Integracja aplikacji wewnątrz i pomiędzy przedsiębiorstwami stała się podstawowym wyzwaniem w rozwoju systemów IT, ale korzyści ścisłej współpracy typu B2B dalekie są od oczekiwań. Jedną z podstawowych przeszkód są koszty. Integracja jest bardzo droga, co więcej - wiele aplikacji, które miały ze sobą współpracować, zawodziło na poziomie łańcucha zaopatrzenia czy klienta. Web services mają zmienić ten stan rzeczy i utworzyć pomost łączący aplikacje biznesowe.

Terminem Web services określa się standaryzowaną architekturę, która ma integrować odległe aplikacje przy użyciu standardów, takich jak XML i HTTP. Organizacje mogą stosować taką architekturę wewnętrznie lub w podsystemach dynamicznych relacji biznesowych z partnerami zewnętrznymi. "Usługi webowe" zrodziły się z potrzeby bezpiecznej ekspozycji logiki biznesowej poza obszar wyznaczany przez zapory ogniowe. Ma ona integrować Web i tradycyjne aplikacje za pomocą całego szeregu komponentów oprogramowania, warstw pośredniczących i protokołów.

Web services umożliwiają kapsułkowanie istniejących procesów biznesowych i publikowanie ich w formie usługi, a także wyszukiwanie i subskrybowanie takich usług oraz wymianę informacji w obrębie sieci przedsiębiorstwa i poza nią. Usługi webowe mają umożliwiać interakcję aplikacja-aplikacja w Internecie, redukując do minimum interwencje człowieka.

Chociaż istnieje wiele definicji Web services, każda z nich zawiera wspólną podstawę: komponenty języka formatowania transportowane przez Internet protokołem HTTP.

IBM definiuje Web Services jako samodzielne, modularne aplikacje, które mogą być opisane, opublikowane, zlokalizowane i wywoływane przez sieć - generalnie przez WWW.

Według Microsoftu Web Services to programowalna logika aplikacji dostępna za pomocą standardowych protokołów Internetu.

Z kolei Gartner Group definiuje Web services jako komponenty programowe reprezentujące funkcje biznesowe (lub usługi biznesowe) dostępne dla innych aplikacji (klienta, serwera czy innej usługi webowej) za pośrednictwem sieci publicznej i przy użyciu ogólnie dostępnych, powszechnych protokołów i transportów internetowych (na przykład SOAP przez HTTP).

Chociaż koncepcja Web services pojawiła się już jakiś czas temu - HP wprowadził ideę e-services kilka lat temu - to jednak prawdziwa ich kariera zaczęła się z chwilą opracowania przez Microsoft SOAP i zaakceptowania tej specyfikacji przez IBM. Od tego momentu główni gracze rynkowi zaczęli wprowadzać narzędzia projektowania Web services oraz związane z nimi produkty serwerowe.

Budowanie standardów - kluczowe protokoły Web services

Podobnie jak technika obiektowa Web services wymagają pewnej standaryzowanej struktury do współdziałania. Zestaw pierwszych specyfikacji pokrywa obszar określający, jak komunikują się one ze sobą, sposób opisywania funkcji, jakie mogą wykonać, i sposób anonsowania się w sieci.

Podstawą standardów Web services jest XML. Od XML odchodzą trzy podstawowe "odnogi" związane z usługami webowymi: SOAP (Simple Access Open Protocol), WSDL (Web Services Description Language) i UDDI (Universal Description, Discovery and Integration).

Oficjalne prace nad dopracowaniem formalnych podstaw Web services podjęło konsorcjum W3C. Sformowana niedawno grupa robocza W3C o nazwie Web Services Architecture Working Group rozpoczęła przygotowywanie dokumentu, który opisywałby, czym są usługi webowe, technologie niezbędne dla tych usług, sposób interakcji między usługami oraz sposób zapewnienia bezpieczeństwa usługom. Dokument ma pojawić się pod koniec bieżącego roku.

Grupa zdefiniowała wstępnie usługę webową jako aplikację identyfikowaną przez URL, zwierającą interfejs, który może być definiowany, odszukiwany oraz używany przez obiekty oparte na XML i który może pracować bezpośrednio z innymi podobnymi aplikacjami używającymi wiadomości opartych na XML, przekazywanych w protokołach internetowych.