LAN Server ma dwie opcje instalacyjne: automatyczną i konfigurowaną przez użytkownika. Opcja automatyczna jest szybka i prosta w użyciu, konfigurowana - umożliwia osiągnięcie większej elastyczności systemu, ale wymaga minimum wiedzy o sprzęcie.

LAN Server 4.0 nie współpracuje z kartami sieciowymi w trybie Novella NE3200. Proponuje natomiast użycie kart Compaq NetFlex II EISA Ethernet (IBM twierdzi, że jego systemy sieciowe współpracują z 90% kart Token Ring, ale tylko z 70% kart Ethernet).

IBM kontynuuje swoją obsesję używania akronimów. W trakcie instalacji, o ile zdarzy nam się sięgnąć do Pomocy, zostaniemy niemile zaskoczeni wielką liczbą firmowych akronimów w rodzaju MPTS, NIF, DASD. Znaczenia ich trudnosię samemu domyśleć, a niestety w Pomocy nie ma wyjaśnień (MPTS to Multiprotocol Transport Service, NIF - Network Information File a DASD - Data Access Storage Device, co po polsku po prostu oznacza twardy dysk).

Podczas testów odkryliśmy błąd w requesterze DOS-u (requester - program zawarty w stacji roboczej przekazujący żądania z aplikacji w stacji do aplikacji w serwerze). Błąd ten uniemożliwił nam uruchomienie dwóch DOS-owych aplikacji: Paradoxa 3.5 oraz Harvard Graphics 3.0. IBM dostarczył nam natychmiast nową wersję systemu, która współpracowała ze wszystkimi naszymi aplikacjami i która (według producenta) osiągalna jest na każde żądanie.

Zapewniany przez LAN Server interfejs, służący do kreacji klientów, jest tylko nieznacznie gorszy od oferowanego przez NT Server. Administratorzy muszą jednak zakupić dodatkowe oprogramowanie do zdalnej instalacji requestera. Opcja tworząca dyskietki instalacyjne pracuje poprawnie, rozpoznaje sprzęt oraz umożliwia łatwą rejestrację klienta.

Requester Windows zakłada ich wersję 3.1, użycie Windows for Workgroups 3.11 zmusza do zmiany nazwy części bibliotek Windows (można to zautomatyzować tworząc odpowiedni plik wsadowy). Można też użyć requestera znajdującego się w zestawie Windows for Workgroups 3.11, ale jeśli chcesz skorzystać ze wszystkich dobrodziejstw systemu sieciowego, to lepiej tego nie robić.

NetWare 4.1

Ocena: dobra

W porównaniu z wersją 3.12 Novell usprawnił proces instalacyjny. "Prosta" instalacja za pomocą dysku CD zakłada istniejącą DOS-ową partycję dysku twardego, 15 MB wolnego miejsca na dysku oraz posiadanie czytnika CD. Program instalacyjny wybiera domyślną nazwę wolumenu oraz sieciowy numer IPX, a następnie na wolnej części dysku tworzy pojedynczą partycję NetWare z wolumenem SYS, mającym organizację drzewa NDS (NetWare Directory Service).

Według Novella, większość administratorów żąda pełnej kontroli konfiguracji serwera, w związku z czym NetWare 4.1 oferuje ograniczoną możliwość detekcji sprzętu, a administrator musi potwierdzać każdy wybór. Obydwie instalacje "prosta" i "konfigurowalna" wymagają szczegółowej wiedzy o sprzęcie (m.in. znajomości numerów portów i przerwań dla kontrolera dysku oraz karty sieciowej).

Instalacja oprogramowania klienta w wersji 4.1 była prosta. Wprawdzie najpierw musieliśmy załadować sterownik EtherExpress, ale później instalacja była wyjątkowo łatwa. Obecnie użytkownicy mogą konfigurować komputery klientów wyposażone w czytniki CD-ROM bezpośrednio z instalacyjnego dysku.

Windows NT Server 3.5

Ocena: doskonała

Tak jak w każdym ze swoich produktów, Microsoft oferuje dwie opcje instalacyjne - ekspresową oraz konfigurowalną. Obydwie są proste i szybkie, nie mają problemu z rozpoznaniem sprzętu (który w naszym przypadku zawierał karty Adaptec 7770 i 1542, macierz dyskową Mylex DAC960, 4 karty sieciowe NE3200 zamienione następnie na Compaq NetFlex II EISA Ethernet). Instalacja ekspresowa wymagała jedynie potwierdzenia danych domyślnych. Konfigurowalna - umożliwiała dokonanie wyboru wielu usług sieciowych.

Nowym narzędziem w wersji 3.5 jest Network Client Administrator (NCA), który zapewnia kilka sposobów zainstalowania requestera klienta. Zaprezentował on w czasie instalacji zdumiewającą liczbę komunikatów o błędach, podczas gdy nasza działalność ograniczała się do potwierdzania wartości domyślnych.

Do wygodnych opcji należy możliwość podania rodzaju karty sieciowej używanej przez klienta i stworzenie dysku inicjalizującego, który podłącza komputer klienta do serwera i umożliwia poprzez sieć instalację Windows for Workgroups lub Microsoft Network Client for MS-DOS.

System umożliwia: współpracę z DOS-em w trybie rzeczywistym i chronionym; 32-bitowy TCP/IP (opracowany dla Chicago oraz LAN Managera dla DOS bądź OS/2); współpracę z wieloma kartami sieciowymi. Zawiera też sterownik SMC Elite 16 Combo (choć nie chciał chodzić w IPX i musieliśmy użyć sterownika SMC aż do chwili otrzymania poprawionej wersji Microsofta).