Entera upraszcza realizację trójwarstwowych aplikacji klient/serwer w tradycyjnej architekturze RPC.

Pojawienie się nowych serwerów aplikacyjnych, korzystających z protokołów i usług CORBA lub służących do osadzania aplikacji złożonych z komponentów Microsoft DCOM lub Enterprise JavaBeans Suna, nie wyeliminowało rozwiązań tradycyjnych, opartych na wykorzystaniu zdalnego wywołania procedur RPC (Remote Procedure Call).

Zdalne wywołanie procedur to najstarsza metoda tworzenia aplikacji rozproszonych, wymagająca jednak więcej pracy od programisty, który musi posługiwać się wieloma funkcjami API niskiego poziomu do zapewnienia infrastruktury aplikacji: niezawodnej komunikacji, dostępu do baz danych, bezpieczeństwa, dostępu do katalogów itp. Z techniki RPC korzysta się przy aplikacjach zgodnych ze specyfikacją Distributed Computing Environement (DCE), opracowaną przez konsorcjum przemysłowe Open Software Foundation (OSF). Procedury RPC są również ukryte pod warstwą funkcji wysokiego poziomu w DCOM.

Środowisko DCE

Środowisko DCE pozwala na integrację rozproszonych aplikacji, działających w różnych systemach operacyjnych i na różnym sprzęcie. Infrastruktura DCE to zestaw podstawowych usług niezbędnych do realizacji tego celu, korzystający z komunikacji RPC.

DCE zawiera usługi nazewniczo-katalogowe, pozwalające na poszukiwanie usługi w całym systemie, usługi bezpieczeństwa oparte na komercyjnym systemie Kerberos, zapewniające potwierdzanie tożsamości użytkownika, autoryzację dostępu na różnych poziomach szczegółowości i różne poziomy szyfrowania, oraz usługi komunikacyjne RPC.

Środowisko DCE jest złożone i wymaga od programisty opanowania wielu funkcji API. Obecne tendencje programowania wizualnego powoli usuwają w cień metody i produkty wymagające sporo pracy. Nic więc dziwnego, że również RPC doczekało się rozwiązań upraszczających proces tworzenia aplikacji rozproszonych w środowisku DCE. Jednym z nich jest serwer aplikacyjny Entera 4.2, niedawno wprowadzony na rynek przez Inprise/Borland.

Korzystając z pakietu Entera, programista może skupić się na opracowaniu logiki aplikacji, nie musi zaś zapewniać całej infrastruktury niezbędnej do jej działania. Entera to zestaw narzędzi typu RAD i usług, ukrywających przed programistą zestawy funkcji API niskiego poziomu środowiska DCE. Programista, korzystając z narzędzi graficznych, tworzy pliki konfiguracyjne systemu i definiuje logikę aplikacji.

Entera może współpracować z kompletnym środowiskiem DCE lub posługuje się "lekką" wersją usług nazewniczych Entera Broker.

Wiele narzędzi i języków

Opracowując aplikacje, korzystające z pakietu Entera, można posługiwać się wieloma pakietami narzędziowymi. Do części klienckiej aplikacji można używać narzędzi i języków Java, C++, Cobol, Delphi, PowerBuilder i Visual Basic. Część działająca na serwerze jest przygotowywana za pomocą C, Cobolu, Java i Delphi. Entera 4.2 jest dostępna na platformach IBM AIX, Sun Solaris, HP UX i Windows NT.

Entera tworzy kod do komunikacji między częścią serwerową a kliencką aplikacji. Część kliencka automatycznie korzysta z logiki aplikacji działającej na serwerze, tak jakby to była aplikacja lokalna. Entera współpracuje również z OLEnterprise, pakietem Inprise, zapewniającym dostęp do usług Entera z poziomu klientów, posługujących się komunikacją zgodną z OLE.

Komunikacja asynchroniczna

Komunikacja RPC ma charakter synchroniczny. Klient po wysłaniu komunikatu do serwera czeka na odpowiedź zanim wyśle następną wiadomość. W przypadku aplikacji wielowątkowych w Enterze możliwe jest niezależne oczekiwanie wątków na odpowiedź serwera, realizując działania przypominające uproszczoną komunikację asynchroniczną. Entera automatyzuje proces tworzenia wątków do obsługi takiej komunikacji. Posługując się plikami konfiguracyjnymi ACF, można podczas pracy aplikacji określić, jaka część wątków pakietu Entera będzie działać synchronicznie, a jaka asynchronicznie. Pozwala to na przydzielenie części mocy obliczeniowej systemu do obsługi aplikacji wsadowych, nie blokując działania innych aplikacji.