Wdrażane zamiast PDH bardziej skuteczne przekazy synchroniczne SDH nie są przydatne w narastającym ruchu internetowym o nieprzewidywalnej długości pakietów. Dla takich aplikacji opracowana w szczegółach struktura transportowa SDH jest nieefektywna z powodu wysokich kosztów urządzeń towarzyszących, znacznej nadmiarowości metod ramkowania (wynikającej z rozbudowanych mechanizmów zarządzania siecią SDH) oraz złożonej procedury podziału i składania pakietów w każdym punkcie styku z siecią IP. Ta nadmiarowość metod ramkowania staje się dzisiaj uciążliwa, zwłaszcza w kontekście powszechnego instalowania traktów i pierścieni optycznych o wysokiej niezawodności.

Obecnie technologię transportu tworzą więc systemy optyczne i platformy ze zwielokrotnieniem falowym DWDM (Dense Wavelength Division Multiplexing) wyposażane w interfejsy SONET/SDH. Ten kierunek rozwoju pozwolił na zbliżenie protokołu IP z techniką transportową WDM – zwłaszcza po zaimplementowaniu komunikatów IP zgodnych ze standardem Ethernet. W rezultacie nastąpiło uproszczenie architektury sieciowej (bez warstwy ATM) oraz prostsze zarządzanie kompleksowe, jako że już teraz sieci LAN zdominowane przez Ethernet optyczny (1GbE i 10GbE) są stosowane nie tylko w rozwiązaniach lokalnych, lecz także w sieciach metropolitalnych.

Według analityków w najbliższych 5 latach protokół ethernetowy zdominuje sieci teleinformatyczne, a dokonująca się konwergencja terminali, aplikacji, sprzętu i platform optycznych spowoduje, że infrastruktura teleinformatyczna już w 2010 r. będzie w całości oparta jedynie na protokole IP operującym w medium optycznym. W miarę wzrostu zapotrzebowania, sieci optyczne zaczęto wdrażać najpierw w szkielecie metropolitalnym, a następnie coraz bliżej abonenta w rozwiązaniach dostępowych.

Optyczny Ethernet

W lokalnej komunikacji LAN większość sieci korzysta z Ethernetu, co sprawia, że ten interfejs stał się naturalnym kandydatem na uniwersalny interfejs również do sieci rozległych. Popularność Ethernetu, szeroki zakres wspieranych przepływności (10 M, 100 M, 1G, 10G), duża dostępność i powszechność układów scalonych do takich realizacji potwierdzają zasadność przechodzenia na optyczne rozwiązania ethernetowe. Elementem wspierającym jest powszechna znajomość tego typu interfejsu u większości zarządzających sieciami LAN. Pozwoliło to na oferowanie klientom znanego im i typowego interfejsu, przy jednoczesnym wykorzystaniu zalet i możliwości technologii tunelującej ramki ethernetowe.

Począwszy od prostych łączy dzierżawionych, po rozbudowane usługi, zawsze w budowie i eksploatacji sieci rozległych dużym ograniczeniem był problem kosztów. Typowe sieci rozległe budowane z wykorzystaniem łączy punkt-punkt na bazie kanałów dzierżawionych od operatorów były zbyt drogie w eksploatacji, a także nie umożliwiały efektywnego wykorzystania pasma. Skutecznym rozwiązaniem problemu były połączenia wirtualne, umożliwiające współdzielenie zasobów przez wiele aplikacji. Wirtualne sieci prywatne w technologii Frame Relay stały się sukcesem komercyjnym ze względu na efektywne zastosowanie infrastruktury i rozdzielenie kosztów między wiele podmiotów komercyjnych.

Atrakcyjność rozwiązań optycznych polega na tym, że pozwalają one bezkonfliktowo integrować różne technologie Ethernetu, które dzisiaj przestają się kojarzyć wyłącznie z siecią LAN. Szybki transport przez sieć optyczną ramek ethernetowych predysponuje tę technologię do aplikacji multimedialnych. Zwłaszcza że trakty optyczne, używane początkowo do transmisji punkt-punkt, stały się dzisiaj podstawą wielokanałowych i niezawodnych pierścieni o gigabitowych szybkościach (DWDM) oraz pierwszych instalacji interaktywnych usług IPTV w metropoliach. W miarę wzrostu zapotrzebowania zaczęto je wdrażać w sieciach regionalnych i metropolitalnych, a obecnie stają się medium transportowym w przedsiębiorstwach.

Gigabitowe usługi

Instalacja metropolitalnych sieci optycznych spowodowała istotne zmiany w pozyskiwaniu informacji poprzez: wdrażanie technik cyfrowego przesyłania obrazu interaktywnego, zwiększanie szybkości przepływu informacji w stacjonarnych sieciach szkieletowych oraz podnoszenie szybkości strumieni informacyjnych bezpośrednio do domostw za pośrednictwem technologii optycznych FTTx. W sieciach szkieletowych – w wyniku integrowania różnych aplikacji multimedialnych – potrzebne są dzisiaj gigabitowe przepustowości, możliwe do uzyskania wyłącznie za pomocą rozwiązań optycznych.

Do takich aplikacji należy popularna już potrójna usługa (triple play), która obejmuje: internet z szybkością 1/10/100 Mb/s, odbiór kilkudziesięciu kanałów telewizyjnych (IPTV), aplikacji wideo na żądanie (VoD), dostęp do wirtualnego magnetowidu (zamiast wypożyczalni kaset wideo), a także usługi telefonii IP (VoIP). Wśród aplikacji zaawansowanych znajdują się także tematyczne i specjalistyczne wideokonferencje, usługi poczwórne oraz interaktywne przekazy obrazowe, łącznie z wideotelefonią i grami sieciowymi online. Aby zapewnić prywatność dostarczanych usług, ważnym elementem staje się zachowanie i utrzymanie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa sieci LAN.

Wzrost zapotrzebowania na coraz większe przepływności w sieci wynika z wdrażania usług interaktywnych, które coraz częściej potrzebują unicastowego trybu pracy, znacznie pożerającego pasmo transmisyjne. Przystosowanie sieci do obsługi multimedialnego ruchu unicastowego oraz rozszerzenie trafiku w kierunku zwrotnym (do sieci) oznacza konieczność tworzenia oddzielnych strumieni wideoobrazowych przez sieć do każdego odbiorcy oddzielnie, w przeciwieństwie do ruchu multicastowego, gdzie jeden strumień jest replikowany do wielu odbiorców jednocześnie. Unicastowy tryb pracy w sieci stanowi szczególne wyzwanie technologiczne dla operatorów oraz dostawców i jest możliwy do spełnienia wyłącznie w sieciach optycznych o wysokich przepustowościach.