Testowanie technologii DSL

Użytkownicy cyfrowej technologii DSL są teraz w sytuacji właściciela nowoczesnego porsche poruszającego się w zatłoczonym mieście - ciągle nie mogą wykorzystać szybkości i możliwości oferowanych przez współczesne środki przekazu już implementowane w terminalach telekomunikacyjnych.

Użytkownicy cyfrowej technologii DSL są teraz w sytuacji właściciela nowoczesnego porsche poruszającego się w zatłoczonym mieście - ciągle nie mogą wykorzystać szybkości i możliwości oferowanych przez współczesne środki przekazu już implementowane w terminalach telekomunikacyjnych.

Najnowsze technologie przekazu udostępniane zwykłym abonentom bezpośrednio w domu lub na stanowisku pracy oferują szybkości przekraczające aktualne możliwo-ści sieci. Niestety, coraz częściej okazuje się, że dostawcy usług telekomunikacyjnych nie nadążają za postępem w technologiach już dostępnych na najniższym szczeblu telekomunikacji, to jest u abonenta.

Nowe trendy rozwojowe oparte na asymetrycznych przekazach xDSL obejmują kilka odrębnych technologii o różnych szybkościach działania w otoczeniu abonenta:

o podwyższonej przepływności - HDSL (High Digital Sub-

scriber Line), zintegrowaną - IDSL (ISDN DSL), asymetry

czną - ADSL (Asymmetric DSL), powszechną - CDSL

(Consumer DSL), symetryczną - SDSL (Symmetric DSL), ad

aptacyjną - RADSL (Rate Adaptive DSL oraz o wysokiej

dochodzącej do 52 Mb/s przepływności - VDSL (Very

High Speed DSL). Dwukierunkowe i zwykle asymetryczne

końcowe urządzenia komunikacyjne - nazywane coraz

częściej modemami DSL - umożliwiają transmisje w sze

rokim zakresie szybkości od 640 kb/s do kilkudziesięciu

Mb/s w kierunku abonenta, zwykle przez jedną parę

przewodów miedzianych łączących użytkownika z naj

bliższym węzłem telekomutacyjnym.

Wśród tych technologii najbardziej dojrzałym rozwiązaniem jest przekaz HDSL, powszechnie stosowany już w wielu krajach europejskich (w tym również w Polsce) i zapewniający dostęp do sieci z szybkością 2 Mb/s w obydwu kierunkach, zwykle za pomocą dwóch par skrętek miedzianych. Najprostszą formą tej technologii - zwaną pojedynczym HDSL i wywołującą stosunkowo niewielkie zainteresowanie w Europie - jest przekaz symetryczny SDSL, umożliwiający transport informacji z szybkością 768 kb/s w obydwu kierunkach przez jedną dwuprzewodową skrętkę miedzianą.

Lansowana od niedawna przez Roc-kwella nowa forma powszechnego dostępu abonenckiego CDSL, znana jako technologia Lite DSL, jest przewidywana dla klientów o umiarkowanych po-

trzebach komunikacyjnych. W tej technologii maksymalna szybkość transmisji w dół, do abonenta, wynosi 1 Mb/s, natomiast interakcja użytkownika nie przekracza 128 kb/s.

W odróżnieniu od innych technologii DSL, integrujących głos z przekazem danych, Lite DSL nie potrzebuje wydzielonej przystawki abonenckiej (set-top-box) do jednoczesnej transmisji mowy i danych. Cecha ta wraz z zapowiadaną przez firmę implementacją tej technologii w no

wych standardowych modemach analogowych umożliwia instalację produktów CDSL u abonenta, bez wymaganej zgody lokalnego telekomu.

Najnowsza, adaptacyjna wersja asymetrycznego dostępu ADSL (nazwana RADSL) pozwala na automatyczne dopasowanie się współpracujących modemów do przepływności aktualnie oferowanych przez dostawcę usług. Jest to najbardziej efektywna forma przekazu przez istniejące kanały informacyjne z przepływnością zmieniającą się dynamicznie, nawet w trakcie korzystania z konkretnej usługi telekomunikacyjnej. Mała popularność adaptacyjnej metody przekazu RADSL jest związana z niewielką ofertą produktów wykonanych w tej nowej, jeszcze dobrze nie sprawdzonej na telekomunikacyjnym rynku technologii.

Rozpowszechnianie technologii szybkiego dostępu abonenta do sieci telekomunikacyjnych jest szczególnie widoczne na kontynencie amerykańskim, gdzie z różnych powodów sieć cyfrowa z integracją usług IDSN (Integrated Sewices Data Network) nie cieszy się większym zainteresowaniem. W Europie rynek modemów DSL nie ma jeszcze ugruntowanej pozycji, chociaż niewątpliwie jest to technologia przyszłości.

TESTOWANIE

Coraz większa popularność modemów DSL, dostarczanych na rynek (amerykański) przez wielu producentów, skłoniła zespół miesięcznika „Network World" do przeprowadzenia testów użytkowych potwierdzających lub negujących obiegową opinię o niepełnych możliwościach wykorzystania istniejących przepływności w modemach asymetrycznych tego typu.

Niestety, pierwsze wyniki badań testowych potwierdziły pogląd, że uzyskanie użytkowych szybkości transmisji w technologiach xDSL jest jeszcze dalekie od parametrów deklarowanych przez producentów konkretnych produktów DSL oferowanych na rynku (zob. tabela). W testowanych pięciu produktach pochodzących od różnych firm i wykonanych w odrębnych technologiach (SDSL, ADSL, RADSL) uzyskano przepływność mniejszą od 1 Mb/s, a więc daleko poniżej maksymalnych szybkości deklarowanych przez producentów tych urządzeń. Nie znaczy to, że urządzenia były niesprawne bądź nie spełniały parametrów technicznych.

W celu upewnienia się, że testowane modemy DSL umożliwiają przekaz danych z maksymalną przepływnością deklarowaną przez producentów, laboratoryjne stanowisko testowe wyposażono w sieć Ethernetu lOBase-T (10 Mb/s) łączącą wyposażenie DSL przez mosty i routery z odpowiednimi serwerami bazy danych. Wszystkie urządzenia sprawdzone w warunkach laboratoryjnych z kontrolowanym dostępem do sieci lokalnej LAN spełniały lub były bliskie spełnienia swoich warunków technicznych (tabela). W testowaniu zastosowano narzędzia testowe firmy Ganymede Software, umożliwiające transmisję plików o rozmiarze 100 kB dla FTP, przekazy grafiki GIF o wielkości 10 kB z wykorzystaniem techniki HTTP oraz przekaz transakcyjny o pojemności 100 bajtów w każdej transakcji.

Z przebiegu testowania wynika, że osiągnięcie przepływności powyżej 1 Mb/s było ograniczone i prawie niezależne od deklarowanych możliwości konkretnych urządzeń testowych - zezwalających na transmisję do abonenta z szybkościami: 784 kb/s, 2560 kb/s i 6144 kb/s. Jeszcze bardziej bulwersujące wyniki otrzymano przy ściąganiu plików hipertekstowych, dla których maksymalne szybkości transmisji prawie nie przekraczały 400 kb/s. Jest to wprawdzie i tak dziesięciokrotnie szybciej od wielkości uzyskiwanych w standardowych modemach analogowych (33,6 lub 56 kb/s), jednak stanowi tylko ułamek możliwości technologii DSL, sięgającej ponad 6 Mb/s (8 Mb/s) w kierunku dosyłowym.

Przeprowadzone testy jednoznacznie wskazują, że główną przyczyną zaniżania szybkości dostępu do plików i rozproszonych w sieci zbiorów jest sama sieć telekomunikacyjna. Dostawcy usług telekomunikacyjnych nie przewidzieli bowiem w tak krótkim czasie tak dynamicznego rozwoju technologii dostępu abonenckiego (640 kb/s w górę i prawie 8 Mb/s w dół) i oferty na rynku sprzętu terminalowego o wysokich parametrach transmisji w kanale dosyłowym.

Do czasu istotnego zwiększenia pojemności sieci (przepływności transportowych), znajdujących się w gestii dostawców usług telekomunikacyjnych, efektywne wykorzystanie właściwości szybkich modemów technologii DSL nie będzie w pełni możliwe.

USŁUGI KOMERCYJNE

Zakres usług oferowanych przez dostawców nowej technologii DSL sprowadził się głównie do udostępniania sieci Internetu, tylko nieliczni dostawcy zaproponowali usługi związane z rozrywką, zakupami lub pracą. Są to nowe usługi, takie jak: MegaHome, MegaOffice, MegaBu-siness czy MegaService. Większość tych usług ma pilotowy charakter. Oferta komercyjna była przewidywana na koniec czwartego kwartału 1997, a dla technologii ADSL (1,5 Mb/s) nawet w pierwszym kwartale 1998.

Przewiduje się, że kompletny i docelowy zakres usług w sieci DSL na terenie USA będzie osiągnięty w połowie 1998 r., po uporządkowaniu zaleceń i regulacji ustalających formalne procedury eksploatacji tej technologii w sieciach telekomunikacyjnych.

O tym, która z technologii (ISDN czy ADSL) uzyska większą popularność, zadecydują sami użytkownicy. Nie należy jednak zapominać, że wdrażanie technologii DSL w porównaniu z ISDN jest łatwiejsze w instalacji i daje użytkownikowi wyższe szybkości przekazu - przy równocześnie niższych cenach eksploatacyjnych. Dla porównania, koszt adaptacji centrali komutacyjnej do usług sieci ISDN wynosi jednorazowo około 100 tys. USD, podczas gdy przyłączenie linii w technologii DSL może odbywać się stopniowo, po jednej linii abonenckiej - w miarę wzrostu zainteresowania klientów przekazami o podwyższonej przepływności.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200