikacji do wykonywania swoich zadań, co rodzi konieczność stałego ich uaktualniania. Z punktu widzenia kosztów ważna jest optymalizacja instalacji i użytkowania aplikacji, mająca na celu m.in. ograniczenie wydatków na licencje. Ponadto nowe aplikacje są często w konflikcie z już istniejącymi, a użytkownicy potrzebują zdalnego dostępu do aplikacji.

Do rozwiązywania tych problemów coraz częściej stosowana jest technika wirtualizacji aplikacji. Tak jak inne rodzaje wirtualizacji, wirtualizacja aplikacji opiera się na koncepcji zasobnika – w tym przypadku takiego, który oddziela aplikacje od systemu operacyjnego. Zasobnik uwalnia administratora (użytkownika) od konieczności powtarzania procesu instalowania nowych aplikacji na każdym desktopie.

Zobacz również:

• 5 priorytetów, które obniżają koszty chmury i usprawniają operacje IT

Wirtualizacja aplikacji zapewnia nowe podejście do zarządzania desktopem. Pozwala na uzyskanie nowego oprogramowania automatycznie lub w modelu samoobsługi, kilkoma kliknięciami. Odinstalowanie zwirtualizowanego oprogramowania wymaga wykreślenia kilku plików. Wirtualizowane aplikacje nie oddziałują na konfiguracje maszyn, na których są instalowane. Zwirtualizowana aplikacja pracuje w dostosowanym środowisku, które separuje ją od rzeczywistego systemu operacyjnego. Znacznie uproszczony jest też audyt wykorzystania licencji aplikacji.

Wirtualizacja aplikacji łączona jest często z wirtualizacją desktopu, co ma na celu wyeliminowanie większości problemów związanych z desktopem. Najczęściej takie połączenie upakowane jest w jednym produkcie, ze wspólnym interfejsem administrowania.

Podstawy wirtualizacji aplikacji

Postawą wirtualizacji jest proces „oddzielenia”. Przy wirtualizacji serwera, serwer fizyczny jest wirtualizowany – oddzielany – od fizycznego sprzętu serwerowego i uruchamiany w zasobnikach pracujących pod kontrolą hiperwizora. Na tej samej zasadzie wirtualizacja aplikacji polega na oddzieleniu jej od systemu operacyjnego. Aplikacja zwirtualizowana pakowana jest do zasobnika (pakietu), który pracuje pod kontrolą dowolnego systemu operacyjnego, kompatybilnego z aplikacją.

Taka zwirtualizowana (spakowana) aplikacja może być dostarczona do użytkownika końcowego na różne sposoby. Może to być pojedyncza forma wykonywalna uruchamiana z pamięci USB, uruchamiana w sieci współdzielącej pliki czy dostarczana przez sieć.

Pakiet zwirtualizowanej aplikacji zawiera wszystko, co niezbędne do działania aplikacji. Wirtualna aplikacja odwołuje się do komponentów systemu operacyjnego, tak jak normalna aplikacja. Jednak w przypadku rejestru i plików konfiguracyjnych zmiany zapisywane są wewnątrz pakietu – do systemu aplikacje odwołują się jedynie w trybie „tylko do odczytu”. Dane konfiguracyjne nie są więc modyfikowane w systemie, co zapobiega konfliktom. Pozwala to m.in. na równoległe uruchomienie kilku aplikacji, które normalnie nie mogłyby pracować jednocześnie w systemie, np. różne wersje tej samej aplikacji. Gdy aplikacja potrzebuje uaktualnienia, to może być w prosty sposób podmieniona.

Korzyści z takiego modelu są różnorakie. Z perspektywy administratora, centralne zarządzanie pozwala na instalowanie, łatanie i uaktualnianie aplikacji z jednego miejsca, co jest niewątpliwą zaletą. Inną korzyścią jest łatwiejsza kontrola licencji, ponieważ wirtualizacja aplikacji daje IT całkowitą kontrolę nad rozprowadzaniem aplikacji – chroni przed nieautoryzowaną instalacją oprogramowania.