Systemy wykrywania włamań

Hakerzy włamują się do systemów z wielu powodów, najczęściej w celu uzyskania poufnych danych, osiągnięcia uznania w kręgu własnej społeczności lub zakłócenia pracy serwera w sieci technikami DoS (Denial of Service).

Hakerzy włamują się do systemów z wielu powodów, najczęściej w celu uzyskania poufnych danych, osiągnięcia uznania w kręgu własnej społeczności lub zakłócenia pracy serwera w sieci technikami DoS (Denial of Service).

Przy próbie penetracji systemu haker działa w sposób systematyczny, zazwyczaj metodą kolejnych kroków. Na kroki te składają się: rozpoznanie, wejście do systemu, wykorzystanie jego słabych punktów, uzyskanie dostępu do zasobów i w końcu opanowanie systemu lub wyprowadzenie z niego interesujących hakera informacji.

Techniki ataku można sklasyfikować w trzech kategoriach: sieciowe, na system operacyjny i na aplikacje.

Ataki sieciowe

Dotyczą infrastruktury komunikacyjnej, a ich celem mogą być urządzenia sieciowe, takie jak rutery i przełączniki, a także protokoły poziomu sieci na serwerze (warstwa 3). Celem ataku sieciowego jest zazwyczaj uzyskanie uprawnień pozwalających na manipulowanie ustawieniami konfiguracyjnymi, mającymi wpływ na trasowanie ruchu komunikacyjnego. Ataki w warstwie 3 lub niższej - często są to ataki typu DoS - dotyczą modułów oprogramowania sieciowego na serwerze. W tym przypadku celem jest załamanie serwera lub co najmniej znaczne spowolnienie jego pracy. Odmianą DoS jest technika Distributed DoS (DDoS), w której wielu agentów rozproszonych w sieci przypuszcza atak DoS na wybrany serwer. Moduły agentów są rozsyłane przez hakera do opanowanych przez niego komputerów - najczęściej w Internecie - i uaktywniane w odpowiednim czasie do wykonania skoordynowanego ataku na wybrany cel. Dostępne obecnie narzędzia DDoS skanują nieszczelne systemy w Internecie i instalują na nich tzw. programy zombie, które oczekują w takim systemie na zaszyfrowany komunikat wysyłany z programu sterującego atakiem DDoS, zawierający instrukcje, pod jakim adresem IP należy skierować atak techniką DoS. Tak skoncentrowany strumień ataku może skutecznie zablokować atakowany system na dłuższy czas, uniemożliwiając legalnym użytkownikom korzystanie z jego zasobów. Narzędzia do ataków DDoS to m.in.: trin00, rfn (Tribe Flood Network), Stacheldraht, TFN2K, Shaft, Trinity.

Ataki na system operacyjny

Wykorzystują liczne błędy i luki w powszechnie stosowanych systemach operacyjnych. Najczęściej wykorzystywana jest koncepcja superużytkownika (root w systemach Unix czy administrator w systemach Microsoft Windows). Taki uprzywilejowany użytkownik przechodzi bez przeszkód przez wszystkie środki ochrony wbudowane w system operacyjny - może więc mieć dostęp do wszystkich plików (łącznie z systemowymi) i urządzeń, tworzyć nowych użytkowników i nadawać im uprawnienia. Większość technik uzyskiwania uprawnień superużytkownika wykorzystuje tzw. efekt przepełnienia bufora. Technika ta pozwala hakerowi na wprowadzenie swojego kodu do innego programu pracującego na komputerze i wykonanie go w kontekście uprawnień przewidzianych dla tego programu. Zazwyczaj taki podrzucony kod zakłada konto nowego, uprzywilejowanego użytkownika. Umożliwia to hakerowi legalne wejście do systemu przez zalogowanie się jako ten nowy użytkownik.

Ataki aplikacyjne

Wraz z rozwojem Internetu pojawiły się powszechnie stosowane aplikacje, takie jak serwery webowe, poczty elektronicznej czy DNS. Takie aplikacje są idealnym celem, ponieważ - z definicji - nastawione są na ciągłe oczekiwanie na komunikację pochodzącą z Internetu, a użytkownicy zewnętrzni mogą uzyskiwać do nich dostęp bez pośrednictwa zapór ogniowych.

Na pierwszy ogień idą przeważnie serwery webowe. Do ataku na serwer webowy są wykorzystywane odpowiednio przygotowane zlecenia HTTP, uznawane za legalne z punktu widzenia zapory ogniowej, ale przygotowane do wykorzystania słabych punktów serwera webowego i uzyskania dostępu do poufnych informacji zgromadzonych w bazach danych lub wykonania własnego programu na zaatakowanym serwerze webowym.

Inne sposoby ataków związane są z programami CGI (Common Gateway Interface). Programy te są podstawowym środkiem do implementacji aplikacji webowych. Serwer webowy po otrzymaniu zlecenia CGI wywołuje odpowiedni program CGI, przekazując do niego otrzymane parametry. Błędy projektowe, popełniane często na etapie tworzenia takich programów, zwłaszcza w zakresie kontroli zakresu danych, stwarzają okazję do ataków.

Innym przypadkiem są serwery DNS, po opanowaniu których można łatwo manipulować bazą adresową Internetu, kierując poufne informacje pod podmienione adresy fizyczne.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200