Wyniki ich prac zostały opublikowane w tym miesiącu w znanym naukowym periodyku Nature (patrz tutaj). Na początek słowo wyjaśnienia. Produkowane obecnie elementy półprzewodnikowe i ekrany mają zawsze trójwymiarową strukturę, która jest bardzo sztywna i nie można jej zginać. I tak np. każda próba zgięcia krzemowego wafla, na którym posadowione są tranzystory, kończy się zawsze jego pęknięciem i zniszczeniem. Dlatego naukowcy od lat próbowali

Trzeba od razu powiedzieć, że wyprodukowany przez naukowców jednobitowy mikroprocesor jest bardzo prosty, wręcz prymitywny. Składa się tylko ze 115 tranzystorów i zdolny wykonywać zaledwie cztery proste instrukcje (NOP, LDA, AND i OR). Jednak jego wartością jest to, że można go zginać – nie pęka, a zmienia tylko wtedy swój kształt nie tracąc przy tym swoich elektrycznych właściwości.

Zobacz również:

• Wyjaśniamy kluczowe różnice pomiędzy USB3 i USB4
• Trwa zacięta walka o prymat na rynku układów AI
• Sztuczna inteligencja od Apple wymagać może nowych procesorów

Naukowcy użyli do produkcji mikroprocesora materiału noszącego nazwę TMD (skrót od słów transition-metal dichalcogenide). To bardzo złożony i jednocześnie bardzo cienki materiał, którego grubość liczy się a atomach. To dwuwymiarowa atomowa sieć krystaliczna, nazywana też przejściowym metalem dwuchalkogenowym. I tu ważna uwaga. Tak popularny dzisiaj grafen nie nadaje się do tego celu. Chociaż można go zginać, to przewodzi prąd elektryczny tak jak metal, co w przypadku mikroprocesora nie zdaje egzaminu, ponieważ zawiera on tranzystory, czyli półprzewodniki.