Świadczenie usług z wykorzystaniem Internetu jest standardowym elementem oferty wielu przedsiębiorców, choć często cel wykorzystania Internetu ma charakter wyłącznie marketingowy. Niezależnie jednak od tego, czy usługodawca prowadzi platformę edukacyjną, sprzedaż wysyłkową, czy też portal społecznościowy, powinien opracować i udostępnić usługobiorcom regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną. Obowiązek określenia takiego regulaminu wynika z przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną. W regulaminie należy przede wszystkim określić rodzaj świadczonych usług, warunki ich świadczenia, warunki zawierania i rozwiązywania umów o świadczenie usług oraz tryb postępowania reklamacyjnego.

Jeśli w ramach danego serwisu usługi świadczone są na rzecz konsumentów, konieczne jest dodatkowo zapewnienie zgodności warunków świadczenia usług z przepisami o ochronie konsumentów. Ilość portali, udostępniających usługi w rozumieniu powołanej ustawy, stale rośnie, jednak nie wszyscy usługodawcy udostępniają swoim klientom regulamin, nie zawsze to, co udostępniają, jest regulaminem w rozumieniu powołanej ustawy, nie zawsze też udostępniony regulamin odpowiada wymaganiom określonym w ustawie. Zdarza się również, że regulaminy zawierają postanowienia, które zostały wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych, prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK). Pomijając fakt bezskuteczności tego typu postanowień wobec konsumenta, stosowanie przez przedsiębiorców klauzul wpisanych do rejestru zagrożone jest sankcją w postaci nałożenia kary pieniężnej przez Prezesa UOKiK - w wysokości do 10% przychodu osiągniętego przez przedsiębiorcę w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary. Co istotne, nieznajomość wykazu niedozwolonych klauzul i nieświadomość stosowania klauzuli niedozwolonej nie stanowi przeszkody do nałożenia na usługodawcę wspomnianej kary pieniężnej. Warto zatem przyjrzeć się przykładowym wpisom w rejestrze klauzul niedozwolonych, ponieważ część z nich w społecznym odczuciu nie narusza interesów konsumentów i jest dość powszechnie stosowana w regulaminach.

Czego nie wolno

Bardzo często spotyka się zastrzeżenie, że sądem właściwym dla rozstrzygania sporów związanych ze świadczeniem usług jest sąd właściwy rzeczowo dla siedziby usługodawcy, czy też właściwy rzeczowo sąd, np. w Warszawie. Umowne ustalenie właściwości sądu jest co do zasady dopuszczalne, jednak umowy z konsumentem podlegają innym regułom. Ponieważ regulamin określa treść umowy z konsumentem, a ten najczęściej nie ma realnych możliwości negocjowania umowy, regulamin jest wzorcem umownym w rozumieniu art. 3581 § 1 kodeksu cywilnego. W art. 3853 k.c. określone zostały przykładowe zapisy, które w razie wątpliwości uznaje się za klauzule niedozwolone. W punkcie 23 tego artykułu za niedozwoloną klauzulę ustawodawca uznał postanowienie wyłączające jurysdykcję sądów polskich lub poddające sprawę pod rozstrzygnięcie sądu polubownego polskiego lub zagranicznego albo innego organu, a także narzucające rozpoznanie sprawy przez sąd, który wedle ustawy nie jest miejscowo właściwy.