Szafa pełna nowości
-
- 20.09.2004
Macierz HDS Tagmastore pozwala zarządzać do 32 PB danych zlokalizowanych na macierzach zewnętrznych, w tym EMC i IBM. Wśród nowości są także m.in. logiczne partycjonowanie zasobów oraz replikacja z logowaniem na dysk.
Macierz HDS Tagmastore pozwala zarządzać do 32 PB danych zlokalizowanych na macierzach zewnętrznych, w tym EMC i IBM. Wśród nowości są także m.in. logiczne partycjonowanie zasobów oraz replikacja z logowaniem na dysk.
Hitachi Data Systems (HDS) wprowadza do oferty nową macierz dyskową klasy Enterprise. Tagmastore Universal Storage Platform oferuje znacznie więcej niż tylko poprawę wydajności i skalowalności dotychczasowej linii macierzy Lightning. Nowe funkcje są na tyle fundamentalne, że HDS pozycjonuje nowy system jako zupełnie oddzielną serię produktów. Kluczowe innowacje to możliwość podziału zasobów macierzy na niezależne partycje, przezroczystego zarządzania LUN-ami utworzonymi na macierzach zewnętrznych, w tym firm trzecich, oraz technologia replikacji asynchronicznej z journalingiem.
Wydajność z dysków rodem
Tagmastore Universal Storage Platform - trzecia generacja macierzy najwyższej klasy Hitachi Data Systems
Oprócz liczby dysków na wydajność części dyskowej macierzy wpływ ma także liczba pętli FC-AL, za pomocą których dyski komunikują się z kontrolerami dyskowymi. Ma to szczególne znaczenie w trakcie przenoszenia dużych porcji danych między dyskami, np. podczas wykonywania kopii bezpieczeństwa. W przypadku Tagmastore każdy kontroler może obsługiwać do 16 pętli, co przy maksymalnej liczbie kontrolerów (4) daje aż 64 pętle.
Oprócz dysków wewnętrznych platforma Tagmastore może zarządzać LUN-ami zdefiniowanymi na macierzach zewnętrznych - zarówno produkowanych przez HDS macierzy Lightning (klasa Enterprise) i Thunder (klasa Midrange), jak i EMC Symmetrix i IBM ESS "Shark". Oprócz wewnętrznych 330 TB danych macierz może wg HDS zarządzać także do 32 PB danych zewnętrznych. Jak przekonuje HDS, wstępne wyniki testów u klientów pokazały, że różnica w wydajności obsługi dysków wewnętrznych i zewnętrznych mieści się w granicach 10%. Niezależnych wyników takich testów na razie brak.
HDS nie zdecydował się na wsparcie w macierzy Tagmastore dysków innych niż Fibre Channel. Biorąc jednak pod uwagę, że za pośrednictwem działającego na tej platformie oprogramowania można zarządzać LUN-ami urządzeń zewnętrznych, umieszczanie dysków SATA czy SAS wewnątrz macierzy nie jest koniecznością.
Dobra łączność
Od frontu w macierzy Tagmastore można zainstalować do 6 kart kontrolerów zawierających łącznie do 192 portów. Wszystkie mogą obsługiwać protokół Fibre Channel 2 Gb/s, zaś część z nich także protokół ESCON (do 96) lub FICON (do 48). W dedykowanych slotach można również umieścić karty zwierające opracowane przez HDS serwery NAS (do 4), z których każda zawiera 4 porty FC. Tak jak w poprzednich modelach macierzy HDS, na portach fizycznych Tagmastore można definiować porty wirtualne (łącznie ponad 24 tys.).
Instrukcje I/O z serwerów trafiają przez porty do procesorów I/O, które umieszczają je w pamięci buforowej. W tym miejscu HDS wprowadził bardzo istotną innowację, dzieląc pamięć buforową na dwie części. Podstawowy bufor (do 128 GB w modelu USP 1100, do 64 w modelach USP 100 i USP 600) służy wyłącznie do przechowywania danych, zaś niezależny od niego bufor na metadane (adresy WWN, komunikaty wymieniane poprzez dedykowane ścieżki między procesorami I/O itp.) ma pojemność do 6 GB.
Zarządzanie oboma obszarami odbywa się niezależnie, co wg HDS poprawia wydajność. Producent deklaruje, że bufor na dane zapewnia wydajność (zarówno dla zapisu, jak i odczytu) do 68 GB/s, podczas gdy bufor dla metadanych - do 13 GB/s (w obu przypadkach chodzi o najwyższy model USP 1100). Na razie brak informacji o niezależnych testach, które potwierdziłyby te liczby.
Macierze w macierzy
Jedną z najważniejszych innowacji nowych macierzy HDS jest możliwość partycjonowania jej zasobów, w wyniku czego można utworzyć do 32 wirtualnych macierzy. Każdej partycji można dynamicznie przypisać pulę portów zewnętrznych, zakres adresów pamięci buforowej (oddzielnie dla danych i metadanych), maksymalną liczbę operacji I/O na sekundę oraz oczywiście grupy dyskowe. Co więcej, partycja może obejmować także podłączane do platformy Tagmastore zasoby zewnętrzne. Każda macierz wirtualna jest przy tym oddzielnie zarządzana poprzez dedykowaną konsolę administracyjną.
Kolejną ważną nowością są udoskonalone funkcje replikacji zewnętrznej. HDS pozwala, by porty macierzy Tagmastore działały zarówno w trybie target, jak i initiator. Łącząc się z macierzami zewnętrznymi, Tagmastore de facto "udaje" serwer. Dzięki temu nie ma potrzeby wprowadzania dodatkowych komplikacji, a zewnętrzne macierze bez problemów udostępniają swoje LUN-y. Na razie producent gwarantuje współpracę z własnymi macierzami Lightning i Thunder oraz EMC Symmetrix i IBM ESS "Shark".
Nowością w dziedzinie replikacji jest także wprowadzenie komunikacji asynchronicznej z zapisem logu na dyskach w miejsce znakowania czasem i przechowywania w pamięci buforowej. Taka konstrukcja replikacji wydaje się znacznie bardziej bezpieczna. Z drugiej strony, wypada wspomnieć, że HDS wprowadził w Tagmastore możliwość podtrzymywania na wewnętrznym zasilaniu awaryjnym nie tylko pamięci buforowej, ale całej macierzy przez minutę. Dopiero, gdy po tym czasie normalne zasilanie nie wróci, macierz jest automatycznie zamykana.
Kij w mrowisko
Ze względu na nowatorskie rozwiązania w dziedzinie partycjonowania, a zwłaszcza zarządzania zasobami innych macierzy, platforma Tagmastore ma duże szanse zawojowania rynku, w którym wygodnie rozsiadł się największy konkurent HDS - firma EMC. Zagrożony powinien także czuć się IBM. Beneficjentami wprowadzenia na rynek Tagmastore będą dwie firmy licencjonujące rozwiązania pamięci masowych od HDS: HP i Sun Microsystems. W ofercie tej pierwszej firmy Tagmastore zadebiutują wkrótce pod nazwą StorageWorks 12000, zaś w drugiej pojawią się pod nazwą Sun StorEdge 9990.
Przy okazji Hitachi wprowadziła nowy schemat licencjonowania oprogramowania. Wraz z Tagmastore klient otrzymuje wszystkie funkcje dostępne oddzielnie w ramach pojedynczej licencji obejmującej cały system oraz wszystkie zasoby zarządzane zewnętrznie. Licencja jest udzielana na system i kosztuje tyle samo, bez względu na jego pojemność. To bardzo atrakcyjne podejście, nakierowane na skłonienie klientów do odejścia od rozwiązań konkurencyjnych - za funkcje w rodzaju zdalnej replikacji trzeba obecnie płacić bardzo dużo. Ceny nowych macierzy wraz z oprogramowaniem mają zaczynać się od ok. 700 tys. USD za najprostszy model USP 100. Cena najwyższego modelu może sięgać kilku milionów dolarów.
Możliwość podziału zasobów macierzy na logiczne partycje to coś, o czym użytkownicy dużych macierzy mogli do tej pory najwyżej pomarzyć. Stosowany w dotychczasowych konstrukcjach wspólny bufor dla wszystkich aplikacji był jednym z poważnych ograniczeń dla ich wydajności. Szczególnie kłopotliwe było konsolidowanie na jednej macierzy aplikacji transakcyjnych i analitycznych, korzystających z pamięci buforowej w skrajnie różny sposób.
Te pierwsze wymagają jak najdłuższego przechowywania jak największej ilości danych w buforze - brak konieczności odwoływania się do zasobów dyskowych przy odczycie to dla nich podstawowy czynnik wydajności. Tymczasem aplikacje analityczne pracują zwykle z wolumenami danych, których objętość niejednokrotnie przekracza kilkadziesiąt czy kilkaset razy objętość pamięci buforowej macierzy. Przetwarzanie kolejnych porcji danych przez aplikacje OLAP powoduje, że zawartość dużej części bufora ciągle się zmienia i przez to pogarsza wydajność aplikacji OLTP.
Dzięki partycjonowaniu każda macierz wirtualna samodzielnie zarządza swoją częścią pamięci buforowej, stosując algorytmy najlepiej służące wydajności obsługiwanych aplikacji.
