W momencie gdy istnieje potrzeba odbudowy autorytetu administracji państwowej, w dobie starań o przywrócenie poszanowania prawa zdarza się, że wysocy urzędnicy państwowi zamiast dbać o prawdziwe interesy kraju pozwalają sobie podejmować decyzje, które nie mogą się w żaden sposób przyczynić do powodzenia reformy administracji publicznej. Przykładem takiego działania jest postępowanie Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji.

Artykuł 25 Ustawy o badaniach i certyfikacji z dnia 3 kwietnia 1993 r. określa sposób nakładania i wysokość opłat za badania i certyfikację. W artykule 25.3 stwierdza się, że: "Zasady ustalania opłat za czynności związane z badaniami i certyfikacją oraz ich maksymalne wysokości określa na wniosek Rady (do Spraw Badań i Certyfikacji) Dyrektor Centrum w porozumieniu z Ministrem Finansów". Zgodnie z informacjami uzyskanymi w Ministerstwie Finansów do dnia 10 maja 1995 r. Polskie Centrum Badań i Certyfikacji nie wystąpiło do Ministra Finansów z żadnym pismem, które mogło by być uznane za wszczynające postępowanie mające doprowadzić do porozumienia, o którym mowa w art. 25 Ustawy.

Brak przeprowadzenia uzgodnień, o których mowa w art. 25.3, nie jest bez znaczenia dla podmiotów, które wystąpiły do właściwych organów o przeprowadzenie procedury związanej z certyfikacją i dokonały opłat związanych z uzyskaniem certyfikacji. Należy stwierdzić, że Polskie Centrum Badań i Certyfikacji określając wysokość opłat bez uprzedniego przeprowadzenia konsultacji z Ministrem Finansów dopuściło się naruszenia ustawy o badaniach i certyfikacji z dnia 3 kwietnia 1993 r.

W związku z tym, jak wykazano powyżej, dopuszczono się naruszenia prawa. Podmioty, które dokonały opłat przewidzianych w art. 25 Ustawy, mogą na podstawie art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego wystąpić do Prezesa Rady Ministrów, jako do organu wyższego stopnia nad Polskim Centrum Badań i Certyfikacji, o stwierdzenie nieważności decyzji wymierzającej wysokość opłat za czynności związane z badaniami i certyfikacją.

Należy w tym miejscu również przypomnieć brzmienie art. 160 kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym: "Stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem art. 156 par.1 albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienione w tym przepisie". Podmioty, które dokonały opłat, w momencie stwierdzenia nieważności decyzji wymierzającej opłaty, będą mogły dochodzić odszkodowania za szkody poniesione w związku wydaniem takiej decyzji.

W przypadku gdyby Prezes Rady Ministrów nie stwierdził nieważności decyzji wymierzających wysokość opłat za czynności związane z badaniem i certyfikacją, kodeks postępowania administracyjnego przewiduje możliwość wniesienia skargi na niezgodność takiej decyzji z prawem do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Prawo wniesienia skargi służy m.in. każdemu w stosunku do kogo organ administracji państwowej wydał decyzję, np. decyzję wymierzającą wysokość opłat za badanie czy certyfikację przewidzianych ustawą z dnia 3 kwietnia 1993 r. Kodeks postępowania administracyjnego przyznaje prawo do wystąpienia ze skargą w ciągu trzydziestu dni od dnia doręczenia takiej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie rozstrzyga jednak o meritum sprawy i ogranicza się jedynie do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej lub jej uchylenia. W przypadku stwierdzenia nieważności decyzji osobom zainteresowanym przysługuje również "... roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę..."