Wirtualizacja desktopa: Windows 7 wchodzi do gry

Microsoft traktuje wirtualizację jako sposób na łagodne przejście starszych aplikacji na platformę Windows 7, zwłaszcza tych pisanych pod Windows XP. Jeśli zatem technologia ta zyskała już błogosławieństwo Microsoftu, to czy można spodziewać się boomu w obszarze wirtualizacji desktopa?

Większość ekspertów zgodnie twierdzi, że nie. Można oczekiwać pewnego oporu w akceptacji wirtualizacji desktopa, i to z kilku powodów. Po pierwsze, większość dostawców oferuje technologię Virtual Desktop Infrastructure (VDI), zapewniającą każdemu użytkownikowi końcowemu rodzaj "prywatnego desktopa". VDI wykorzystuje ten sam rodzaj hypervisora, który pozwala wielu maszynom wirtualnym pracować na jednym fizycznym hoście, ale zamiast uruchamiać kilka serwerów VM na jednym serwerze fizycznym, VDI może uruchamiać kilkadziesiąt systemów operacyjnych PC, z których każdy obsługuje pojedynczego użytkownika.

Kolejną większą zmianą jest obsługa urządzeń peryferyjnych, multimediów i innych technologii związanych z komputerem PC i Webem. Były one niedostępne dla użytkowników systemów współdzielonych usług terminalowych, tj. tradycyjnej wirtualizacji desktopa, ale obecnie większość użytkowników nie chce z nich rezygnować.

Ulepszenia w udostępnianych funkcjach są niezwykle istotne dla szerszej akceptacji wirtualizacji desktopa. Dając użytkownikowi końcowemu wszystkie korzyści i możliwości, jakie są dostępne maszynie niezależnej - włączając w to możliwość dodawania lub uaktualniania własnych wtyczek do przeglądarek, "media players" i innego ekstra oprogramowania - można przezwyciężyć większość wątpliwości, jakie mają jednostki biznesowe przechowujące desktopy wirtualne z dala od większości swoich pracowników.

Przewodnik po wirtualizacji desktopa

Wirtualizacja desktopa nie jest jakąś specyficzną technologią czy nawet pojedynczą metodą dostarczania możliwości przetwarzania. Jest to szerokie pojęcie, obejmujące wszystkie możliwe sposoby użycia desktopa, laptopa czy innego urządzenia, w celu dostępu do danych lub aplikacji, które działają gdziekolwiek.

Zazwyczaj oznacza to, że użytkownik pracujący na komputerze PC współdziała z aplikacją, która pracuje na serwerze w centrum danych. Jednak istnieje mnóstwo sposobów realizacji tego paradygmatu. Według badań przeprowadzonych przez Enterprise Management Associates, większość firm, które zaimplementowały desktopy wirtualne, zrealizowała to, używając kilku różnych metod dostarczania.

Wirtualne aplikacje

· Aplikacje webowe - interfejs przeglądarki dla aplikacji pracującej na serwerze. Nie jest to coś, co zazwyczaj uważa się za "wirtualizację desktopa", ale aplikacje webowe spełniają tę definicję i są powiązane z większością powszechnych metod dostarczania.

· Zdalna prezentacja - opisywana zazwyczaj jako "wirtualizacja aplikacji", to metoda pozwalająca użytkownikowi na prezentację i kontrolę aplikacji z jego desktopa, chociaż sama aplikacja pracuje na serwerze zaplecza. Najczęściej użytkownik loguje się do aplikacji, którą używa współbieżnie z innymi użytkownikami; rzadziej użytkownik uruchamia oddzielną instancję aplikacji wyłącznie dla siebie.

· Aplikacja potokowa - rezyduje na serwerze sieciowym, po uruchomieniu przez użytkownika jest sprowadzana w częściach na jego komputer, gdzie jest wykonywana lokalnie. Wykorzystuje pamięci i procesor PC, ale większe obciążenia przekazywane są do sieci, skąd następnie są zdalnie prezentowane.

Wirtualny desktop

· Zdalne przetwarzanie - podobne do zdalnej prezentacji aplikacji, ale z systemem operacyjnym w całości pracującym na serwerze. Komputer użytkownika, który może być prostym terminalem bez możliwości przetwarzania, służy jedynie do wysyłania kodów klawiszy i kliknięć myszą do serwera. Użytkownik loguje się do współdzielonej instancji systemu operacyjnego, który może obsługiwać dużo więcej użytkowników na jednym serwerze niż rozwiązania alternatywne.

· Virtual Desktop Infrastructure (VDI) - określenie to jest czasami stosowane do modeli współdzielonego desktopa lub modeli potokowych, ale zazwyczaj oznacza, że użytkownik loguje się do wirtualnej maszyny na serwerze, na której pracuje system operacyjny i aplikacje dostępne tylko dla jednego użytkownika w danym czasie.

· Desktop potokowy - podobny do aplikacji potokowej, po zalogowaniu użytkownika odpowiednia porcja systemu operacyjnego i aplikacji jest sprowadzana przez sieć do maszyny wirtualnej na komputerze użytkownika. System operacyjny i aplikacje funkcjonują tutaj tak, jakby były na niezależnym komputerze, ale są izolowane od reszty komputera przez maszynę wirtualną.

· Odłączony desktop wirtualny - tak jak przy desktopie potokowym, system operacyjny i aplikacje są wykonywane w ramach maszyny wirtualnej na komputerze użytkownika, ale sama VM ma możliwość buforowania, która pozwala użytkownikowi na działanie w czasie, kiedy odłączony jest od sieci. VM utrzymuje system operacyjny i aplikacje w izolacji od reszty komputera, i synchronizuje dane po przywróceniu połączenia sieciowego.

· Mobilny desktop wirtualny - hypervisory zaprojektowane dla iPhone i innych urządzeń mobilnych mogą tworzyć maszyny wirtualne, w ramach których mogą być uruchamiane niektóre systemy operacyjne i aplikacje. Najczęściej umożliwiają przekształcenie urządzeń podręcznych w platformy prezentacji (podobne do prostych terminali) dla wirtualnych desktopów i aplikacji opartych na serwerze.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200